2000-2010: Οι Γερμανίδες στα όπλα
11 Ιανουαρίου 2010
Στις 11 Ιανουαρίου του 2000, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο απαντώντας σε προδικαστικό ερώτημα αποφάνθηκε ότι είναι ασύμβατες προς το ευρωπαϊκό δίκαιο απαγορεύσεις της γερμανικής νομοθεσίας, οι οποίες απέκλειαν γενικώς τις γυναίκες από τις στρατιωτικές θέσεις εκείνες που συνεπάγονται τη χρήση όπλων και επιτρέπουν την πρόσβασή τους μόνο στις υγειονομικές υπηρεσίες και στα σώματα στρατιωτικής μουσικής. Δικαίωσε έτσι, εν μέρει τουλάχιστον, τη Γερμανίδα Τάνια Κράιλ που τότε είχε προσφύγει κατά του γερμανικού κράτους, επειδή είχε απορριφθεί αίτηση πρόσληψής της ως «ηλεκτρονικού όπλων» στο στράτευμα. Έκτοτε ο γερμανικός στρατός επιτρέπει στις γυναίκες να μετέχουν σε μάχιμες μονάδες.
Μία από τις πρώτες γυναίκες που έπιασαν όπλο ήταν η Στέφανι Λίνζενερ.
«Ο πατέρας μου ήταν υπερήφανος για μένα»
Η «ένοπλη περιπέτεια» της Στέφανι Λίνζενερ άρχισε τον Αύγουστο του 2000. Ούτε που μπορούσε να φανταστεί όταν έκανε την αίτησή της για να προσληφθεί στο στρατό ως υπάλληλος επικοινωνιών ότι μια μέρα θα ντυνόταν στο χακί. Μια έκπληξη για εκείνη και την οικογένειά της. «Ο πατέρας μου ήταν υπερήφανος για μένα. Ο ίδιος είχε υπηρετήσει στον στρατό της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Αντίθετα, ο αδελφός μου δεν δέχθηκε να υπηρετήσει στον ομοσπονδιακό στρατό. Η μητέρα μου είχε κάποιες επιφυλάξεις, αλλά σε τελική ανάλυση είναι και αυτή υπερήφανη σήμερα για την απόφασή μου», θυμάται η υπαξιωματικός.
Οι πρώτες μέρες στο κέντρο εκπαίδευσης ήταν ένα σοκ για την 18χρονη τότε Στέφανι.
«Πήγα στο κέντρο και σε κάποια στιγμή ένας τεράστιος υπαξιωματικός βρέθηκε μπροστά μου και άρχισε να μου δίνει διαταγές. Ήμουν στην αρχή σαστισμένη και αργότερα άρχισα να τον κοροϊδεύω. Σκεφτόμουν όλη την ώρα, τι θέλει αυτός ο τύπος από μένα. Μου φάνηκε πολύ αστεία η κατάσταση», σχολιάζει σήμερα η 28χρονη κυρία Λίνζενερ.
«Κλείσε τα μάτια και κάνε αυτό που πρέπει»
Τα γέλια της βγήκαν ξινά όταν άρχισε η εκπαίδευση. Μαζί με άλλες έξι γυναίκες και 60 ακόμη άρρενες νεοσύλλεκτους βουτήχτηκε στη λάσπη. Η πρώτη διαταγή αφορούσε το σκάψιμο υπό καταρρακτώδη βροχή ενός χαρακώματος. Στη συνέχεια, οι νεοσύλλεκτοι με πλήρη εξάρτηση βάρους 30 κιλών στην πλάτη και με ένα πολυβόλο που ζύγιζε πάνω από 12 κιλά άρχισαν να τρέχουν. Η Στέφανι Λίνζενερ δεν είχε πεισθεί, όπως λέει, για την αναγκαιότητα των εν λόγω ασκήσεων. Γνώρισε όμως τα φυσικά και ψυχικά της όρια: «Είπα στον εαυτό μου „κλείσε τα μάτια και κάνε αυτό που πρέπει“. Και σε τελική ανάλυση νομίζω ότι οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερο ζήλο, μεγαλύτερη θέληση. Εγώ τουλάχιστον είχα και τα δύο».
Το στοίχημα του Αφγανιστάν
Η Στέφανι Λίνζενερ δεν ήθελε να εγκαταλείψει. Δεν ήθελε να δώσει την εντύπωση ότι δεν μπορεί. Σήμερα η υπαξιωματικός μπορεί να λύσει και να συναρμολογήσει το όπλο της με κλειστά μάτια. «Είμαι πολύ χαρούμενη που εκπαιδεύτηκα στα όπλα. Φυσικά και πρόκειται για φονικά όπλα, αλλά αποτελούν στοιχείο της δουλειάς μας», επισημαίνει.
Στοιχείο της δουλειάς της κυρίας Λίνζενερ είναι και η τετράμηνη θητεία της στο Αφγανιστάν. Εκεί έμαθε να εκτιμά το γερμανικό τρόπο ζωής και την ελευθερία. Και το δίδαγμα που άντλησε μεταξύ άλλων είναι ότι σε χώρες όπως το Αφγανιστάν οι γυναίκες στρατιώτες αντιμετωπίζουν μεγαλύτερα και περισσότερα προβλήματα αναγνώρισης και αποδοχής από τους άντρες.
Karin Jäger/Σταμάτης Ασημένιος
Υπεύθ. Σύνταξης: Σπύρος Μοσκόβου