ترس زنان افغان از بسته شدن پناهگاه ها به خاطر کاهش کمک ها

 نگرانی هایی وجود دارد که با بسته شدن این خانه های امن آنانی را که به این پناهگاه ها متکی اند در یک جامعه شدیداً محافظه کار رها کند.

در افغانستان حدود ۳۰ پناهگاه برای زنان وجود دارد که میراث تهاجم نظامی به رهبری ایالات متحد امریکا در سال ۲۰۰۱ برای سرنگونی طالبان می باشد. این پناهگاه ها برای زنانی که توسط شوهران و یا اقارب مذکرشان مورد بدرفتاری قرار گرفته اند، غذا، سرپناه و تعلیم و تربیت را فراهم می گرداند.

همچنان این پناهگاه ها برای آن زنانی امکانات حفاظت را فراهم می آورد که به اصطلاح در خطر قتل های ناموسی قرار دارند و یا اینکه به منظور باز پرداخت قرض ها از طریق ازدواج فروخته می شوند. این رسم هنوز در افغانستان معمول است.

در غرب افغانستان یک خانم ۱۹ ساله هنگامی به چنین پناهگاهی فرار نمود که پدرش کوشید او را در بدل همسری با خانم جوانی که شوهرش مرده بود، به خانواده دیگری به ازدواج وادار کند. در جریان چهار سالی که او به این خانه امن فرار کرده است، خواندن و نوشتن و خیاطی را فرا گرفته است و اکنون به زنان دیگری درس می دهد.

او پس از آنکه از خانه فرار کرد دیگر با پدرش تماس ندارد و ترس دارد که هرگاه این پناهگاه مسدود گردد، او شاید مجبور گردد روی سرک زندگی کند. او که به دلیل مجازات از جانب خانواده اش تقاضا نمود از وی نام برده نشود گفت: «مردانی وجود دارند که با دختران و زنانی جائی برای زندگی کردن ندارند، بدرفتاری می کنند.»

بیش از ۱۵ سال بعد از سقوط طالبان در افغانستان، جامعه این کشور هنوز عمیقاً محافظه کار باقی مانده است که در آن زنان اکثر مجبور اند در درون خانه های شان بمانند. در چندین ولسوالی ای که توسط طالبان تصرف شده است، وضع آن ها از اینهم خرابت تر می باشد.

در ماه گذشته طالبان در یکی از مرگبار ترین حملات شان بعد از برکناری قدرت بر یک پایگاه اردو را در ولایت شمالی بلخ،  بیش از ۱۴۰ تن از نیروهای امنیتی افغانستان را به قتل رساندند.

وضعیت امنیتی روبه خرابی و کوچک شدن حضور ایالات متحد امریکا و ماموریت ناتو بسیاری از سازمان های امدادی را مجبور گردانیده است تا فعالیت های شان را در این کشور قطع کنند که هنوز هم بسیار فقیر است. در عین زمان  ادارات امدادی ملل متحد نیز به شدت مصروف اند زیرا آن ها می کوشند به مهاجرت های گسترده از جنگ داخلی سوریه و سایر بحران های جهانی بپردازند. این ها همه نگرانی هایی را در مورد آینده پناهگاه های زنان به وجود آورد که تقریباً ۲۰۰۰ زن در آن اقامت می دارند.

موسسه "معاونت انسانی برای زنان و اطفال افغانستان" که یک سازمان غیر دولتی بوده و از سال ۲۰۰۴ به اینسو برای پناهگاه های زنان در کابل کمک می کند، در ماه مارچ به دنبال آنکه برایش گفته شد که شاید کمک های ملل متحد را از دست بدهد، یک درخواست عاجل برای تمویل را مطرح نموده است. بعد تر تمویل این موسسه از جانب ملل متحد تا سه ماه دیگر یعنی تا پایان ماه جون تمدید گردید، اما نگرانی باقی مانده است.

این پناهگاه  سالانه برای ۳۰۰ زن کمک و سرپناه فراهم می نماید و بودجه عملیاتی ماهانه اش ۱۴ هزار دالر امریکایی می باشد. با درخواست عاجل برای تمویل صرف توانسته است ۱۳هزار و ۵۰۰ دالر جمع آوری نماید.

حکومت افغانستان کدام پناهگاهی برای زنان ندارد. کبرا رضایی یک سخنگوی وزارت امور زنان می گوید که ار رئیس جمهور غنی درخواست شده تا وجهی را برای حفاظت از زنان اختصاص دهد که شامل پناهگاه هم باشد، اما کدام پولی در چشمرس قرار داده نشده است. سخنگوی حکومت افغانستان در این مورد اظهار نظر نکرده است.

رهبران مذهبی محافظه کار افغانستان از مدت های طولانی به اینسو علیه چنین پناهگاه هایی موضع گرفته اند و می گویند که این امر به بی اخلاقی در بین زنان و دوشیزگان کمک نموده و طلاق گرفتن را ترغیب می کند. بسیاری پناهگاه ها به شمول آن هایی که توسط موسسه "معاونت انسانی برای زنان و اطفال افغانستان" راه اندازی شده اند، در جاهای مخفی فعالیت می کنند.

یک دختر ۱۶ ساله در یکی از پناهگاه های کابل که همچنان تقاضا نمود هویتش از ترس مجازات برملا نگردد گفت که او به این پناهگاه از دست شوهرش فرار کرده است که عمرش دو چند او بوده، بیکار و از لحاظ روانی بی ثبات بود. این پناهگاه به وی کمک نمود تا طلاق بگیرد، اما خانواده خودش نخواستند تا او را نزدشان بپذیرند. او گفت: «من جایی برای رفتن نداشتم و هزاران زن دیگر مانند من وجود دارند که کسی و یا جایی برای رفتن ندارند.»