بارش سنگین برف در افغانستان به روایت تصویر

جوانان در کلان شهرهای افغانستان صبح را با برف جنگی آغاز کردند. در بخش های زیادی از افغانستان برف سنگینی به زمین ریخته است. نویسنده: رضا شیرمحمدی

اما این لباس سفید به تن افغانستان برای همه افغان ها زیبا نیست. مثل این مرد که باید از میان یخ ها آب مورد نیاز خانه اش را تامین کند و حتما به سختی به مقصد خواهد رسید.

کابلی ها می گویند: "کابل بی زر باشد و بی برف نی"، اما شاید همه کابلی ها به این نظر نباشند؛ مثلا این مرد دست فروش که باید صبح تا شام با این بایسکل در سرما و یخبندان خرج خانه اش را تامین کند.

یا این چای فروش که خیمه اش تقریبا زیر برف رفته و حتما برای به جوش آوردن آب باید هیزم بیشتری بسوزاند و چوب بیشتری مصرف کند که آب را جوش نگه دارد. تنها امیدوار است که به خاطر سرما چای بیشتری بفروشد.

کودک چای فروشی که تنها منبع گرم ساختنش سماور چوبی اش می باشد. حداقل کسب و کار این کودک در زمستان از هزاران کودکان دست فروش دیگری که هیچ آتشی برای گرم کردن شان ندارند، بهتر است.

مرد کهنسالی که در کنار جاده ای در کابل سبزی فروشی می کند. خودش هم با سبزی هایش یخ می زند. به وضاحت می توان در هر گوشه ای از افغانستان دید که مردم با چه سختی هایی با سرمای سوزان دست و پنجه نرم می کنند.

برف در کابل آنقدر سنگین بوده که گفته می شود یک هوتل و سالون عروسی به نام "آسمایی" نشست کرده و بخش هایی از آن فرو رویخته است؛ ساختمانی از سمنت و آهن. اینکه با ادامه بارش چنین برفی، برسر خانه های گلی در دامنه های کوه چه خواهد آمد، خدا می داند.

هرچند کار جدیدی به عرصه بازار آمده و حالا کارگران به جای بیل یک پارو در دست گرفته و کار بیشتری به دست می آورند، اما همین که برف بام ها و سرک ها پاک شد، یخبندان چندین روز بعدش باعث کساد شدن کارها می شود.

این سومین هفته است که سرمای شدید در افغانستان جان انسان ها را می گیرد. در سه هفته اخیر حدود ۷۰ تن در نقاط مختلف این کشور براثر سرما و برفکوچ ها جان باخته اند. در تازه ترین برفکوچ ۱۸ تن در بدخشان کشته شدند.

راه های دشوارگذر در افغانستان بسته شده اند و ده ها موتر مسافربری با مسافران شان در شاهراه ها گیرمانده اند. از میز بامیان-غور، هرات-غور و مسیر سانگ در شبکه های اجتماعی خبرهای نگران کننده ای نشر شده است. انسان های زیادی به کمک نیاز دارند و جان شان در خطر خوانده شده است.

همه ساله بارش برف سنگین برای افغانستان دشواری های زیادی به بار می آورد. دولت افغانستان نیز همواره از آمادگی ها سخن می گوید؛ البته گاهی هم از کمبود امکانات. چیزی که برای همه واضح است، این است که هیچ وقت کمک به موقع به نیازمندان نمی رسد.

بیشتر از همه از بارش برف های سنگین و حوادث طبیعی ناشی از آن مردم در نقاط دوردست و کوهستانی آسیب می بینند.

چندی پیش سازمان ملل متحد از وقوع فاجعه بشری در افغانستان هشدار داد. کشوری که ۱۵ سال میلیاردها دالر کمک بین المللی به آن سرازیر شد و هنوز هم پایین ترین سطح استندردهای رفاه اجتماعی را دارد.

از همه بیشتر آوارگان داخلی و بیجاشدگان از این سرمای شدید آسیب پذیرند و در معرض خطر قرار دارند. مخصوصا کودکان و کهنسالان شان. براساس آمار سازمان ملل تا سال ۲۰۱۵ بیش از ۱.۲ میلیون انسان در افغانستان به دلیل جنگ آواره شده بوند که ۶۲۰ هزار تن نیز در سال ۲۰۱۶ آواره گردیدند.

جنگ باعث شده که ۴۰ هزار تن دیگر خانه های شان را در محلات خودشان ترک کنند. سازمان ملل ۹ میلیون تن را در افغانستان محتاج به کمک خوانده و از کمبود شدید امکانات برای امدادرسانی به این انسان های نیازمند خبر داده است.

دولت در امدادرسانی و رسیدگی به نیازمندان در شرایط بحرانی توانایی بسیار کمی دارد. ریکورد جدید آواره های داخلی دولت و نهادهای بین المللی را تحت فشار بیشتری قرار داده است. دولت افغانستان به خاطر ریزش برف شدید و سرمای زمستان اداره های دولتی و نهادهای آموزشی را به روز یکشنبه رخصت کرده، اما بسیاری می گویند این راه چاره نیست و دردی از مردم دوا نمی کند.

به خاطر سرمای شدید در اکثر شهرهای افغانستان قیمت مواد خوراکی و احتراقی بالاتر رفته است؛ البته این یک امر معمول برای هر سال است که ناشی از نظارت دقیق دولت و خودمختاری و لجام گسیختگی در بازار است. حتی پایپ های شبکه های آب آشامیدنی در کلان شهرها یخ زده و فقدان آب نیز مشکلی دیگر به میان می آورد.

برعلاوه افزایش قیمت مواد غذایی و سوختی، سرمای شدید گاهی باعث یخ زدن شبکه برق، اتصال میان لین ها توسط قندیل های یخی و در نتیجه شارتی و قطع شدن برق می گردد؛ هرچند که مردم در بسیاری از شهرها می گویند در روز و شب های دیگر سال هم برق کافی در اختیار ندارند.

زمستان و سردی هوا برای مردم افغانستان دشواری های زیادی دارد؛ اما یک مزیت بسیار مهم هم دارد؛ و آن اینکه شورشیان طالبان و گروه های تروریستی کمتر امکان این را می یابند که دست به حملات هراس افگنانه بزنند. فیلمی هم در افغانستان ساخته شده که نامش "به بهار بگویید امسال نیاید" می باشد؛ چراکه شورشیان همه ساله با آغاز حملات بهاری شان انسان های زیادی را می کشند.

اما همه مردم در افغانستان برف را مانعی برای پیشرفت شان نمی بینند، مثلا این بانوان که در تپه های پر برف اطراف شهرشان ورزش می کنند.

ورزش های زمستانی هم در افغانستان با ریزش برف سنگین پر رونق تر می شود. مثلا اسکی که چندان در این کشور شناخته شده نیست، اما اراضی بسیار مناسبی برای انجامش وجود دارد.

زمستان بلاخره می رود و به گفته عوام رو سیاهی اش به ذغال می ماند؛ اما این تازه برای کشور کوهستانی افغانستان آغاز راه است. فصل بهارو تابستان نه تنها جنگ ها، بلکه حوادث طبیعی نیز قربانی های زیادی می گیرند. برف هایی که حالا بر قله های بلند این کشور افتاده اند، در بهار و تابستان سیلاب های شدیدی به بار خواهند آورد که مردم و دولت از همین حالا باید برای شان آمادگی بگیرند.