«Όχι» στο Δουβλίνο ΙΙ

Ο Χασάν Νουρ Αλί είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το τι σημαίνει στην πράξη η διάταξη Δουβλίνο ΙΙ, η οποία καθιστά την πρώτη χώρα υποδοχής υπεύθυνη για τη χορήγηση ασύλου. Ο Σομαλός πέρασε μια πραγματική Οδύσσεια: μέσω Σουδάν έφτασε από τη Σομαλία στη Λιβύη. Από εκεί επιβιβάστηκε με άλλους 29 Σομαλούς σε μια μικρή βάρκα με προορισμό τη Μάλτα. Το άκρως επικίνδυνο ταξίδι τους κράτησε δυο μέρες. Στη Μάλτα, τον περίμεναν καταρχήν τα κρατητήρια:

«2008, στις 15 Ιουλίου έφτασα στη Μάλτα. Μπήκα φυλακή για ενάμιση χρόνο. Ήμουν φυλακή, αλλά δεν είμαι εγκληματίας. Στην πατρίδα μου, τη Σομαλία, η κατάσταση είναι δραματική, έχασα τη γυναίκα μου, τα τρία μου παιδιά, τα λεφτά μου, το σπίτι μου. Είμαι μόνος».

Από τη Μάλτα έφτασε στην Ολλανδία και στη συνέχεια στη Γερμανία όπου ζητά τώρα άσυλο: «Τον Ιανουάριο ήρθε για πρώτη φορά ένας αστυνομικός και μου είπε ότι απόψε πετάς για Μάλτα. Τον ρώτησα γιατί. Δεν απάντησε. Του είπα ότι δεν επιστρέφω στη Μάλτα, προτιμώ να πεθάνω».

Καταγγελίες μεταναστών

Ο Χασάν θέλει να ζήσει στη Γερμανία ωστόσο αυτό θα παραβίαζε το Δουβλίνο ΙΙ που προβλέπει ότι η χώρα εισόδου στην ΕΕ, στην προκειμένη η Μάλτα, είναι υπεύθυνη για τη χορήγηση ασύλου. Η Μάλτα ήταν όμως για τον ίδιο η κόλαση όπως λέει: «Με έβαλαν φυλακή. Ήταν βρώμικα. Είχα φρικτούς πόνους, δεν υπήρχαν φάρμακα, τίποτα, Το φαγητό ήταν φρικτό, δεν υπήρχαν ρούχα. Όταν το είπα στους αστυνομικούς, μου πήραν αυτά που φορούσα και με δέσανε έξω σε μια κολώνα, μέσα στο κρύο».

Ας σημειωθεί ότι και σε άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου, μετανάστες έχουν καταγγείλει παρόμοια περιστατικά.

Το κίνημα κατά του Δουβλίνο ΙΙ ζητά να καταργηθεί άμεσα η εν λόγω διάταξη που επιβαρύνει τις χώρες του νότου και κυρίως την Ελλάδα, τη Μάλτα, την Ισπανία και την Ιταλία. Όπως σημειώνει ο Λόταρ Στάινερ από τη σχετική πρωτοβουλία:
«Πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι αυτοί που ζητούν άσυλο στη Γερμανία και στην υπόλοιπη Ευρώπη θα πρέπει να έχουν την ίδια μεταχείριση με τους υπόλοιπους. Να έχουν την αντιμετώπιση που είχαν και οι γερμανοί μετανάστες τη δεκαετία του ’30 και ’40 στις ΗΠΑ, να μπορούν δηλαδή οι άνθρωποι αυτοί να μετακινούνται ελεύθερα και να επιλέγουν οι ίδιοι τον τόπο διαμονής τους».


Richard Fuchs / Κώστας Συμεωνίδης

Υπεύθ. σύνταξης: Σταμάτης Ασημένιος