«Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα»
8 Νοεμβρίου 2011
«Ιδού η Ρόδος», είναι ο τίτλος του πρωτοσέλιδου σχολίου της Frankfurter Allgemeine Zeitung για την Ελλάδα: «Το αποτυχημένο πόκερ του Παπανδρέου, που θα του επέτρεπε μια αξιοπρεπή αποδέσμευση από το αξίωμά του, έχει μια ευεργετική παρενέργεια. Αποκαλύπτει στα μάτια όλων των Ελλήνων και του κ. Σαμαρά ότι η παραμονή της χώρας τους στην ευρωζώνη δεν συνιστά πια μια αυτονόητη πραγματικότητα. Αυτή η διάσταση φαίνεται ότι ‘ξύπνησε’ τους εμπλεκόμενους. Ο κ. Σαμαράς επαναλάμβανε μέχρι τώρα ότι το κόμμα του, εάν έρθει στην εξουσία, θα κυβερνήσει καλύτερα από τον Παπανδρέου.
Τώρα, ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Ο Σαμαράς πρέπει να ξεπεράσει τον εαυτό του.»
Και η εφημερίδα υπογραμμίζει:
«Η Ελλάδα θα χρειαστεί ακόμη για πολλά χρόνια την στήριξη των Ευρωπαίων εταίρων της. Θα διατηρηθεί όμως η κυβερνητική σταθερότητα και η ετοιμότητα των μεταρρυθμίσεων στη χώρα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα;
Η σταθερότητα στη βουλή, την οποία θα διασφαλίσει η μεταβατική κυβέρνηση, θα καταστεί μόνιμη μόνον σε περίπτωση που δεν λειτουργήσει εις βάρος της κυβερνητικής σταθερότητας. Δηλαδή μόνον εάν η κυβέρνηση συνασπισμού δεν δέχεται συνεχώς και δημοσίως τα πυρά των ενδοπαραταξιακών διενέξεων των δύο κυβερνητικών κομμάτων.»
Ο Παπανδρέου σκόνταψε στις πελατειακές σχέσεις και στο κόμμα του
«Κυβέρνηση έσχατης λύσης», χαρακτηρίζει τη μεταβατική κυβέρνηση που πρόκειται να σχηματιστεί στην Ελλάδα η Süddeutsche Zeitung: «Οι Έλληνες έχουν συνηθίσει στις προεκλογικές υποσχέσεις που δεν εκπληρώνονται ποτέ από τους πολιτικούς τους. Εκείνο που δεν γνωρίζουν, που δεν έζησαν μέχρι τώρα ήταν η διάθεση για συμβιβασμό, απαραίτητο για μια κυβέρνηση συνασπισμού.»
Η εφημερίδα επισημαίνει ότι η μεταβατική κυβέρνηση θα μπορούσε κάλλιστα να σχηματιστεί πριν από ένα χρόνο ή πριν από μήνες, αλλά «ο Σαμαράς δεν ήθελε να αναλάβει τις ευθύνες του» και καταλήγει: «Η νέα κυβέρνηση θα αξίζει τα συγχαρητήριά μας, εάν καταφέρει να επανακτήσει την εμπιστοσύνη των Ελλήνων και της ΕΕ. Αυτό όμως περνάει μόνον από τη διασφάλιση περισσότερης δικαιοσύνης στην κατανομή των επιβαρύνσεων. (…) Ο Παπανδρέου καθυστέρησε πολύ να ‘τα βάλει’ με τους θρασείς φοροφυγάδες και το κατεστημένο των εργατοπατέρων στα συνδικάτα. Αυτό αμαυρώνει τον ηρωικό απολογισμό της διακυβέρνησης Παπανδρέου.»
«Παπανδρέου ο Ευρωπαίος που δεν τα κατάφερε», είναι η εκτίμηση της Die Zeit για τον πρωθυπουργό που υπογραμμίζει: «Όταν ανέλαβε την εξουσία πολλοί Έλληνες τον αντιμετώπιζαν σαν μέρος του προβλήματος. Διότι ο πατέρας του Ανδρέας Παπανδρέου ήταν αυτός που στη δεκαετία του ’80 άρχισε τη συσσώρευση των χρεών που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή.
Ο Γιώργος Παπανδρέου διατήρησε κατά τη διάρκεια της διετούς κρίσης την αυτοκυριαρχία του. Δεν έχασε ποτέ το θάρρος του, και ήταν πεπεισμένος ότι μπορεί να τα καταφέρει. Σκόνταψε όμως τελικά στα ισχυρά, πελατειακά συμφέροντα, στα εχθρικά σε μεταρρυθμίσεις συνδικάτα, που αποτρέπουν κάθε αλλαγή, στις διάφορες συντεχνιακές ομάδες που γραπώθηκαν γερά στα προνόμιά τους και στο κόμμα του, που γίνεται όλο και πιο άτολμο.»
Το πιο σημαντικό πρόβλημα της Ιταλίας είναι ο Μπερλουσκόνι
Μετά την Ελλάδα, η Ιταλία; Σε συναγερμό η ευρωζώνη. Σενάρια και φήμες για παραίτηση Μπερλουσκόνι από τα ΜΜΕ. Σε αυτό το πνεύμα οι γερμανικοί Financial Times χαρακτηρίζουν τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι «ενσάρκωση της κρίσης»:
«Ο Μπερλουσκόνι φαίνεται ότι εξελίχθηκε σε σοβαρή επιβάρυνση για τη χώρα του. Όχι διότι το υποστηρίζουν οι επενδυτές και ο επιχειρηματικός κόσμος, αλλά γιατί το φωνάζουν οι βουλευτές και οι υπουργοί του.
Ουδείς πια εμπιστεύεται τον Μπερλουσκόνι. Πολλοί βουλευτές του διαχωρίζουν τη θέση τους από τον Ιταλό πρωθυπουργό. Έτσι η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι δεν είναι πια σε θέση να δρομολογήσει και να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις και αλλαγές. Ούτε επομένως να διαχειριστεί την κρίση.
Ακόμη και η προκήρυξη νέων εκλογών, που σημαίνει προεκλογικός αγώνας με υποσχέσεις, λαϊκισμό, απροθυμία περικοπών και ανασφαλές πολιτικό σκηνικό, φαίνεται ότι συνιστά το μικρότερο κακό.
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση οφείλουν τώρα χωρίς τον Μπερλουσκόνι να σχηματίσουν μία νέα κυβέρνηση από μη κομματικά στελέχη και τεχνοκράτες στο πρότυπο της κυβέρνησης Τσιάμπι το 1993 για να καθαρίσει τους στάβλους του Αυγεία. Η Ιταλία χρειάζεται ένα νέο ξεκίνημα.»
Επιμέλεια: Βιβή Παπαναγιώτου
Υπεύθυνος Σύνταξης: Στέφανος Γεωργακόπουλος