مهاجران از مرز روسیه با بایسکل به ناروی می روند
۱۳۹۴ آذر ۳, سه‌شنبه
گزارش های بیشتر در صفحه ویژه مهاجرت به اروپا.
رحمان، مهاجر پاکستانی که سوار بر بایسیکل یک طوفان برفی را پشت سر گذشته، بلاخره موفق به عبور از مرز روسیه با ناروی می شود. او امیدوار است که این جا پناهندگی دریافت کند.
این مرد 34 ساله پاکستانی هیکلی تنومند و رفتاری دوستانه دارد. او در مورد مسیری که پشت سر گذاشته، می گوید: «برف می بارد، زمین لخش است، هوا بسیار سرد است و برخی (از همسفران) بایسیکل سواری بلد نیستند و خیلی برایشان سخت است». رحمان بسیار خسته است، اما خیالش راحت شده، چون سفر طولانی اش به پایان رسیده است.
در حالی که صدها هزارتن سعی می کنند برای فرار از جنگ و فقر از بحیره مدیترانه عبور کنند، هر روز حدود 100 تن یک مسیر بسیار سرد و پربرف را پشت سر می گذارند و وارد ناروی می شوند. این راه طولانی تر اما به مراتب مطمئن تر است.
آخرین مرحله سفر را مهاجران باید با بایسیکل پشت سر بگذارند، چون مقام های روسیه به عابران پیاده اجازه عبور از مرز را نمی دهند و از نظر مقام های ناروی انتقال مهاجران با وسایط نقلیه قاچاق انسان محسوب می شود.
هشام، یک جوان 24 ساله تونسی می گوید، من در انترنت تحقیق کردم و دیدم که یک معبر مرزی روسیه با ناروی باز است».
هشام با یک ویزای توریستی 15 روزه تونس را ترک کرد و به مسکو رفت و از آن جا سوار یک قطار به مقصد مورمانسک شد، بعد با تَکسی به نیکِل رفت که شهر کوچکی در 158 کیلومتری مرز ناروی می باشد.
تنها معبر مرزی میان روسیه و ناروی در 400 کیلومتری شمال «مدار قطب شمال» قرار دارد.
دره هایی با جنگل های پهناور که برف رویشان را پوشانده و دریاچه های یخ زده بیننده را به یاد تصاویری از افسانه های کودکان می اندازد. اما سکوت حاکم براین طبیعت دست نخورده و بِکر می تواند برای آن هایی که به آن عادت ندارند، ناراحت کننده باشد.
به نظر می آید که این مناظر، برف و بوران و درجه های حرارت زیر صفر جلوی آوارگان را نمی تواند بگیرد. از آغاز سال روان تا به حال بیش از 5 هزار مهاجر از این مرز گذشته اند، در حالی که شمار آن ها در سال 2014 فقط 10 تن بوده است.
هشام در حالی که بیرون از سربازخانه های پیشین نظامی انتظار می کشد، بالا و پایین می پرد تا خود را تا حد امکان در سرمای 15 درجه زیر صفر گرم نگه دارد. اکنون آوارگان تازه وارد دراین سربازخانه های قدیمی جای داده می شوند.
آنها روزانه در گروه های پنج یا شش نفری به این جا می رسند. همه از سرما می لرزند، صورت های شان سرخ شده و سعی می کنند با بالاکشیدن شانه های شان از گوش های شان در برابر سرمای شدید محافظت کنند.
برخی بکس های مسافرتی به همراه دارند و بایسیکل های شان را در امتداد مرز به پیش می برند. برخی دیگر در جاده پر از برف رکاب می زنند و تا زمانی که به مقصد برسند، توقف نمی کنند. یک مادر جوان با یک دست فرمان بایسیکل اش را گرفته و با دست دیگر سعی می کند طفلش را که در لباس گرم پوشانده شده، محکم نگه دارد.
رحمان با ویزه دانشجویی یک سال در روسیه مانده و به خاطر فساد و رشوه خواری که همه جا شاهد آن بوده، تصمیم گرفته که این کشور را به قصد ناروی ترک بگوید. اما این خطر وجود دارد که او مانند بسیاری از آوارگان دیگر به روسیه پس فرستاده شود.
مقام های ناروی گفته اند که می خواهند آن هایی را که در روسیه اقامت یا ویزه داشته اند، پس بفرستند و می گویند که روسیه برای آن ها یک کشور امن به شمار می آید.
منُیر، یک مرد 50 ساله تونسی نیز کشورش را ترک کرده است. او می گوید که سرما و تاریکی آزارش نمی دهد و مهم این است که در آزادی زندگی کند. منیر امیدوار است که بتواند در ناروی بماند و بتواند خانواده اش را نیز به این جا انتقال دهد.
اما او هنوز نمی تواند باور کند که برای خرید یک بایسیکل کودکانه مجبور به پرداخت 10 هزار روبل (برابر 155 دالر) شده است. آوارگان برای گذر از مرز مجبور به استفاده از بایسیکل هستند.
منیر می گوید که این مبلغ برای آن هایی که به دنبال زندگی در امنیت مصافت های طولانی را پشت سر می گذارند، خیلی زیاد است: «یکی از ما نتوانست به سفرش ادامه دهد، چون پول کافی (برای خریدن بایسیکل) نداشت».