لغو قرارداد مستاجران برای اسکان مهاجران تازه وارد

پیش از آغاز زمستان، نواحی مختلف آلمان به شدت برای اسکان دادن پناهجویان تلاش می کنند. مستاجرانی که خانه های دولتی دارند، نامه دریافت کرده اند که باید خانه شان را تخلیه کنند.

بِرند نیسِن که یکی از آنهاست، چند روز پیش قصه اش را به یک روزنامه بزرگ آلمانی تعریف کرد. از آن زمان به بعد تیم های تلویزیونی، رادیویی و خبرنگاران به خانه اش رفت و آمد دارند. حالا خانه او که 80 متر مکعب دارد و جزوی از یک قریه 300 نفری است، در مرکز توجه عموم قرار گرفته است.

در ماه اگُست سال 2014 برند نیسن و همسرش از شهرداری میشَرنیش که صاحبخانه شان است، نامه ای دریافت کردند. در این نامه آمده بود که آن ها باید تا 31 ماه می سال 2015 از این خانه بیرون شوند، چون شهر میشرنیش باید آوارگان را این جا اسکان دهد.

در ادامه این نامه آمده بود که مدیریت ناحیه «فقط شمار محدودی اقامتگاه در اختیار دارد» و به این ترتیب شهر میشرنیش مجبور است «قرارداد خانه ای را که شما اجاره کرده اید به دلیل نیاز شخصی فسخ کند».

این خانه در کالموت قرار دارد، منطقه ای کوچک بدون دوکان و یا تیلفون عمومی که همه همدیگر را می شناسند. برند نیسن که 60 سال دارد، در این جا و همسرش در منطقه همجوار به دنیا آمده است.

یکی از چهار فرزندشان این جا مانده است. نیسن گفت که آن ها از جیب خودشان پول ترمیم خانه را پرداخته اند و آشپزخانه جدیدی نصب کرده اند.

او گفت که قصد کوچ کشی ندارد و در این راه «تا آخرین نفس» خواهد جنگید. محکمه تا به حال دوبار برای رسیدگی به این قضیه جلسه تشکیل داده و در حال حاضر یک پیشنهاد جبران خساره ارائه کرده است.

براین اساس به زوج نیسن پیشنهاد می شود که در قبال 8 هزار یورو و به تعویق انداختن مهلت کوچ کشی تا پایان سال از این خانه بیرون شوند. اما نیسن می گوید که قصد این کار را ندارد.

در نگاه اول این یک قصه ساده به نظر می آید که شخصیت های خوب و بد آن به خوبی قابل تفکیک هستند. اما قضیه به همین سادگی نیست.

تا آغاز فصل زمستان باید هزاران آواره از سوریه، عراق، افغانستان، اریتریا و کشورهای دیگر در اقامتگاه هایی اسکان داده شوند که در برابر سرما مقاومت داشته باشد.

آن ها دیگر نمی توانند در خیمه هایی که با عجله برپا شده بودند، بمانند، اما شهرهای آلمان کمبود جای دارند، این امر در مورد شهر مِشَرنیش نیز صدق می کند.

این ناحیه در مجموع 27 هزار باشنده دارد که در 44 شهرک و قریه زندگی می کنند. توماس هامباخ، معاون شهردار مشرنیش می گوید که در حال حاضر آن ها باید به 380 آواره رسیدگی کنند. او می افزاید که تا آخر سال این تعداد به بیش از 500 آواره افزایش پیدا می کند. هامباخ اضافه می کند: «ما جای کم داریم و از آن باید برای انجام وظایف مان استفاده کنیم».

شهرداران دیگر هم گفتند که تصمیم استفاده از خانه های متعلق به شهر برای جای دادن به پناهجویان را به آسانی نگرفته اند. فسخ قرارداد مستاجران در شهر میشرنیش ظاهرا یک مورد استثنایی نیست و در مناطق دیگر آلمان هم پیش آمده است.

گِرد لندس بِرگ، مدیرکل اصلی اتحادیه شهرها و نواحی آلمان گفت که به دلیل شکایت مستاجران از شهرداری ها دوسیه های قضایی جریان دارد. او تاکید کرد که «این موارد واقعا استثنا هستند».

اما این رویدادها اغلب مورد سواستفاده گروه ها و افرادی قرار می گیرد که به نفرت علیه «خارجی ها» و «آوارگان» دامن می زنند.

از آن جایی که مدیریت های نواحی آلمان بر طبق قانون موظف به اسکان پناهجویان هستند، ممکن است که خانواده نیسن در نهایت مجبور به خروج از این خانه شوند. چون دولت اختیارات گسترده ای دارد. برند نیسن اعلام کرده است که در صورت لزوم شکایت اش را به محکمه اروپا ارائه می کند.

اکنون شهرداری دو هفته وقت دارد که به پیشنهاد جبران خساره محکمه واکنش نشان دهد. اگر که شهرداری میشرنیش و خانواده نیسن باهم به توافق برسند، ده آواره در این خانه 80 متری اسکان داده می شوند. به نظر می آید که نزدیکی این خانه به کودکستان قریه دلیل اصلی این تصمیم بوده باشد. شهرداری گفته است که هدفش از این کار ادغام پناهجویان در جامعه به بهترین نحو ممکن می باشد.

به نظر نیسن آوردن پناهجویان به این قریه کار عاقلانه ای نیست. او می گوید، در این جا فقط درخت و مزرعه دهقانان وجود دارد. او افزود: «آن ها مغزشان به درستی کار نمی کند». منظورش از «آن ها» شهرداری است. نیسن می گوید که با پناهجویان مخالفتی ندارد، بلکه امیدوار است که روزی برسد که برخی از آن ها برای شرکت ساختمانی پسرش کار کنند.