Γαλλικές απεργίες και γερμανικές ανησυχίες

Κατά πόσον ενδέχεται να επηρεάσουν οι απεργίες στη Γαλλία το φετινό Euro; Το ερώτημα αυτό μονοπωλεί σχεδόν τα ρεπορτάζ και τις αναλύσεις των γερμανικών μέσων ενημέρωσης που αναφέρονται στις κινητοποιήσεις στη γειτονική χώρα κατά του εργασιακού.

Η ουσία του ζητήματος, γιατί δηλαδή κατεβαίνουν οι Γάλλοι τόσο μαζικά στους δρόμους για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στη νέα μεταρρύθμιση φαίνεται να απασχολεί ελάχιστα.

Και αυτό μολονότι η τελική της έγκριση βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή. Στην παρούσα φάση ο αμφιλεγόμενος νόμος βρίσκεται στα χέρια της Γερουσίας, έχοντας δεχθεί ήδη αρκετές τροποποιήσεις και χωρίς να αποκλείεται ότι θα ακολουθήσουν και άλλες. «Το βασικό συστατικό στοιχείο του νόμου θα παραμείνει», εκτιμά η Ιζαμπέλ Μπουρζουά από το Κέντρο Γερμανικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Κλερζί Ποντουάζ. «Ο νόμος προβλέπει ότι η αρμοδιότητα για το εργατικό δίκαιο και το ωράριο εργασίας δεν θα βρίσκεται πλέον στα χέρια του κράτους, αλλά -και εδώ έγκειται η ουσία της μεταρρύθμισης- καταρχήν στην ίδια την επιχείρηση, δηλαδή στους κοινωνικούς εταίρους της επιχείρησης. Τα συνδικάτα έχουν τον δεύτερο ρόλο, μετά ακολουθούν κυβέρνηση και κλαδικοί σύνδεσμοι. Επί της ουσίας μιλάμε -αν και δεν το λέει κανείς- για το τέλος του 35ωρου».

Επίδειξη ισχύος

Δεν είναι όμως όλα τα συνδικάτα κατά της προωθούμενης μεταρρύθμισης. Το προσανατολισμένο σε μεταρρυθμίσεις CFDT το στηρίζει πλέον, έχοντας καταφέρει να περάσει προηγουμένως ορισμένες τροποποιήσεις.

Το ζητούμενο δεν είναι τόσο η τελική μορφή του νέου εργασιακού, αλλά απλώς μια επίδειξη ισχύος, σχολιάζει η Ιζαμπέλ Μπουρζουά: «Τα συνδικάτα που απεργούν είναι κομμουνιστικά και τροτσκιστικά. Η ισχυρή τους θέση οφείλεται στο γεγονός ότι ελέγχουν νευραλγικούς τομείς των δημοσίων υπηρεσιών. Το καθένα όμως απεργεί για διαφορετικούς λόγους. Πρόκειται περισσότερο για ξεχωριστές μάχες οι οποίες μπαίνουν όλες μαζί κάτω από την κοινή ομπρέλα των ‘διαμαρτυριών κατά του εργασιακού’».

Στη Γερμανία αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί καθώς τα γερμανικά συνδικάτα μπορούν να προκηρύξουν απεργία μόνον όταν έχουν αποτύχει προηγουμένως οι διαπραγματεύσεις για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

«Στη Γαλλία αντίθετα το δικαίωμα στην απεργία είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο και επιτρέπει, σε αντίθεση με τη Γερμανία, και πολιτικές κινητοποιήσεις αλλά και απεργίες σε ένδειξη αλληλεγγύης», εξηγεί η Ζουλί Χάμαν, από το γαλλικό πρόγραμμα του Γερμανικού Ιδρύματος Εξωτερικής Πολιτικής.

Μονόδρομος για την κυβέρνηση η μεταρρύθμιση

Σε αντίθεση με τη Γερμανία όπου οι πολίτες επέκριναν με σφοδρότητα τις πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις των γερμανών μηχανοδηγών και πιλότων, στη Γαλλία η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών δεν είναι κατά των κινητοποιήσεων. «Στην αρχή των κινητοποιήσεων είχαν τη στήριξη του 55-60% των πολιτών. Ωστόσο όσο περισσότερο διαρκούν και επηρεάζεται η καθημερινότητα, τόσο φθίνει και η υποστήριξη που σήμερα βρίσκεται κάτω από το 50%».

Μεθαύριο Παρασκευή ο αρχηγός του αριστερού συνδικάτου CGT Φελίπε Μαρτίνες θα συναντηθεί με την υπουργό Εργασίας Ελ Κομρί σε μια προσπάθεια να αποσπάσει ακόμη μεγαλύτερες παραχωρήσεις. Τα περιθώρια όμως είναι στενά, λέει η Ιζαμπέλ Μπουρζουά:

«Ο νόμος πρέπει να περάσει πάση θυσία διότι διαφορετικά η κυβέρνηση θα χάσει το κύρος της. Είναι όμως και ένα μήνυμα προς τις Βρυξέλλες: Εμείς στη Γαλλία μπορεί να συνεχίζουμε να παραβιάζουμε το σύμφωνο σταθερότητας, αλλά παρά τις όποιες δυσκολίες υλοποιούμε μεταρρυθμίσεις».

Αντρέας Μπέκερ / Κώστας Συμεωνίδης