«Ελλάδα, νέα τρομοκρατία με παλιές ρίζες»

«Ελλάδα, νέα τρομοκρατία με παλιές ρίζες». Αυτός είναι ο τίτλος σημερινού δημοσιεύματος στην αυστριακή εφημερίδα Die Presse που αναφέρεται στο θάνατο του αστυφύλακα της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας Αντώνιου-Νεκτάριου Σάββα. «Η δολοφονία του αστυνομικού», γράφει η εφημερίδα, «είναι το αποκορύφωμα μιας σειράς επιθέσεων αυτόνομων ομάδων και η πιο βίαιη επιβεβαίωση των φόβων, που κυριαρχούν μετά τις ταραχές του Δεκεμβρίου, ότι η τρομοκρατία επιστρέφει στην Ελλάδα».

Η εφημερίδα αναφέρεται στο ξεκίνημα της «17 Νοέμβρη» και στην εξάρθρωσή της το 2002 που θεωρήθηκε «το τέλος της τρομοκρατίας» στη χώρα μας. «Ωστόσο ήδη ένα χρόνο αργότερα εμφανίστηκε ο Επαναστατικός Αγώνας πραγματοποιώντας μια σειρά επιθέσεων».

Στη συνέχεια γίνεται αναφορά στις ταραχές του Δεκεμβρίου, οι οποίες «έδειξαν ένα επικίνδυνο δυναμικό βίας στη νέα γενιά. Η οργή των νέων για ένα απαράδεκτο εκπαιδευτικό σύστημα, διεφθαρμένους πολιτικούς και κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας δεν σημαίνει βέβαια ότι η πλειονότητα των νέων παίρνει αμέσως τα όπλα στα χέρια. Ωστόσο από τις αρχές του χρόνου διάφοροι αυτόνομοι έχουν καταφέρει να βάλουν τις βόμβες μολότοφ στην ημερήσια διάταξη. Αυτό που κάνει τις αρχές να μιλούν για μια ‘νέα ποιότητα της τρομοκρατίας’ είναι το γεγονός ότι υπήρξε μια σειρά επιθέσεων που βρήκαν το τραγικό αποκορύφωμά τους στη δολοφονία του αστυνομικού».

«Μια απατηλή εικόνα για την ασφάλεια…»

Στο ίδιο θέμα αναφέρεται σήμερα και η εφημερίδα Süddeutsche Zeitung του Μονάχου υπό τον τίτλο «Τον γάζωσαν οι σφαίρες».

Η εφημερίδα υπογραμμίζει μεταξύ άλλων: «Η δολοφονία συνιστά νέα έξαρση μετά από μια σειρά επιθέσεων κυρίως ακροαριστερών ομάδων. Μπορεί ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής να έχει υπογραμμίσει ότι δεν θα υπάρξει καμία ανοχή στο έγκλημα, η κυβέρνησή του κατηγορείται όμως συχνά το τελευταίο διάστημα για σειρά παραλείψεων. Το τελευταίο διάστημα – και μετά τις ταραχές του Δεκεμβρίου - αυξήθηκαν τα περιστατικά βίας που χρεώνονται σε τρομοκρατικές οργανώσεις».

«Στο παρελθόν η Ελλάδα υπέφερε σε μεγάλο βαθμό από την ακροαριστερή τρομοκρατία, ωστόσο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 οι αρχές κατάφεραν να εξαρθρώσουν την πιο επικίνδυνη οργάνωση, τη ‘17 Νοέμβρη’. Στη συνέχεια όμως η πολιτική επαναπαύθηκε σε μια απατηλή εικόνα για την ασφάλεια. Μετά τους αγώνες διαλύθηκε η ειδική αντιτρομοκρατική μονάδα της αστυνομίας. Την ίδια ώρα οι Έλληνες αστυνομικοί είναι κακοπληρωμένοι, δεν έχουν καλή εκπαίδευση ενώ το πεδίο των δραστηριοτήτων τους διευρύνεται συνεχώς: ένα μεγάλο μέρος των αστυνομικών δυνάμεων καλείται να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις του διεθνούς οργανωμένου εγκλήματος και της παράνομης μετανάστευσης».

«Ο θάνατος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και οι ταραχές που ακολούθησαν έδωσαν την ευκαιρία σε ακροαριστερές οργανώσεις να έρθουν και πάλι στο προσκήνιο. Ακολούθησαν επιθέσεις με βόμβες μολότοφ εναντίον αστυνομικών τμημάτων, τραπεζών και επιχειρήσεων, αλλά και εναντίον ενός αστυνομικού τον Ιανουάριο, που ήταν η εκδίκηση του ΕΛΑ για τον θάνατο του 15χρονου μαθητή».

"Πόλη της χαράς, πόλη του πόνου"

Στην τρίτη σελίδα της η Süddeutsche Zeitung του Μονάχου αναδεικνύει καθημερινά ένα ιδιαίτερο θέμα. Το σημερινό θέμα είναι η Κωνσταντινούπολη, το παρόν και το παρελθόν της, μέσα από τις διηγήσεις του συγγραφέα Πέτρου Μάρκαρη και με αφορμή την πρόσφατη γερμανική έκδοση του βιβλίου του "Παλιά, πολύ παλιά" που εκτυλίσσεται στην Πόλη.

Για τον ανταποκριτή της εφημερίδας Kai Strittmatter ο Μάρκαρης, ένας ιδιαίτερα επιτυχημένος συγγραφέας στον γερμανόφωνο χώρο, φαίνεται να ενσαρκώνει την αληθινή φυσιογνωμία της ΚΠολης, την πολυσχιδή και κοσμοπολίτικη: γόνος Αρμένιου πατέρα και Ελληνίδας μητέρας, μεγάλωσε με γερμανική παιδεία στην ΚΠολη και ζει σήμερα στην Αθήνα.

Ο μίτος που διατρέχει το άρθρο, διά χειρός Strittmatter αλλά διά της πνοής Μάρκαρη, είναι ότι η ΚΠουλη, απτόητη και ανυπότακτη, κατάφερε να διατηρήσει την ομορφιά και την ιδιαιτερότητά της όσα πλήγματα κι αν της επέφεραν. Ένα απ' αυτά ήταν και οι διώξεις της ελληνικής μειονότητας κατά τις δεκαετίες του 50 και του 60. Η δύστηνη μοίρα των Ελλήνων της Πόλης δεν εμποδίζει ωστόσο τον Μάρκαρη να υπενθυμίσει και τον εσωστρεφή και υπερφίαλο χαρακτήρα της μειονότητας, την πεποίθηση ότι ήταν μια κάστα περιούσιων διαχειριστών της βυζαντινής κληρονομιάς που κάποια στιγμή την απέκοψε από τον πραγματικό ρου της ιστορίας.

Κώστας Συμεωνίδης/Σπύρος Μοσκόβου

Υπεύθ. σύνταξης: Σπύρος Μοσκόβου