1. رفتن به محتوا
  2. رفتن به مطالب اصلی
  3. رفتن به دیگر صفحات دویچه وله

افغانستان 650 زندانی بگرام را آزاد کرده است

حسین سیرت، کابل۱۳۹۲ دی ۹, دوشنبه

باوجود نگرانی مقام های امریکایی از آزادی زندانیان طالبان، هیئتی که برای رسیدگی به دوسیه های این زندانیان موظف شده است اعلام کرد که از جمله 764 زندانی ای که دوسیه های شان بررسی شده، 650 تن آن ها رها شده اند.

https://p.dw.com/p/1Aifs
مراسم انتقال مسئولیت زندان بگرام به افغانستان
مراسم انتقال مسئولیت زندان بگرام به افغانستانعکس: picture-alliance/dpa

مقام های امریکایی با وجود تاکید مکرر حکومت افغانستان تا بهار سال جاری مسئولیت زندان بگرام را به افغانستان نسپرد. نگرانی امریکایی ها این است که حکومت خطرناکترین جنگجویان طالبان را از زندان آزاد خواهد کرد.

نگرانی اصلی مقام های امریکایی این است که این زندانیان در راه اندازی حملات انتحاری، تهاجمی و تخریبی دست دارند و آزادی آن ها منجر به تقویت جبهات طالبان می شود.

اما عبدالشکور دادرس یک عضو کمیته رسیدگی به دوسیه زندانیان بگرام روز دوشنبه 9 جدی 1392 به خبرنگاران گفت: «دوسیه هایی که ترتیب شده نهایت متاسف هستم که طبیق معیارهای افغانستان ترتیب نشده و اعتبار قانونی ندارد» .

در زندان بگرام زندانی هایی نگهداری می شوند که از خطوط مقدم جنگ بازداشت می شوند و یا در عملیات هایی که نیروهای امریکایی انجام می دهند، جنگجویان طالبان را به این زندان انتقال می دهند.

یک زندانی با اسناد آزادی اش زندان بگرام را ترک می گوید
یک زندانی با اسناد آزادی اش زندان بگرام را ترک می گویدعکس: picture-alliance/AP

عبدالشکور دادرس، یک تن از اعضای کمیته رسیدگی به دوسیه ‌های زندانیان بگرام که روز دوشنبه، 9 جدی 1392 ، در یک کنفرانس خبری صحبت می‌کرد، گفت زندانیانی که آزاد شده‌ اند هیچ ‌گونه شواهد و اسنادی در مورد دست داشتن آنان در حملات تروریستی و تخریبی وجود نداشته است.

زندان بگرام پس از حمله امریکا به افغانستان برای نگهداری جنگجویان القاعده و طالبان ایجاد شد و در بهار سال جاری مسوولیت این زندان به حکومت افغانستان سپرده شد.

آقای دادرس در مورد سرنوشت 114 زندانی ای که هنوز در بگرام هستند گفت که در دوسیه این زندانیان «خطرناک» و «خطرناک ترین» نوشته شده است در حالی که شواهدی مبنی بر خطرناک بودن این زندانیان وجود ندارد.

در همین‌ حال عبدالشکور دادرس گفت دوسیه هایی که براساس اعتراف زندانیان تدوین شده اند، اعتبار ندارند زیرا به گفته او این اعتراف ها ممکن در نتیجه شکنجه گرفته شده باشند.

او گفت که برای کمیته رسیدگی به دوسیه‌ های زندانیان، یاد کردن سوگند توسط زندانیان نسبت به اعتراف آنان بیشتر اهمیت دارد.