100 ημέρες διακυβέρνησης του Νικολά Σαρκοζί

Η πλειοψηφία των Γάλλων εξακολουθεί να είναι ενθουσιασμένη με τις άμεσες συνέπειες των αποφάσεων της κυβέρνησης Σαρκοζί στην εσωτερική πολιτική κυρίως στο φορολογικό, στην πάταξη του εγκλήματος και σε διάφορα επιμέρους εργασιακά ζητήματα. Ωστόσο για τις επιδόσεις του προέδρου στη διεθνή σκακιέρα η γαλλική κοινή γνώμη είναι μάλλον επιφυλακτική. Οι μονομερείς πρωτοβουλίες Σαρκοζί και οι σχέσεις του με τις ΗΠΑ προβληματίζουν τους Γάλλους.

‘Αλλαγή πορείας’ στις αμερικανογαλλικές σχέσεις ήταν το σύνθημα του Σαρκοζί από την πρώτη μέρα εκλογής του: «θα ήθελα να διακηρύξω προς τους φίλους μας Αμερικανούς ότι μπορούν να υπολογίζουν στην φιλία μας. Η Γαλλία θα βρίσκεται στο πλευρό σας, όποτε μας χρειασθείτε.»

Παρά την κριτική που δέχθηκε και δέχεται ο Σαρκοζί για την αμερικανο-γαλλική φιλία, την οποία μάλιστα προσπάθησε να εμφανίσει και ως προσωπική φιλία δύο ανδρών με τις πρόσφατες διακοπές του στο κτήμα των Μπους, οφείλουμε να θυμίσουμε ότι η Γαλλία ήταν παραδοσιακός σύμμαχος των ΗΠΑ παρά την επί μέρους κριτική που ασκούσε κατά καιρούς. Ο σοσιαλιστής Μιτεράντ στήριξε στον πόλεμο του Κόλπου το 1991 τον πατέρα Μπους και ο Ζακ Σιράκ ήταν φίλος των Αμερικανών, είναι παροιμιώδης η αγάπη του για τα φαστ-φουντ και τις ΗΠΑ, αλλά προέβλεψε ότι η επέμβαση Μπους στο Ιράκ ήταν ‘προβληματική και καταδικασμένη σε αποτυχία’.

Ο Σαρκοζί ήθελε εξ αρχής στροφή στην παλιά πορεία: τέρμα στην απομόνωση, συμμετοχή και συνδιαμόρφωση των αποφάσεων στην Ουάσιγκτον, χωρίς όμως να υπόσχεται ότι θα κλείσει το στόμα του: «μπορούμε να είμαστε φίλοι και σύμμαχοι, αλλά ενδέχεται να μην έχουμε πάντα την ίδια άποψη.»

Όντως στη σύνοδο κορυφής των G8 στο Χάλιγκεννταμ στη Γερμανία απείλησε μέσω των ΜΜΕ με αποχώρηση, εάν ο Μπους δεν αποδεχόταν τους στόχους των Ευρωπαίων για το κλίμα. Μέχρι τώρα όμως δεν υπήρξε καμία άλλη πιο ουσιαστική κριτική. Αντίθετα μόλις επέστρεψε από τις διακοπές του έστειλε στη Βαγδάτη τον υπουργό των Εξωτερικών Μπερνάρντ Κουσνέρ, τον αριστερό και ένθερμό οπαδό του πολέμου στο Ιράκ. Πρόκειται για επίσκεψη - σταθμό, διότι στέλνει το μήνυμα της αλληλεγγύης και της στήριξης στους Αμερικανούς και τους Βρετανούς, αλλά και στην ιρακινή κυβέρνηση, την οποία ο Κουσνέρ διαβεβαίωσε ότι η Γαλλία θέλει να παίξει πια ρόλο στο Ιράκ.

Η αμερικανο-γαλλική προσέγγιση δεν είναι όμως το μόνο δείγμα γραφής εξωτερικής πολιτικής που μας έδωσε στο διάστημα των 100 ημερών της διακυβέρνησής του ο Γάλλος πρόεδρος: το θεαματικό ταξίδι του στη Λιβύη και η υπογραφή οικονομικής συνεργασίας και πώλησης όπλων προς τον Καντάφι δεν έγινε μόνον πρωτοσέλιδο στο διεθνή τύπο και στα μίντια, αλλά και ‘αγκάθι’ στη ‘γαλλογερμανική φιλία’. Ο ίδιος ο Σαρκοζί δήλωσε απορημένος: «ασφαλώς θα έκλεινε η Γαλλία συμφωνία με τη Λιβύη. Μα δεν είμαστε ούτε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι. Οι ΗΠΑ ήδη υπέγραψαν, ο Τόνι Μπλερ επίσης, ο κος Πρόντι επίσης. Γιατί πρέπει η Γαλλία να αποτελέσει εξαίρεση;»

Οι Γερμανοί γείτονες και μεταπολεμικά παραδοσιακοί σύμμαχοι των Γάλλων βλέπουν την πολιτική Σαρκοζί στη Λιβύη λίγο διαφορετικά. Ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Γκέρνοτ Έρλερ: «δεν ανταποκρίνεται στις προσπάθειές μας για σταθερότητα και ειρήνη στην περιοχή να κλείνουμε συμβόλαια για πωλήσεις όπλων, αντίθετα πρέπει να υποστηρίξουμε την διαδικασία του πολιτικού διαλόγου.»

Γενικά η σχέση Σαρκοζί – Μέρκελ, δύο Ευρωπαίων συντηρητικών ηγετών, φαίνεται ότι δεν είναι η καλύτερη, αν και προς τα έξω αγωνίζονται αμφότεροι να αποδείξουν το αντίθετο. Και αυτό διότι ο μεν Σαρκοζί παρά τις διαχυτικές του αβρότητες και τις διαβεβαιώσεις του υπέρ της γαλλογερμανικής φιλίας -όχι πλέον άξονα- κάνει πάντα του κεφαλιού του, η δε Μέρκελ παίζει την αδιάφορη, ενώ περιμένει κάθε λεπτό το επόμενο ατόπημα του φίλου της Σαρκοζί.

Οι προεκλογικές ελπίδες πολλών αναλυτών ότι, εάν εκλεγεί ο Σαρκοζί, το δίδυμο Μέρκελ-Σαρκοζί θα καλύψει το κενό εξουσίας στην ΕΕ δεν φαίνεται να επιβεβαιώνονται. Ωστόσο είναι αλήθεια ότι φύσηξε νέος άνεμος στη Γαλλία και στην ΕΕ.