1. Μετάβαση στο περιεχόμενο
  2. Μετάβαση στο κύριο μενού
  3. Μετάβαση σε περισσότερους ιστοτόπους της DW

Οι εργαζόμενοι και το κίνημα του ‘68

Βιβή Παπαναγιώτου 6 Μαΐου 2008

Το΄68 χαρακτηρίζεται ως χρονιά της διαμαρτυρίας των νέων και μάλιστα των φοιτητών. Και όμως στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ αυξάνονται οι απεργίες. Εμπνεύστηκαν οι εργαζόμενοι από τις φοιτητικές κινητοποιήσεις;

https://p.dw.com/p/DuZ0
Οι φοιτητικές καταλήψεις ενέπνευσαν τους εργαζόμενους (24.04.1968, Πανεπιστήμιο Κολούμπια, Νέα Υόρκη)Εικόνα: pIcture-alliance/ dpa

Ο ιστορικός Γκερντ-Ράινερ Χορν από το βρετανικό Πανεπιστήμιο του Warwick (Coventry), ερευνητής της σχέσης εργαζόμενων και φοιτητών, την εποχή των μεγάλων κινητοποιήσεων του ΄60 μέχρι και τα τέλη του ΄70, εκτιμά ότι οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα χρησιμοποίησαν πολλές φορές τις ίδιες μεθόδους με τους φοιτητές στην διεκδίκηση των δικών τους αιτημάτων, ενώ αρκετές φορές συμπαραστάθηκαν στους φοιτητικούς αγώνες.

Γαλλία και Ιταλία: δεκαπλασιάστηκαν οι ημέρες απεργίας

Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η Γαλλία και η Ιταλία, όπου οι συνδικαλιστικές ομοσπονδίες ενστερνίσθηκαν το πνεύμα του ’68 αν και όπως τονίζει ο ιστορικός Χορν:

«Οφείλουμε να τονίσουμε ότι τα αριστερά καθολικά συνδικάτα και στις δύο χώρες ήταν πιο ανοιχτά από τα παραδοσιακά σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά στις νέες ιδέες και κυρίως στις νέες μεθόδους και τρόπους κινητοποίησης.»

Fiat Fabrik in Mirafiori Turin Italien
"Οι κινητοποιήσεις και οι απεργίες στη FIAT έγιναν το σύμβολο των εργατικών αγώνων"Εικόνα: AP

Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία η Γαλλία και η Ιταλία από το 1969 μέχρι το 1973 δεκαπλασίασαν τις ημέρες απεργίας σε σχέση με την δεκαετία 1958 - 1968

(=Γαλλία: 2.484 ημέρες απεργίας και 26.000 και Ιταλία: από 10.500 ημέρες απεργίας σε 22.550)*.

Ακόμη και στη Γερμανία τριπλασιάστηκαν οι απεργιακές κινητοποιήσεις, αν και εδώ τα συνδικάτα και οι εργαζόμενοι που συμπαρατάχθηκαν με τους φοιτητές ή χρησιμοποίησαν μεθόδους διεκδίκησης από το φοιτητικό κίνημα, συνιστούν εξαίρεση.

Το ίδιο συμβαίνει και με τις αυξήσεις στους μισθούς: η αύξηση σχεδόν διπλασιάζεται τη δεκαετία 1968-1978 τόσο στη Γαλλία, όσο και στην Ιταλία (=Γαλλία: από 2,9% σε 5,4% και Ιταλία: από 4,3% σε 7.3%)*.

Οι φοιτητές αναζωπύρωσαν στους εργαζόμενους το πνεύμα της συμμετοχικής δημοκρατίας και της δημοκρατίας της βάσης που είχε υποβαθμιστεί από την δεκαετία του ‘50.

Το όραμα της αυτοδιαχείρισης

Στη Γαλλία, στην Ιταλία, αλλά και στο Βέλγιο εμφανίζονται οι λεγόμενες ’ενιαίες επιτροπές αγώνα’ με συμμετοχή φοιτητών και εργατών.

Καταλαμβάνονται εργοστάσια με το περίφημο σύνθημα της αυτοδιαχείρισης ’εμείς παράγουμε, εμείς διαθέτουμε το προϊόν, εμείς πληρώνουμε’.

Σύνθημα που στην Μπενζανσόν της Γαλλίας στο εργοστάσιο παραγωγής ρολογιών LIP έγινε πραγματικότητα στις αρχές του ’70 και ήταν η ελπίδα για πολλούς ακτιβιστές του ’68.

Στην Ιταλία οι κινητοποιήσεις στο εργοστάσιο της FIAT ήταν τότε σύμβολο των εργατικών αγώνων, αλλά και της ριζοσπαστικοποίησης που οδήγησε στην τρομοκρατία.

Deutschland Rente mit 67 älterer Arbeitnehmer Ford in Köln
Οι εργάτες στην αυτοκινητοβιομηχανία συμπαρατάχθηκαν πολλές φορές με τους φοιτητέςΕικόνα: picture-alliance / dpa/dpaweb

Το εργατικό κίνημα χρησιμοποιεί τις ίδιες μορφές αγώνα με τους φοιτητές

Η συνεισφορά των φοιτητών στο εργατικό κίνημα της εποχής έγκειται στην ώθηση που έδωσαν στους εργαζόμενους υποστηρίζει ο ιστορικός Γκερντ – Ράινερ Χορν:

«οι εργαζόμενοι εμπνεύστηκαν από τις κινητοποιήσεις, από την ιδέα της δημοκρατίας της βάσης και από τις μορφές αγώνα που χρησιμοποιούσαν οι φοιτητές για να θέσουν τα ζητήματά τους στην κοινωνία ή για να διεκδικήσουν τα αιτήματά τους, όταν π.χ. έβλεπαν τους φοιτητές να καταλάμβαναν τεράστια κτίρια ή να συσπειρώνονται με άλλα κινήματα και στρώματα για να ασκήσουν πιέσεις.»

Ο Γερμανός ιστορικός θεωρεί ότι ακόμη και σήμερα πολλές από τις κινητοποιήσεις, αλλά και η αντίσταση κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης είναι γέννημα αυτής της συνάντησης: της νεανικής διαμαρτυρίας του ’68 με τις εργατικές διεκδικήσεις.

Υπενθυμίζει δε στο μικρόφωνο της Deutsche Welle ότι «μετά και κατά τη διάρκεια του 1968 πολλοί φοιτητές, κατά εκατοντάδες ή και χιλιάδες στην Γαλλία και Ιταλία, εγκατέλειψαν το πανεπιστήμιο και πέρασαν στις μεγάλες βιομηχανικές μονάδες ως απλοί εργαζόμενοι.

Αυτοί οι ακτιβιστές προσπάθησαν ακόμη και μέχρι τη δεκαετία του ΄80 να επιβάλλουν αριστερές δομές στα εργοστάσια και στα συνδικάτα».

Ιστορική συνάντηση: νεανική διαμαρτυρία και εργατικές διεκδικήσεις

Υπογραμμίζει μάλιστα ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι «τα ίδια εργοστάσια, στα οποία το ’68 έγιναν καταλήψεις και απεργίες, τα ίδια σχεδόν αντιστέκονται μέχρι σήμερα.

Steinkohleabbau im Ruhrgebiet
Το διάσημο για το κάρβουνο Ρουρ από το 1968 μέχρι σήμερα ήταν κέντρο κινητοποιήσεωνΕικόνα: DPA

Ιδιαίτερα χαρακτηριστικό στη Γερμανία, αν και συνιστά εξαίρεση, είναι το παράδειγμα του Ρουρ, που πάντα από το 1968 μέχρι σήμερα ήταν κέντρο κινητοποιήσεων, αλλά και συνδικαλιστικής αντιπολίτευσης, όπως π.χ. το εργοστάσιο της Όπελ στο Μπόχουμ.»

Einige tausend Demonstranten marschieren waehrend einer Demonstration gegen den von General Motors geplanten Stellenabbau von 10.000 Stellen bei Opel Deutschland am Dienstag, 19.Okt.2004, in Bochum.
Opel Μπόχουμ: συνώνυμο της αντίστασης και σήμεραΕικόνα: AP

Οι φοιτητές του κινήματος του ’68 δεν απελευθέρωσαν τους εργάτες, όπως οραματίσθηκαν ή βαυκαλίστηκαν.

Δημιούργησαν όμως ενίσχυσαν την εσωτερική δημοκρατία στα συνδικάτα, συμπαρέσυραν τα πιο διαφορετικά στρώματα και κινήματα σε μια πορεία για μια άλλη κοινωνία, φωνάζοντας για πρώτη φορά το σύνθημα: ’ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός’.