اوگندا 50 سال پس از استقلال

از نگاه بین المللی توافق بر این است که اوگندا قطعات بزرگ نظامی اش را در چهارچوب نیروهای صلح اتحادیه افریقا به سومالیا بفرستد. به تاریخ نهم اکتوبر اوگندا پنجاهمین سالروز استقلال اش را تجلیل می کند. این کشور در سال 1962 به سلطه استعمار بریتانیا خاتمه داد.

باری وینستون چرچیل، نخست وزیر بریتانیا اوگاندا را مروارید افریقا گفته بود. اما این مروارید دیگر درخشندگی اش را از دست داده است. پس از حاکمیت دهشت ظالمانهء عیدی امین و میلتون اوبوتو، از 26 سال بدین سو یویری موسیوینی قدرت را در دست دارد. ناظران در مورد انتخابات گذشته در این کشور گفته اند که آزاد بوده، اما نه این که منصفانه بوده باشد. پیشکش های فراوان و مبارزهء پرمصرف انتخاباتی که حزب حاکم "جنبش مقاومت ملی" ( ان آر ام) از بودجه دولت تمویل می کند، منجر به پیروزی اش در انتخابات می گردد.

سارا تانگن، رییس بنیاد فریدریش ایبرت در کامپالا، پایتخت اوگندا اوضاع سیاسی در این کشور را با شک و تردید می نگرد. سارا تانگن می گوید: «مهم این است که بدانیم سیستم سیاسی در اوگندا دموکراتیک نیست، بلکه یک دموکراسی کاذب با علایم اقتدار گرایانه. پولیس نظامی شده و با بیرحمی خو کرده است. پولیس دوست و مددگار حکومت است نه مردم. پولیس بسیار فاسد است و شهرت بسیار بدی در بین مردم دارد. یک تعداد زیاد سازمان های شبه نظامی وجود دارند که پایبند به کدام کنترول قانونی نیستند».

یویری موسیوینی هنگام ادای سوگند وفادارای اش در سال 1986 گفت مشکل افریقا در این است که رهبرانش برای مدت طولانی در قدرت می مانند و بدین ترتیب موجب تقویت معافیت از مجازات، فساد و اقتصاد مبتنی برخویش خواری می گردند.

وقتی که خبرنگاران از رییس جمهور پرسیدند که خودش نیز چنین می باشد، موسیوینی بسیار موجز و کوتاه جواب داد: «اینجا مساله مبارزه مطرح است. من از سال 1971 بدین سو در مبارزه هستم. ما شانزده سال مبارزه کردیم. انتظار شما از ما همین است که اکنون تسلیم شویم؟ طبیعی است که اما اکنون دیگر به طور پنهانی نمی جنگیم بلکه در حکومت مبارزه می کنیم. منطور من قدرت نیست. منظور من مبارزه است».

نیروهای مخالف سیاسی حکومت نیز در ماندن موسیوینی به قدرت مقصر اند، زیرا همه متفرق و فاقد یک بینش سیاسی می باشند. آنها امسال و در سال های اخیر اعتراض هایی نیز تحت عنوان ها «برو که کار کنیم»، علیه افزایش مواد اولیه زندگی، فساد و نابرابری اجتماعی، به راه انداخته اند، اما نتوانسته اند مردم را به صورت توده وار بسیج کنند.

کیسا بیزیگی، داکتر شخصی پیشین موسیوینی که از چند سال بدین سو رهبر حزب مخالف موسوم به «همایش برای تحول دموکراتیک» می باشد، طبعاً تایید می کند که در پنجاه سال گذشته یک سلسله پیشرفت های در بخش زیرساخت ها و اقتصاد به وجود آمده اند، اما پیشرفتی در ساحه سیاست رونما نگردیده است.

بیزنگی می گوید: «پنجاه سال پس از استقلال، متاسفانه اوگندا هنوز هم به سمت تفرقه می رود. ما طی این پنجاه سال به انتقال به سوی یک جامعه دموکراتیک و باثبات موفق نگردیده ایم. در سرتاسر این دوره پنجاه ساله هیچ رهبری به طور صلح آمیز قدرت را به دیگری واگذار نکرده است».

حقوق دموکراتیکی که در قانون اساسی مندرج است، در واقعیت امر نادراً به کار گرفته می شود. حق اجتماعات و تظاهرات به شدت محدود شده است. اگنیس کابی یونی، از سازمان عفو بین الملل در اوگاندا می گوید: «ما از تخطی های حقوق بشری که در این کشور صورت می گیرد، بسیار نگران هستیم».

اندریا شمیت/ رسول رحیم

ویراستار : عارف فرهمند