Χορεύουν οι Γερμανοί καλύτερα συρτάκι;

Μέρες τουρισμού στο Βερολίνο και η ελληνική προσοχή είναι προσηλωμένη στον αύξοντα ή φθίνοντα αριθμό των Γερμανών τουριστών που θα επισκεφθούν αυτή τη σαιζόν την Ελλάδα. Αυτό δεν χρήζει ερμηνείας τις δύσκολες ώρες που περνάμε. Ερμηνείας όμως χρήζει αυτή καθ’ αυτήν η έννοια του Γερμανού τουρίστα. Πρόκειται για ένα όντως εξαιρετικό είδος του ανθρώπινου βασιλείου, και όχι μόνο επειδή χαίρεται περισσότερο από άλλα είδη τις ξένες κουλτούρες στις διακοπές του. Να διηγηθούμε μια εικόνα, όπως τη ζήσαμε πριν λίγα χρόνια σε έναν απλό γερμανικό φούρνο. Ένα ηλιοκαμένο από τις διακοπές του στην Τουρκία ζευγάρι ζητά από την άναυδη πωλήτρια pide και επειδή αυτή δεν καταλαβαίνει την επιτιμούν για την απαράδεκτη άγνοιά της να μην ξέρει ότι pide σημαίνει στα τουρκικά λαγάνα. Πράγμα το οποίο μόλις είχαν μάθει στις διακοπές τους και άμα τη επιστροφή στην πατρίδα αξίωναν από τους πάντες να το γνωρίζουν επίσης. Να λοιπόν η πεμπτουσία της γερμανικής αγάπης στις ξένες κουλτούρες: είναι τουριστική και κυρίως φανατική.

Ο φανατισμός του καλού

Μας το ξαναθύμισε πρόσφατο χρονογράφημα στην εφημερίδα Süddeutsche Zeitung του Μονάχου: «Δεν υπάρχει άλλος λαός στη γη που να λατρεύει με τόσο πάθος όσο εμείς οι Γερμανοί τους ξένους τρόπους ζωής, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι παραμένουν φρόνιμα στις χώρες τους και δεν απειλούν με κατάρρευση το κοινωνικό μας κράτος. Και δεν υπάρχει άλλος λαός που να είναι έτοιμος να υπερασπίσει φανατικά, με νύχια και με δόντια, την υποτιθέμενη βουκολική τελειότητα άλλων πολιτισμών.» Στην ουσία η γερμανική εφημερίδα μας εξηγεί εκ των υστέρων τη φαινομενικά ανεξήγητη εικόνα στο φούρνο, κατονομάζει μια ξεχωριστή γερμανική ιδιότητα, όχι τον πεπαλαιωμένο φανατισμό του κακού, αλλά τον μεταμοντέρνο φανατισμό του καλού. Και στη συνέχεια ξεσπαθώνει. Ένα απόσπασμα: «Αν δεν προχωρούσε παραπέρα, αυτή η εξιδανίκευση των φολκλορικών ιδιαιτεροτήτων θα ήταν απλά ανώδυνη και γραφική. Να όμως που συνοδεύεται από το φρικτό σύνδρομο του παντογνώστη, απ’ αυτή την τάση των Γερμανών να καμώνονται στην Ιταλία ότι είναι οι καλύτεροι Ιταλοί και στην Ελλάδα ότι είναι οι καλύτεροι Έλληνες.»

Το καλό και το κακό επιμύθιο

Τώρα που το λέει έτσι η ανοιχτά η γερμανική εφημερίδα, θυμόμαστε όντως Γερμανό συνάδελφο, λάτρη της Ελλάδας και γνώστη της ιστορίας της. Παίρναμε το φεριμπότ να πάμε κάπου και ανέλυε τα προβλήματα των ελληνικών ακτοπλοϊκών γραμμών, παραγγέλναμε ένα χταποδάκι και ανέλυε την ιδανική όπτηση του οκτάποδος, μια αγάπη για την Ελλάδα πλήρως εκλογικευμένη και αποπνικτική. Το επιμύθιο τώρα της γερμανικής εφημερίδας: «Μήπως είναι καιρός εμείς οι Γερμανοί να σταματήσουμε να βλέπουμε τις ξένες χώρες σαν ρομαντικό σκηνικό για τη δική μας τάση για φυγή; Μήπως θα ήταν μια έξοχη ιδέα να παραδεχθούμε επιτέλους ότι ζούμε βασιλικά στην πατρίδα μας κι ότι ο δικός μας τρόπος ζωής είναι ο σωστός για μας;» Αν το επιμύθιο αυτό, να συμπληρώσουμε εμείς, αφορά μόνο την αυτογνωσία των Γερμανών είναι καλό. Αν υπονοεί ότι η αυτογνωσία αυτή επιβάλλει στη συνέχεια και τον εσωτερικό μόνο τουρισμό είναι κακό. Γιατί χωρίς Γερμανούς τουρίστες, όποιες ιδιοτροπίες κι αν έχουν, χαθήκαμε!

Σπύρος Μοσκόβου

Υπεύθυνος Σύνταξης: Στέφανος Γεωργακόπουλος