Η νομιμοποίηση της ευθανασίας και οι κίνδυνοι κατάχρησης.

�ην ευθανασία.

Την προηγούμενη εβδομάδα αναζωπυρώθηκε πάλι η συζήτηση για την ευθανασία, αυτή τη φορά όμως στο Συμβούλιο της Ευρώπης, όπου οι εκπρόσωποι των 45 χωρών μελών του συζήτησαν ακόμη μια φορά το θέμα για να αποφανθούν στο τέλος ότι δεν είναι 'εις θέσιν να αποφασίσουν'. Τη συζήτηση προκάλεσε γραπτή πρόταση του φιλελεύθερου Ελβετού βουλευτή Ντικ Μαρτύ, που υποστήριξε ότι το ζήτημα της ευθανασίας, αν δεν κατοχυρωθεί νομικά, πρέπει τουλάχιστον να απασχολήσει την κοινή γνώμη της Ευρώπης:

"Ενας νομικός διακανονισμός του ζητήματος είναι απαραίτητος, έτσι ώστε να αποκλείεται η ποινική δίωξη των γιατρών σε περίπτωση που παρέχουν την ανάλογη βοήθεια για ευθανασία σε ασθενείς που πάσχουν διαπιστωμένα από ανίατες και επώδυνες ασθένειες και οι οποίοι θα τους το ζητήσουν επανειλλημένα, μετά από δική τους απόφαση και κατόπιν προσεκτικής μελέτης της κατάστασης."

Ο Μαρτύ παρέπεμψε επίσης στις περιπτώσεις του Βελγίου και της Ολλανδίας, όπου τόλμησαν εδώ και ένα χρόνο να θεσμοθετήσουν την ευθανασία σε συγκεκριμένες περιπτώσεις και με πολύ αναλυτική διαδικασία, συγκεκριμένες ρήτρες και προϋποθέσεις.

Εκ μέρους των παραδοσιακών αντιπάλων της ευθανασίας στο Συμβούλιο της Ευρώπης μίλησε η συντηρητική Βρετανίδα βουλευτής Βαρώνη Νάιτ που επεσήμανε ότι 'θα χαρούν με μια τέτοια νομοθεσία όσοι έχουν απηυδήσει με κάποιο γηραιό άρρωστο, αλλά και πλούσιο συγγενή:

"Πολλοί ηλικιωμένοι άνθρωποι είναι για τους συγγενείς τους βάρος. Πρέπει να τους περιποιούνται και πολλές φορές να ανέχονται τις παραξενιές και τις ιδιοτροπίες τους.

Αρκετοί απ' αυτούς είναι πλούσιοι και συχνά οι συγγενείς τους υποφέρουν για να τους κληρονομήσουν. Στα νοσοκομεία επίσης πολλοί νεαροί ασθενείς δεν μπορούν να εγχειριστούν, γιατί δεν υπάρχουν κρεβάτια, επειδή πολύ συχνά είναι κατειλημμένα με υπερήλικες ασθενείς. Τί πρέπει όμως να κάνουμε; Να τους σκοτούσουμε;"

Οι σοσιαλδημοκράτες εμφανίστηκαν στη συζήτηση χωρίς ενιαία άποψη πολλοί ήταν υπέρ, και αρκετοί εναντίον μιας τέτοιας θεσμοθέτισης. Ο Γερμανός σοσιαλδημοκράτης βουλευτής Βόλφγκαγκ Βόνταργκ τάχθηκε κατά της ευθανασίας προειδοποιώντας ότι:

"Σαν γιατρός, που συχνά ήταν υπεύθυνος για τη ζωή ετοιμοθάνατων ή ασθενών με επώδυνες παθήσεις ή ακόμη και για αυτόχειρες, θα ήθελα να απαιτήσω κάτι άλλο: να αντιμετωπίσουμε πιο οργανωμένα την κοινωνική μέριμνα και την παροχή βοήθειας σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν επιτρέπεται να ξαποστέλνουμε έτσι απλά τους ανθρώπους σε διάφορα ιδρύματα. Πρέπει τους πάσχοντες από άνοια ή ακόμη και τους φρενοβλαβείς να τους κρατήσουμε στα σπίτια τους και να τους αποδεχτούμε".