نشر خبر مرگ قهرمان خنثا سازی بمب در افغانستان پس از دو ماه

بهادر آقا، افسر ۳۱ ساله پولیس همیشه در جمع سربازان اردوی ملی افغانستان به مناطق جنگی می رفت. او سینه خیز در میدان ماین پیش می رفت و ماین های کنارجاده ای و آله های انفجاری را بدون مجهز بودن به کلاه‌خود، لباس ضد گلوله و دستکش مخصوص خنثا می کرد. به این ترتیب او جان صدها تن را در ولایت ناآرام هلمند نجات داده بود.

بهادر می دانست که بدون تجهیز به وسایل حفاظتی، یک اشتباه کوچک می تواند آخرین اشتباهش باشد؛ اما گویا او چنین تقدیری را پذیرفته بود. او در ماه اکتوبر سال ۲۰۱۶ به بن اندرسون، خبرنگار "وایس نیوز" با لبخند گفته بود: «شش دفعه من زخمی شدم؛ هفتمین بار احتمالا زنده نخواهم ماند». ماه دسمبر، نهایتا آن موعد فرا رسید.

چهار دهه جنگ افغانستان را به آلوده ترین کشور به ماین های زمینی و آله های انفجاری در جهان تبدیل کرده است. آمار سازمان ملل متحد نشان می دهد که آله های انفجاری سال گذشته جان بیش از ۶۰۰ فرد ملکی را در سراسر افغانستان گرفته است؛ ۱۰۰ تن از این قربانیان از ولایت هلمند بودند.

احمد شاه زلاند، برادر اندر بهادر به خبرگزاری فرانسه گفته است که طالبان به جای یک ماین، دو ماین را جاسازی کرده بودند. وقتی اولی خنثا شد، دومی منفجر گردید و جان بهادر را گرفت.

به دلیل شرایط امنیتی خاص در ولایت هلمند، خبر مرگ بهادر تا ماه گذشته به رسانه ها افشا نشده بود.

دوستان و همکاران بهادر او را مردی وطندوست و مسلکی توصیف می کنند که اندوه اعضای خانواده خود، به ویژه مرگ مادرش به دست طالبان را همواره با خود داشت. در فیلم مستند "وایس نیوز" او به اندرسون گفت که "خانواده من خلاص شد، همه چیز خلاص شده است". او گفت: «ممکن است من بمیرم؛ مشکلی نیست».

اندرسون خبرنگار "وایس نیوز" که خبر مرگ بهادر را در صفحه تویترش نشر کرده، می گوید که او شاهد بوده است که چطور این پولیس افغان زیر آتشبار شورشیان، سینه خیز پیش می رفت تا بمب جاسازی شده در بین جاده را خنثا کند و راه را برای عبور موتر سربازان هموار بسازد.

اندرسون به خبرگزاری فرانسه گفت: «به ما شلیک می شد اما او هیچ توجه نمی کرد. همه خود را پنهان می کردند اما او می ایستاد و به راهش ادامه می داد».

او می گفت: «مهم نیست زنده بمانم یا بمیرم فقط می خواهم طالبان را بکشم». اندرسون می گوید که او کاملا رنجدیده بود. او توضیح می دهد: «او باید خیلی پیش تر از این میدان جنگ را ترک می کرد هرچند که او از آن خودداری کرده بود».

بهادر که در ۱۵ سالگی به نیروی پولیس پیوسته بود، به اندرسون جای زخم مرمی و چره هایی را نشان داده بود که هنگام ماین پاکی به جانش نشسته بود. اندرسون می گوید: «یک گلوله به پیشانی اش اصابت کرده بود اما وارد مغزش نشده بود».

همکاران سابق او در ولایت هلمند می گویند که زندگی شان را مدیون او هستند. هیبت الله به خبرگزاری فرانسه گفت: «وقتی شرایط پیچیده و دشوار می شد، بهادر همیشه آن را مرتب می کرد. حکومت اصلا به فکر زندگی ما نبود».

غلام داوود تره خیل، فرمانده بهادر او را "یک افسر وطندوست و دلاور" توصیف می کند که "صدها بمب و ماین جاده ای را خنثا کرده بود". تره خیل گفت: «بهادر یک خنثاکننده مسلکی و حرفه ای ماین بود». او همچنان افزود که فقط سه هفته پیش از مرگش، به بهادر به خاطر خدماتش مدال اهدا گردیده بود.

با وجود فداکاریهای بهادر، خبر مرگ او بسیار ناوقت در رسانه های افغانستان جنگزده منتشر شد و چندان مورد توجه قرار نگرفت. تاکنون هزاران نیروی پولیس و اردوی ملی در جنگ های چندجانبه در افغانستان کشته شده اند اما مقامات از ارائه آمار قربانیان خودداری می کنند.

ملا یار گل، یک بزرگ قبیله گفته است که در مراسم تدفین بهادر فقط "۱۵ تا ۲۰ تن" شرکت کردند و تابوت او را که با پرچم افغانستان و یک قطعه عکس تزئین شده بود، حمل نمودند.

از بهادر همسرش و یک نوزاد پسر به جای مانده است. احمد شاه زلاند، برادر اندر او می گوید: «بزرگترین آرزوی او این بود که راه رفتن پسرش را ببیند اما این آرزو را با خود به گور برد».

خبرگزاری فرانسه / ع. ح.