اشفاق کیانی از صلح در افغانستان حمایت می کند

فرماندهان پاکستانی در مناطق قبایلی و هم مرز با افغانستان می گویند که جنرال اشفاق کیانی از این هراس دارد که با خروج نیروهای امریکایی تا پایان 2014، شورشیان نفس تازه کنند و منازعه در پاکستان شدت پیدا کند. به این دلیل او قسما از کشاندن طالبان به پای میز مذاکره حمایت می کند.

یک مقام ارشد نظامی پاکستان که در وزیرستان جنوبی مستقر است، می گوید: «زمانی بود که ما خود را ارباب افغانستان تصور می کردیم. اکنون ما فقط می خواهیم که آن ها ارباب خودشان باشند تا ما بتوانیم به مشکلات مان رسیدگی کنیم». او در ادامه گفت که پاکستان این قدرت را دارد که زمینه آشتی گروه های در حال جنگ در افغانستان را فراهم کند.

اگر در مذاکرات صلح با کمک کیانی، پیشرفت هایی صورت گیرد، بارک اوباما، رییس جمهور ایالات متحده امریکا می تواند بگوید که حکومتش توانسته در راه دست یافتن به اهدافش در سیاست خارجی، بر حکومت پاکستان اعمال نفوذ کند.

مقام های افغان که مدت زیادی پاکستان را متهم به تمویل و تجهیز طالبان می کردند، از خود می پرسند که آیا لوی درستیز پاکستان واقعا از مذاکره حمایت می کند و یا که تنها برای رد انتقاد غرب از پاکستان، اقداماتی ظاهری انجام می دهد.

پاکستان از به قدرت رسیدن طالبان در افغانستان در اواسط دهه 90 حمایت کرد. چنین پنداشته می شود که ایالات متحده و حکومت افغانستان برای برقراری ارتباط با رهبران شورشیانی که پس از 2001 به پاکستان فرار کرده اند، باید اول رضایت حکومت این کشور را جلب کنند.

از سوی دیگر کارشناسان می گویند که رابطه فرماندهان طالبان با نیروهای امنیتی پاکستان به دلیل نبود اعتماد تیره شده است و معلوم نیست که ماموران پاکستانی بتوانند آن ها را به مذاکره قناعت دهند.

با این وجود، دیپلمات ها در اسلام آباد می گویند که پاکستان از تلاش های غرب برای کنارآمدن با رهبران طالبان، استقبال می کند. دیپلمات های غربی نیز که سال ها است به وعده های طالبان مشکوک هستند، می گویند که اسلام آباد در مورد پیشبرد ثبات در افغانستان جدی است.

«راه دیگری وجود ندارد»

دیپلمات ها می گویند که حمایت رو به افزایش کیانی، رییس اردوی ملی پاکستان از مذاکره با طالبان، به تصمیم ایالات متحده ارتباط دارد که بر طرح خروج نیروهایش از افغانستان تا پایان سال 2014 پافشاری می کند.

یک سلسله از حمله های گسترده در پاکستان که در ماه های گذشته صورت گرفت، به شمول حمله به میدان هوایی شهر پشاور، نگرانی ها در این باره که بی ثباتی در افغانستان می تواند به تقویت جنگجویان پاکستانی بیانجامد را تقویت کرده است.

مقام های بلندپایه امنیتی پاکستانی شاید از طرح حمایت از مذاکره خوش نباشند، مگر این که مطمین شوند که هرگونه اقدامات بعد از آن، نفوذ هندوستان را در کابل کاهش می دهد.

فرماندهان پاکستانی در مناطق قبیله ای و هم مرز با افغانستان از این هراس دارند که پس از خروج نیروهای امریکایی با جنگ شدیدتر مواجه شوند، مگر این که بتوان رهبران شورشیان را به گفتگو متقاعد کرد.

یک فرمانده دیگر پاکستانی که در وزیرستان جنوبی خدمت می کند، گفت: «پس از سال 2014 و هنگامی که ایالات متحده افغانستان را ترک کند، جنگجویان چه می کنند؟ آیا فکر می کنید که آن ها به شهروندان مسوولیت پذیر جامعه تبدیل می شوند؟». او ادامه داد: «ما باید مطمین شویم که پس از سال 2014، چارچوبی ایجاد می شود و این عناصر را جذب می کند. راه دیگری وجود ندارد».