Συνδικάτα – μαϊμούδες;

Οι εργοδότες και οι συνδικαλιστές, από εμφανίσεως των συνδικάτων, θεωρήθηκαν ταξικοί αντίπαλοι, μεταπολεμικά άρχισαν να θεωρούνται κοινωνικοί εταίροι, ουδέποτε όμως χαρακτηρίστηκε η σχέση τους εύκολη και αρμονική.

Ακριβώς αυτό ισχυρίστηκαν μια σειρά ηγετικών στελεχών της Siemens που ίδρυσαν ένα νέο συνδικάτο με την επωνυμία: ‘Ένωση Ανεξάρτητων Απασχολούμενων – A.U.B’. Στόχος του: η αρμονική συνύπαρξη εργαζομένων και εργοδοτών.

Αντι-σωματείο AUB: Μια καλοπληρωμένη επιλογή

Όμως ο στόχος αυτός δεν ήταν απλή ιδεολογική πεποίθηση, αλλά καλοπληρωμένη επιλογή: επί χρόνια το μάνατζμεντ της Siemens πλήρωνε το νεοϊδρυθέν συνδικάτο για να ανταγωνίζεται το ισχυρό Συνδικάτο του Μετάλλου IG – METALL ως μικρό μεν, αλλά εναλλακτικό, συνδικαλιστικό σωματείο.

Τώρα αποκαλύφθηκε ότι δεν λάδωνε μόνον η Siemens, αλλά και ο γνωστός ‘χαρντ ντισκάουντερ’ τροφίμων ALDI-NORD.

Πρωτοπόρα λοιπόν η Siemens, αλλά με αντάξιο 'μαθητή' την εκπτωτική αλυσίδα τροφίμων ALDI - NORD.

Γύρω στα 120.000 ευρώ ετησίως κατηγορείται ότι πλήρωνε στο 'συνδικάτο - μαϊμού' η εργοδοσία της εν λόγω εκπτωτικής αλυσίδας τροφίμων για να διατηρεί το 'καλό κλίμα' μεταξύ εργοδότη και εργαζομένων.

Το Συνδικάτο Υπηρεσιών VER.DI – που θα έπρεπε κανονικά να είναι αυτό που διαθέτει 'συμβούλια εργαζομένων' στις επιχειρήσεις του ALDI-NORD, δια στόματος της αντιπροέδρου του, Μάργκρετ Μένινγκ-Ράνε υπενθύμισε ότι το νομοθετικό πλαίσιο όχι μόνον δεν επιτρέπει οποιαδήποτε «άμεση ή έμμεση παρέμβαση της διεύθυνσης της επιχείρησης», αλλά καθορίζει ρητά ότι η διεύθυνση της επιχείρησης «δεν επιτρέπεται να προσπαθεί να προσεταιριστεί τα μέλη των συνδικάτων, διότι έτσι καταστρατηγεί τα συμφέροντα των εργαζομένων».

«Άγρια η κατάσταση» στους discounter

Όμως ορισμένοι κλάδοι της οικονομίας φαίνεται ότι είναι ιδιαίτερα ευεπίφοροι σε τέτοιου είδους χειραγώγηση εκ μέρους των εργοδοτών.

Τάση που η αντιπρόεδρος του VER.DI Μάργκρετ Μένινγκ-Ράνε εκτιμά ότι ισχύει και στην εκπτωτική αλυσίδα τροφίμων ALDI-NORD: «στους discounter η κατάσταση είναι ιδιαίτερα άγρια: τα περιθώρια του κέρδους είναι μικρά και επομένως κάθε σεντ μετράει. Γι’ αυτό τα δικαιώματα των εργαζομένων και οι συνθήκες εργασίας είναι συνεχώς υπό αίρεση. Αυτές οι επιχειρήσεις προσπαθούν να βγάλουν από τη μύγα ξύγγι».

Ασφαλώς το ‘λάδωμα’ συνδικαλιστών δεν είναι καινούργιο φαινόμενο, ούτε και η δημιουργία νέων σωματείων προσκείμενων στην εργοδοσία.

Όμως στη μεταπολεμική Γερμανία εμφανίζεται για πρώτη φορά αυτό το φαινόμενο, επιβεβαιώνοντας έτσι ότι τα τελευταία είκοσι χρόνια μαζί με το ξήλωμα του κοινωνικού κράτους συντελείται και η αποψίλωση των συνδικάτων.

Γεγονός που αντικατοπτρίζεται και στα ποσοστά των συνδικαλισμένων βουλευτών.

Να υπενθυμίσουμε ότι μέχρι το 1980 το 54% των Γερμανών βουλευτών ήταν μέλη των συνδικάτων.

Σήμερα το ποσοστό αυτό αγγίζει μόλις το 30%, εξ αυτών δε μόνον το 1% είναι βουλευτές της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης (CDU) και το 80% βουλευτές του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD).