فرار مسلمانان یا پاکسازی قومی؟

صدها مسیحی در بانگی پایتخت جمهوری افریقای مرکزی با فریاد «استقلال» و «آزادی» بر ناحیه "پی کی 12" شهر یورش بردند. آن ها از فرار 1300 مسلمان باشنده این محله توسط موترهای لاری ابراز شادمانی می کردند. این مسلمانان توسط سربازان "میسکا" یا ماموریت اتحادیه افریقا در افریقای مرکزی مشایعت می شدند. در برابر چشم آن ها، مسیحیانی که در آن جا باقی مانده اند، خانه های شان را غارت و ویران می کردند. چنین است روایت شاهدان عینی از آنچه روز یک شنبه ( 7ثور/ 27 اپریل) در پایتخت جمهوری افریقای مرکزی اتفاق افتاد. این یک انکشاف نگران کننده در کشوری است که از یک سال به این سو پس از سرنگونی فرانسوا بوزیزه رئیس جمهور پیشین این کشور در یک زنجیره خشونت ها بین گروه های مسیحی و مسلمان قرار گرفته است.

میشل جوتودیا مسلمانی است که خود را پس از کودتا رئیس جمهور انتقالی خواند، البته در عین سال از اتحاد "سیلیکا"، که متشکل از مسلمانان است فاصله گرفت و رسماً آن را منحل ساخت. با این هم این گروه ملیشه یی خشونت علیه مردم را بدون مانع ادامه داد، تا این که جوتودیا در ماه جنوری 2014 به دلیل فشارهای بین المللی استعفا کرد. با این هم پس از استعفای جوتودیا، به نظر می رسد که اقلیت مسلمانان مقیم پایتخت دیگر احساس امنیت نمی کنند. تیری ورکولون از گروه بحران های بین المللی به دویچه وله گفت: «بسیاری مسلمانان به خواست خود شان از شهرهای غربی و از بانگی بیرون می روند». به گفته وی «این به آن دلیل است که در آنجا آن ها توسط افراد متخاصم و قسماً ملیشه های مسیحی "انتی بلکه" محاصره شده اند». این ملیشه ها پس از کودتای "اتحاد سیلیکا" در سال 2013 تشکیل شده است. پس از آن در سرتاسر کشور بین هردو گروه خشونت هایی صورت گرفته است.

جدایی در بین مردم؟

البته قبل از همه مسلمانان در بانگی پایتخت افریقای مرکزی خود را قربانی می شمارند. ابوبکر امدیوده، مسلمانی که در "پی کی 5" ناحیه دیگر شهر بانگوی زندگی می کند، مانند بسیاری از مسلمانان دیگر می گوید که: «ما مسلمانان افریقای مرکزی مردمان صلح دوست هستیم. ما در اینجا با همه مسیحیان کدام مشکلی نداریم. ما هیچ گاه یک مسیحی را نکشته ایم». با این هم او نیز می خواهد این جا را ترک کند. امدیوده به دویچه وله گفت که همه مسلمانان باقیمانده با میل به شمال کوچ خواهند کرد تا احساس امنیت نمایند. اما سازمان های حقوق بشری این امنیت را مورد سوأل قرار می دهند. عفو بین الملل به خبرگزاری "ای پی دی" از یک «راه حل کوتاه مدت» سخن به میان آورده و انجمن خلق های زیر ستم در یک کنفرانس مطبوعاتی از «تجزیه کشور به یک بخش جنوبی عمدتاً مسیحی نشین و بخش شمالی مسلمان نشین» ذکر کرده است.

بانگی پایتخت جمهوری افریقای مرکزی عمدتاً مسیحی نشین بوده و در جنوب کشور قرار دارد. شمال شرق هنوز زیر کنترول شورشیان سیلیکا است. در حالی که مسلمانان بانگی را ترک می گویند، جامعه بین المللی آرزومندی شورشیان سیلیکا برای تشکیل یک دولت مستقل در شمال را ترغیب می نماید. از این جهت حتا خانم انتونیته مونتینی وزیر آشتی نیز هشدار می دهد. با این هم سازمان ملل متحد که مسئول این امر است خواست جمعیت مسلمان را برای ترک گفتن بانگوی قبول می کند. برای ویرکولون از گروه بحران های بین المللی، ترک این منطقه در بحرانی که این قدر به درازا کشیده است، یک راه حل اضطراری برای بحران است. او می گوید مسأله بر سر «انتخاب بین یک راه حل بد و بدتر است. اکنون تصمیم به انتخاب راه بد گرفته شده است، چون به این طریق خطر کشتارها بسیار کمتر می شود».

حکومت بی قدرت

حکومت موقت زیر رهبری رئیس جمهور خانم کاترینه سمبا – پانزا، خود را موظف به یک آشتی بین گروه های مختلف قومی داند. اما از نظر خانم موتینه وزیر آشتی، این کار راه به جایی نمی برد. «من به مثابه وزیر آشتی می خواهم برای مردم این امر را ممکن سازم که در هرجایی که انتخاب می نمایند، زندگی کنند. درجایی زندگی کنند که تولد شده اند».

اما حکومت کدام اداره کارآ در اختیار ندارد. اندریاس مهلر، رئیس بنیاد مطالعات افریقایی در هامبورگ، نفوذ آن را نهایت اندک می داند. این حکومت صرف به صورت مشروط کمک می کند، چون خانم سمبا- پانزا یک رئیس جمهور است که هردو جانب بر سر آن توافق کرده اند، زیرا در بروز منازعات قبلی او دستی نداشته است. همچنان در این کشور بزرگ حدود 8000 سرباز افریقایی و فرانسوی غالباً حیثیت تماشاچی دارند. این ادعا را حادثه ای در اخیر هفته تصدیق می کند. روز شنبه در شهر نانگا بوگویلی واقع در شمال کشور، کسانی که مظنون به شورشیان سیلیکا می باشند، بر یک دفتر کمک رسانی داکتران بدون مرز حمله کردند. در این حمله به گزارش فرانس پرس حدود 22 تن کشته شدند که مشمول سه کارمند سازمان داکتران بدون مرز نیز می باشند. قبلاً در سال گذشته حملاتی بالای کارمندان سازمان امدادی بین المللی صورت گرفته است.

ویرکولون از گروه بحران های بین المللی، امید به جد و جهد های قوی اتحادیه اروپا دارد تا فوراً روی یک نیروی توظیف شده تصمیم بگیرد. اتحادیه اروپا نمی بایست تنها به مسائل امنیتی بپردازد، بلکه همچنان باید از دیالوگ یا گفتگوها در جمهوری افریقای مرکزی حمایت کند.