روز جهانی نویسندگان در بند

دویچه وله: کمیته "نویسندگان در بند" همه ساله در پانزدهم نوامبر از نویسندگان و خبرنگارانی که زندانی و یا تحت تعقیب قرار دارند، بزرگداشت می کند. هر سال باید این سوال را دوباره تکرار کرد که در کدام مناطق نویسندگان به ویژه با خطر مواجه اند؟

فیوشیرت: چنین مناطق زیادی در جهان وجود دارد. در حال حاضر مکسیکو خطرناک ترین مکان برای نویسندگان و ژورنالیستان می باشد. آنها در مکسیکو نه تنها با اقدامات سختگیرانه حکومت مواجه هستند، بلکه از سوی باندهای مواد مخدر نیز تهدید می شوند. ما در حال حاضر از طریق "برنامه نویسندگان در تبعید" یک همکار خود را که باید به شکل عاجل آن کشور را ترک می کرد، به آلمان آورده ایم، به خاطر این که وی آنجا به مرگ تهدید می شد.

دویچه وله: شما چطور موفق شدید که او را به آلمان بیاورید؟

فیوشیرت: او توانست که شخصا از کشورش به خارج سفر کند. سپس ما برایش از طریق برنامه نویسندگان در تبعید یک بورسیه تحصیلی دادیم که سه سال دوام می کند. هزینه این بورسیه از طریق بودجه فدرال آلمان پرداخته می شود. او حالا می تواند که در این سه سال، در فضایی امن به کارهایش ادامه بدهد.

دویچه وله: انجمن قلم آلمان تا چه حد می تواند نویسندگان را در کارهای شان کمک کند؟

فیوشیرت: بدیهی است که ما در آلمان شبکه گسترده ای داریم. ما اینجا اتحادیه عالی نویسندگان هستیم و می توانیم ارتباط برقرار کنیم. ما برای آنان برنامه هایی را می سازیم و زمینه های مطالعه و بحث را فراهم می کنیم تا آنان بتوانند از کار و سرنوشت شان برای مان گزارش بدهند.

دویچه وله: ما در مورد نویسندگانی صحبت کردیم که در کشورشان با فشار و اختناق روبرو بودند، اما توانستند که از کشورشان خارج شوند. اما اتحادیه شما از آلمان برای آن عده از نویسندگانی که در کشورهای شان هنوز هم زندانی هستند، چه کاری می تواند بکند؟

فیوشیرت: در چنین مواردی ما اصولاً موفقت کمی داریم. ما اتفاقی که برای آنان افتاده و قضیه شان را به گوش مردم می رسانیم و پرونده آنان را زنده نگه می داریم. در مورد آنان در وب سایت و شبکه های اجتماعی صحبت می کنیم. طبیعی است که قضیه آنان را از طریق رسانه ها هم نشر می کنیم. اما رهایی آنان در نظام های دیکتاتوری و رژیم های بی قانون کار آسانی نیست. آگاهی رسانی برای ما بسیار مهم است. ما امیدوار هستیم که به این منظور با همکاران در بند خود بتوانیم تماس برقرار کنیم، به وسیله نامه با آنها در ارتباط شویم تا آنان بدانند که تنها رها نشده اند. اما متاسفانه این موفقیت در همه رویدادها صدق نمی کند.

دویچه وله: شما چگونه جواب یک تماس را دریافت می کنید؟ یعنی این آسان نیست که به طور مثال کسی بگوید: "من در قزاقستان در زندان می باشم."

فیوشیرت: شما از قزاقستان نام گرفتید. من می خواهم در مورد قضیه "آرون اتابک" شاعر بگویم. ما از طریق نامه با وی در تماس هستیم. تقریبا هشت هفته پیش ما برای وی یک نامه روان کردیم و او توانست که جواب مان را ارسال کند. او در یک نامه کوتاه، جواب مان را در قالب یک شعر روان کرد. بدون شک که بیشتر اوقات نوشته هایش سانسور می شوند. برخی از نویسندگان در بند هم نامه های ما را دریافت می کنند اما نمی توانند جواب بدهند. ما بیشتر با کسانی صحبت می کنیم که نوشته های آنان را به دست آورده ایم؛ هرچند نوشته های آنان سانسور هم شده است، اما برای خیلی ها این یک نشانه مهم و خوب است».

دویچه وله: به گذشته نظری می اندازیم. از تشکیل کمیته نویسندگان در بند بیش از 50 سال می گذرد. کسی نمی تواند بگوید که در این مدت در وضعیت نویسندگان بهبودی به میان آمده است. آیا شما در حال حاضر در موقعیتی قرار دارید که بگویید با ترس مواجه نیستید؟

فیوشیرت: آین آشکار است که ما در این زمینه ابراز نگرانی کرده ایم. در حقیقت حق آزادی بیان یکی از حقوق اساسی است که بدون آن دموکراسی معنی ندارد. در حقیقت وضعیتی که فعلا در کشورهای غربی جریان دارد برای ما واقعا نگران کننده است. ما در این مورد نگرانی شدید خود را اعلام کرده ایم و نظر داده ایم و باز هم آشکارا نظر خواهیم داد.