Γιατί θα αποτύχει η σύνοδος για το κλίμα

Εδώ και δύο δεκαετίες σχεδόν η παγκόσμια κοινότητα αδυνατεί να πετύχει μια διεθνή συμφωνία για την προστασία του κλίματος. Ακόμη και το 1997 με το πρωτόκολλο του Κιότο μόνο 37 βιομηχανικές χώρες δεσμεύτηκαν για συγκριμένους κλιματικούς στόχους.

Η διαδικασία της Συνόδου στο Παρίσι προβλέπει κάθε χώρα να καταθέσει τα δικά της σχέδια για την προστασία του κλίματος. Ο οικονομολόγος Ντέβιντ Μακ Κέι από το πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ θεωρεί δεδομένο ότι και αυτό το σχέδιο θα αποτύχει. «Υπάρχει μια διαδεδομένη άποψη ότι η δραστηριοποίηση των χωρών όσον αφορά την κλιματική αλλαγή έχει να κάνει με αλτρουισμό και φιλοδοξίες. Συνέχεια οι άνθρωποι καλούνται να δράσουν με ανιδιοτέλεια, να θέσουν δηλαδή το κοινό καλό πάνω από τα προσωπικά τους συμφέροντα».

Ωστόσο η εμπειρία δείχνει ότι τα κράτη δεν παίρνουν πρωτοβουλίες για να κινηθούν προς αυτή την κατεύθυνση. «Πολλές χώρες υπόσχονται αυτά που θα έκαναν ούτως ή άλλως από προσωπικό συμφέρον. Η Κίνα για παράδειγμα θα έπρεπε ούτως ή άλλως να περιορίσει τη χρήση άνθρακα για να μειώσει τα προβλήματα υγείας του πληθυσμού».

Ενιαία τιμή διοξειδίου του άνθρακα

Πάντως ο επιστήμονας καθώς και άλλοι συνάδελφοί του υποστηρίζουν ότι υπάρχουν τρόποι ούτως ώστε να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ των εθνικών συμφερόντων και της παγκόσμιας προστασίας του κλίματος. Μια από αυτές τις προτάσεις είναι να οριστεί μια παγκόσμια ενιαία τιμή για τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα με βάση την αρχή της αμοιβαιότητας. «Αυτό σημαίνει για τις χώρες ότι θα συμφωνήσω εάν συμφωνήσεις κι εσύ. Εάν όχι, τότε δε συμφωνώ κι εγώ. Και σε ό,τι αφορά τις τιμές του διοξειδίου του άνθρακα: Θα φροντίσουμε να πετύχουμε τη συγκεκριμένη τιμή, εάν και όλα τα άλλα κράτη κάνουν το ίδιο» εξηγεί ο Ντέβιντ Μακ Κέι.

Οι οικονομολόγοι πάντως είναι βέβαιοι ότι οι κανονισμοί μπορούν να τροποποιηθούν έτσι ώστε τα προσωπικά συμφέροντα των συμμετεχόντων να συμφωνούν με τον μεγάλο στόχο.

Αντρέας Μπέκερ / Αλεξάνδρα Κοσμά