Πανδαιμόνιο για το ελληνικό βιβλίο

Λέγαμε την περασμένη εβδομάδα για τη μοιραία χρονιά 2001, όταν η Ελλάδα και η λογοτεχνική της παραγωγή ήταν τιμώμενες στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Φραγκφούρτης. Και διαπιστώναμε ότι δέκα χρόνια μετά η όρεξη των μεγάλων γερμανικών εκδοτικών οίκων να εκδώσουν ελληνικά λογοτεχνικά βιβλία έχει κοπεί. Επειδή τα πρώτα εκείνα, σαράντα περίπου, βιβλία το 2001 είχαν καταβαραθρωθεί εμπορικά. Και οι μικροί; Τι κάνουν οι μικροί εκδοτικοί οίκοι που δεν διοικούνται αποκλειστικά από τον Κερδώο αλλά και από τον Λόγιο Ερμή; Όλο και κάτι κάνουν.

 

 

Ας πάμε προς στιγμήν στο Frauenfeld της Ελβετίας, μια πολίχνη ούτε τριάντα χιλιάδων ψυχών, σε ένα ύψωμα όπου στα δυτικά ρεματιές οδηγούν στην κοιλάδα του Thur και στα βόρεια τα κατσάβραχα στα νερά του Murg. Εκεί εδρεύει ο μικρός οίκος Waldgut που φέτος φιλοδόξησε και κατάφερε να χαρίσει στο γερμανόφωνο κοινό το Ημερολόγιο Καταστρώματος ΙΙΙ του Γιώργου Σεφέρη σε νέα μετάφραση και σχολιασμό του Ευτύχιου Βάμβα, μουσικοδιδασκάλου, ποιητή και ευαίσθητου μεταφραστή. Για τους οίκους που έχουν στο πρόγραμμά τους ποίηση μια έκδοση Σεφέρη είναι τόλμημα αλλά όχι και απονενοημένο διάβημα. Η κυκλοφορία όμως στα γερμανικά νεοελληνικής πεζογραφίας, ναι είναι με εκδοτικά κριτήρια απονενοημένο διάβημα. Ο Waldgut το τόλμησε κι αυτό κι ετοιμαζόταν φέτος να εκδώσει στη σειρά αστυνομικής λογοτεχνίας που διαθέτει το Πανδαιμόνιο του Κώστα Ακρίβου, εκείνη την απίθανη ιστορία που πλέκεται γύρω από ένα γυναικείο πτώμα σε κάποιο κελί του Άθω. Να όμως που η κυκλοφορία του βιβλίου αναβάλλεται για του χρόνου, κι ας μην είναι οι Ελβετοί αναβλητικοί. Υποψιαζόμεθα νεοελληνικό δάκτυλο. Και ψάχνοντας τον ανακαλύπτουμε όντως.

 

 

Για να εκδοθεί ένα βιβλίο 300 και πλέον σελίδων από ένα μικρό ξένο οίκο χρειάζεται κάποια υποστήριξη. Αυτή την υποστήριξη υποσχέθηκε επανειλημμένα και μετά το 2001 στεντορείως το ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού που αναγνώριζε ως υποχρέωσή του την προώθηση του βιβλίου και στο εξωτερικό. Οι πληροφορίες από τους οίκους που διεκδίκησαν την επιχορήγηση της μετάφρασης είναι ποικίλες: στην αρχή της μεγαλειώδους προσπάθειας μετά το 2001 κάποιοι οίκοι πήραν την επιχορήγηση, άλλοι την πήραν με μεγάλη καθυστέρηση, άλλοι δεν την πήραν ποτέ αν και τους την είχαν υποσχεθεί ρητά και κατηγορηματικά, άλλοι αγνοήθηκαν εντελώς. Η περίπτωση του Waldgut είναι μια άλλη εκδοχή της προώθησης ή μη προώθησης του ελληνικού βιβλίου στο εξωτερικό. Υπέβαλε την αίτηση ως όφειλε αλλά αυτή δεν εξετάστηκε ποτέ και ούτε θα εξεταστεί ποτέ. Διότι ατυχώς συνέπεσε με ένα χρονικό κενό στις δραστηριότητες του Υπουργείου Πολιτισμού υπέρ του βιβλίου, την περίοδο που παρέδωσε τη σκυτάλη της προώθησης από τον εαυτό του σε ένα ειδικό νέο πρόγραμμα επιχορηγήσεων με το όνομα Φράσις και αρχικό κεφάλαιο 150.000 ευρώ. Έτσι αν ο Waldgut θέλει να δει φως, θα πρέπει να υποβάλει εκ νέου την αίτησή του στο πρόγραμμα Φράσις πλέον βάσει των προδιαγραφών που διατυμπανίζονται για μια ακόμη φορά στην ειδική ιστοσελίδα. Το αποτέλεσμα: μέσα στο πανδαιμόνιο της νεοελληνικής πολιτικής για το βιβλίο το Πανδαιμόνιο του Ακρίβου ίσως εκδοθεί στα γερμανικά του χρόνου.