«Πνίγει το πένθος τους συγγενείς των θυμάτων»

Πώς οι συγγενείς των θυμάτων επιθέσεων αντιμετωπίζουν την απώλεια ενός αγαπημένου τους προσώπου από τη μια στιγμή στην άλλη; Υπάρχει ζωή για τους οικείους μετά από ένα τέτοιο βίαιο θάνατο; Ένας από τους συλλόγους που ασχολείται στη Γερμανία με οικογένειες που έχουν χάσει δικούς τους, είναι ο σύλλογος «Ορφανοί Γονείς» με έδρα το Αμβούργο.

Σε συνέντευξή της στην DW η πρόεδρος Πέτρα Χον λέει αναφερόμενη στα γεγονότα του Μονάχου ότι οι συγγενείς των θυμάτων εκτός από σοκ της απώλειας, αισθάνονται θυμό για όσα συνέβησαν. Πολλοί θεωρούσαν ότι εκείνοι ή οι άνθρωποί τους ήταν απόλυτα ασφαλείς όταν κυκλοφορούσαν στο δρόμο και τελικά αποδείχθηκε ότι δεν ήταν.

Σε κατάσταση σοκ οι συγγενείς των θυμάτων

Η πρόεδρος του συλλόγου «Ορφανοί Γονείς» θεωρεί ότι ο αποχαιρετισμός του νεκρού έχει καθοριστική σημασία για να αποδεχθούν γονείς, αδέλφια και φίλοι την απώλεια: «Στο Μόναχο λίγες μέρες μετά την επίθεση αμόκ οι συγγενείς βρίσκονται ακόμα σε κατάσταση απόλυτου σοκ. Πρώτα πρέπει να συνειδητοποιήσουν. Και η συνειδητοποίηση της απώλειας έρχεται μετά τον τελευταίο αποχαιρετισμό, ο οποίος είναι ιδιαίτερα σημαντικός. Πρέπει να αποχαιρετίσεις τον δικό σου άνθρωπο, να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα του θανάτου, να πεις στο παιδί σου που χάθηκε το ύστατο χαίρε, ακόμα κι αν φοβάσαι να δεις με τα μάτια σου το κατεστραμμένο σώμα. Όλοι το φοβούνται αυτό: γονείς, αδέρφια ακόμα και όσοι τους βοηθούν ή τους συμπαραστέκονται. Πολλοί γονείς μετανιώνουν εκ των υστέρων ότι δεν είδαν από κοντά, δεν αποχαιρέτισαν το παιδί τους. Διότι αυτό είναι προϋπόθεση για να προχωρήσουν. Όταν γονείς πληροφορούνται το θάνατο του παιδιού τους πρέπει να έχουν κάποιον να τους συμπαρασταθεί. Αυτό είναι το Α και το Ω. Αν δεν το επιθυμούν βέβαια οι γονείς τότε οφείλουμε να το αποδεχθούμε. Προσφέρουμε ωστόσο την βοήθειά μας».

«Το πένθος αλλάζει μέσα στο χρόνο»

Η Πέτρα Χον εκτιμά ότι απαιτούνται τρία με πέντε χρόνια για να ξαναβρούν τον προσανατολισμό τους οι οικείοι ενός θύματος: «Το πένθος έχει πολλά πρόσωπα. Στην αρχή είναι ένα απαίσιο φάντασμα που μας πνίγει για πολύ καιρό. Θα πρέπει λοιπόν να δοθεί στους συγγενείς χρόνος μέχρι να ξαναβρούν το νήμα. Και μετά, το πένθος αλλάζει μορφή. Εξακολουθεί να μοιάζει με φάντασμα, αλλά ο πόνος δεν είναι πια τόσο έντονος. Είμαστε λυπημένοι γιατί μας λείπει ο άνθρωπός μας, ζούμε με τον άνθρωπό μας που χάσαμε. Είναι μια μορφή πένθους που μετατρέπεται κάποτε σε αγάπη και ανάμνηση. Δεν σταματάς να πενθείς από τη μια μέρα στην άλλη. Υπάρχουν συγκεκριμένες μέρες που πηγαίνεις στο νεκροταφείο ή θυμάσαι τον άνθρωπό σου, αλλά αυτό δεν γίνεται πια κάθε μέρα. Το πένθος αλλάζει μέσα στο χρόνο, δεν παραμένει ποτέ ίδιο».

Κρίστοφ Χάσελμπαχ / Στέφανος Γεωργακόπουλος