Απόστολος Παλαβράκης, ένας ασκητικός ζωγράφος

Λευκές κουρτίνες οριοθετούν τους διαφορετικούς χώρους εργασίας στο εργαστήριο του εικαστικού Απόστολου Παλαβράκη. Απόλυτη τάξη παντού. Σχέδια, σημειώσεις, μακέτες προσεκτικά τακτοποιημένα. Βιβλία, κατάλογοι, περιοδικά τοποθετημένα με μεγάλη επιμέλεια πάνω στα ράφια. Η τάξη ως αναγκαιότητα στο χάος της δημιουργίας.

Ο Απόστολος Παλαβράκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας το 1962. Σε ηλικία 18 χρόνων πήγε στην Αθήνα για μουσικές σπουδές και το 1982/83 πήρε την απόφαση να σπουδάσει αρχιτεκτονική στο Ντόρτμουντ. «Η αρχιτεκτονική και η μουσική ήταν για μένα ένας ανορθόδοξος τρόπος να κάνω αυτό που ήθελα» λέει. Και αυτό που ήθελε να κάνει ήταν η ζωγραφική. Ωστόσο, τόσο η αρχιτεκτονική όσο και η μουσική είναι εμφανείς στο καλλιτεχνικό του έργο. Ακόμα και στα έργα της πρώτης περιόδου που είναι μεγάλοι πίνακες ζωγραφικής με λάδι, η οργάνωση του χώρου αποτελεί βασικό στοιχείο. Πλατιές μαύρες λωρίδες διαχωρίζουν άμορφα σχήματα γεμάτα ρώμη και ζωγραφισμένα με ένα βαθύ πορφυρό χρώμα. Άλλες φορές πάλι παρεμβάλλονται γράμματα. Μια χυμαρρώδης ροή γραμμάτων χωρίς κάποιο νόημα, χωρίς ένας σαφές μήνυμα. Έργα αυστηρά, επιβλητικά,  γεμάτα αρμονία.

Ο Απόστολος Παλαβράκης όλα αυτά τα χρόνια της εικαστικής του πορείας συνεργάστηκε με αρκετές γκαλερί στη Γερμανία όπως του Stefan Röpke στην Κολωνία και τη Μαδρίτη και την Beck & Eggeling στο Ντίσελντορφ. Ακόμα εξέθεσε σε σημαντικές αίθουσες τέχνης και μουσεία όπως το Kunstverein Konstanz, Museum am Ostwall Ντόρτμουντ, Wilhelm-Hack Museum Λουντβιχσχάφεν, Osthaus στο Χάγκεν.

Η φωτογραφία ως βάση δημιουργίας

Τα τελευταία χρόνια η δουλειά του έχει επικεντρωθεί περισσότερο στη γλυπτική. Έργα με καθαρές γραμμές, λιτό σχεδιασμό και αρχιτεκτονικό προσανατολισμό. Ο Απόστολος Παλαβράκης χρησιμοποιεί ως αρχική  βάση των σχεδίων του τη φωτογραφία. Σε όποιο σημείο του κόσμου και αν βρεθεί φωτογραφίζει κτήρια. Τον ενδιαφέρουν κυρίως κατασκευές των οποίων η χρηστικότητα έχει άλλάξει με το πέρασμα του χρόνου. Για παράδειγμα παλιά εργοστάσια που δεν λειτουργούν πλέον ως τέτοια. Αυτό που του κινεί το ενδιαφέρον είναι η ιδέα της «αποσπασματικότητας της πληροφορίας» να χρησιμοποιεί δηλαδή ορισμένα μόνο στοιχεία του «όλου», μια λεπτομέρεια της φωτογραφίας. Στη συνέχεια  τα ανασυνθέτει προσδίδοντάς τους μια νέα μορφή. «Τι είναι αυτό το καινούργιο που συμβαίνει, τι πληροφορίες δίνει το καινούργιο έργο;» είναι το θέμα που τον απασχολεί.

Το εργαστήριο του βρίσκεται όχι μακριά από το κέντρο του Ντόρτμουντ, σε ένα χώρο όπου συστεγάζονται και άλλοι καλλιτέχνες. Περνάει πολλές ώρες της ημέρας στο ατελιέ αναζητώντας υλικό στο διαδίκτυο, διαβάζοντας και σχεδιάζοντας. Ζει απομονωμένα και είναι σχεδόν ασκητικά αφιερωμένος στο έργο του. Χωρίς πολλές επισκέψεις σε εκθέσεις και κοινωνικές συναναστροφές που συχνά επιβάλλονται από το εμπορικό κομμάτι της τέχνης. Όσο για το εάν ξεχωρίζει κάποιους συγκεκριμένους καλλιτέχνες ή εάν πιστεύει πως  ορισμένοι επηρέασαν το δικό του έργο, απαντά αρνητικά. Τουλάχιστον όχι συνειδητά. Η δημιουργία άλλωστε δεν είναι μόνο η συνειδητή πρόσληψη του κόσμου αλλά και η ασυνείδητη.

Μαρία Ρηγούτσου