تصویر: چرا ستاره به خواست والدین اش پسرانه پوش شد؟
ستاره وفادار مانند دیگر دختران مشتاق داشتن موهای بلند است؛ اما این جوان افغان بیش از یک دهه است که به خواست والدین اش لباس پسرانه می پوشد و برای شان نقش پسری را بازی میکند که ندارند. زندگی ستاره بی دردسر نیست.
پوشیدن لباس مردانه به ستاره کمک می کند تا او بتواند وظایف یک پسر را در جامعه مردسالار افغانستان انجام دهد. والدین ستاره که پسری ندارند، او را مجبور کرده اند که لباس های پسرانه بپوشد و کارهای یک پسر را برای شان انجام دهد. اما نور پدر ستاره می گوید: «اگر پسری داشتم، دخترم را نمی گذاشتم لباس های پسرانه بپوشد و زندگی اش آرام و خوش می بود».
ستاره که حالا ۱۸ ساله است، در خانواده ای فقیر زندگی می کند که شغل شان خشت پزی است. این خانواده در یک روستای ولایت ناآرام ننگرهار زندگی می کند. ستاره روزانه از ساعت هفت صبح تا پنج شام در کوره خشت پزی تا ۵۰۰ خشت می سازد و برای این کارش فقط ۱۶۰ افغانی مزد دریافت می کند.
هر روز صبح وی لباس و کفش و کلاه مردانه می پوشد. او موهای کوتاه و قهوه ای اش را زیر یک دستمال پنهان می کند و صدای نازکش را بم می سازد تا بیشتر مانند یک پسر جلوه کند. او مجبور است کار کند، چون خانواده اش از مالک کوره خشت پزی ۲۵ هزار افغانی برای تداوی مادرش قرض گرفته تا داروهای مادرش که بیماری شکر یا قند خون (دیابت) دارد، تامین شود.
ستاره مثل یک پسر در کوره خشت پزی با پدر پیرش کار می کند. شش روز در هفته باید در این کوره کار شاقه کند تا با پولی که از مالکش می گیرد، بتواند به تامین خرج خانه شان کمک کند. ستاره می گوید: «من هیچ وقت فکر نمی کنم که یک دختر هستم».
ستاره می گوید والدین اش نیز وی را به عنوان پسرشان پذیرفته اند: «پدرم همیشه می گوید که ستاره مثل پسر بزرگم می باشد». حتی ستاره گاهی به عنوان پسر ارشد خانواده در مراسم فاتحه مردانه نیز شرکت می کند، کاری که به عنوان یک دختر هرگز برایش ممکن نیست.
"بچه پوشی" در افغانستان که کشوری به شدت محافظه کار و مذهبی می باشد، تاریخی قدیمی دارد؛ در کشوری که ارزش پسران در خانواده ها معمولا بسیار بیشتر از دختران پذیرفته شده است. پدر ستاره می گوید: «تمام مسئولیت خانواده روی شانه من و ستاره است. ما باید خرج خانواده را تامین کرده و قرض های مان را پس بدهیم».
گاهی خانواده هایی که هیچ فرزند پسری ندارند، دختران شان را با پوشش پسرانه آراسته می کنند تا وظایف یک پسر را برای آنان انجام دهد. دلیل دیگرش این است تا با پوشش پسرانه از آزار و اذیت های اجتماعی جلوگیری شود. نور پدر ستاره می گوید "خداوند قادر" به وی پسری نداده و وی مجبور است از دخترش بخواهد پسرانه پوشیده و در تامین مخارج خانواده کمک کند.
برخی اوقات نیز دختران "بچه پوشی" را به خاطر آزادی انتخاب می کنند؛ چرا که آزادی زنان در جامعه افغانستان هنوزهم بسیار محدود است و به گونه ای که آنها به عنوان شهروندان درجه دوم شناخته می شوند. اما ستاره می گوید بچه پوشی برایش آزادی نه، بلکه مشکلات به بار آورده است: «خیلی ها می گویند تو حالا به سن بلوغ رسیدی و دیگر نباید از خانه بیرون شوی، اما من چاره ای ندارم. من از کاری که می کنم خجالت نمی کشم».
هرچند بسیاری از دختران "بچه پوش" وقتی به سن بلوغ می رسند، دیگر لباس پسرانه نمی پوشند و در خانه می مانند، اما ستاره می گوید که می خواهد به خاطر "حفاظت اش در کوره خشت پزی" همچنان به پوشیدن لباس مردانه ادامه دهد. وی می گوید: «وقتی سر کار می روم، خیلی ها نمی فهمند که من دختر هستم».
ستاره از هشت سالگی در این کوره خشت پزی کار می کند. او رد پای چهار خواهر بزرگترش را دنبال می کند که مثل او به جای رفتن به مکتب، در کوره خشت پزی کار کرده اند. ستاره می گوید: «اگر بدانند که دختری ۱۸ ساله از صبح تا شام در یک کوره خشت پزی کار می کند، برایم مشکل ایجاد می کنند». خواهران ستاره نیز زمانی بچه پوشی را کنار گذاشته، در خانه مانده و بلاخره عروس شدند.