کودکان مغاره‌نشین بامیان
مغاره‌های اطراف تندیس های ویران شده بودا در بامیان از چهارده سال بدینسو به تنها سرپناه صدها خانواده فقیر و آواره مبدل شدهاند. کودکان این خانواده‌‌ها با مشکلات زیادی مواجه اند.
مسئولان دفتر کمیسیون حقوق بشر در بامیان میگویند کودکانی که در این مغاره‌ها زندگی می‌کنند، از اساسی‌ترین حقوق خود نظیر آموزش و پرورش، تفریح و سرگرمی سالم و دسترسی به برق و آب آشامیدنی صحی محروم‌اند.
کودکان ساکن در مغاره‌های بامیان، برعلاوه این که غذای کافی برای خوردن ندارند، از سوی افراد سودجو مورد بهره‌کشی قرار گرفته و مجبور به انجام کارهای شاقه میشوند.
با سرد شدن هوا، کودکان مغاره‌نشین به امراض گوناگون و کشنده‌ای دچار میشوند. خانواده‌های بیشتر این کودکان توان خرید مواد سوختی برای گرم کردن مغاره‌های نمناک را ندارند. این مشکل سالانه جان شمار از آنان را می‌گیرد .
علی‌حسین پیرمردی که از سی سال بدینسو در مغاره سکونت دارد می‌گوید: «برای اینکه لقمه نانی برای خوردن بیابیم، کودکانم صبح تا شب کار و غریبی می‌کنند و به همین دلیل از رفتن به مکتب بازمانده‌اند.»
با سرد شدن هوا، مغاره‌ها نمناک میشوند که این خود برای صحت کودکان مضر است و باعث بیماری آن‌ها می‌شود. این خانواده‌‌ها توان خرید ادویه را نیز ندارند.
عبدالله شایگان، سرپرست بخش اطفال کمیسیون حقوق بشر در بامیان به دویچه وله گفت که مشکلات این کودکان به دلیل بی‌توجهی دولت با گذشت هر روز افزایش می‌یابد.
این مغاره‌ها در محلی قرار دارند که شامل ساحات باستانی بامیان می‌شود. آگاهان میگویند ادامه مغاره‌نشینی ممکن است به این ساحات صدمه برساند.
مغاره‌هایی که خانواده‌های بی‌بضاعت بامیانی در آن مسکن گزین‌شده‌اند، در گذشته مکان‌هایی بوده‌اند که گروه‌های جهادی از آن‌ها به عنوان ذخیره‌گاه مهمات و یا هم سنگر استفاده می‌کردند. حالا هم در این منطقه ماین و مواد منفجر ناشده یافت می‌شود.
اداره محلی بامیان بارها وعده سپرده است تا به مغاره‌نشینی در این ولایت نقطه پایان بگذارد. مقام‌‌های محلی میگویند برخی‌ها با سوءاستفاده از مغاره‌نشینی در تلاش به دست آوردن کمک اند.
حکومت محلی چندین بار تلاش کرده است که مغاره‌ها را تخلیه کند و مردم را در مناطق دیگر اسکان دهد، اما این برنامه‌ها هنوز عملی نشده است.
بیشتر ساکنان این مغاره‌ها، خانواده‌هایی‌اند که پس از سقوط رژیم طالبان از مهاجرت به افغانستان برگشته‌اند. نویسنده و عکاس: زمان احمدی