«Στρατηγικό λάθος» η μονομερής προσήλωση στην Ελλάδα

50 χρόνια μετά τους πρώτους Έλληνες «γκασταρμπάιτερ», που αποτελούσαν έναν συμπαγή και ομοιογενή οικονομικοκοινωνικά ελληνικό πυρήνα, οι Έλληνες μετανάστες έχουν μετεξελιχθεί σε μια ανομοιογενή οικονομικοκοινωνικά ελληνική παροικία, που συρρικνώνεται και κινείται μεταξύ Γερμανίας και Ελλάδας, με διαφορετικές πολιτισμικές συντεταγμένες και χωρίς ενιαία ταυτότητα.

Τα τελευταία δέκα χρόνια ακούμε και διαβάζουμε συχνά αυτές τις διαπιστώσεις στις συνελεύσεις ή τα συνέδρια του οργανωμένου ελληνισμού. Μέχρι σήμερα όμως οι διαπιστώσεις δεν προκάλεσαν ανακατατάξεις, δεν δρομολόγησαν μια ρεαλιστική προσαρμογή στις νέες συνθήκες. Ούτε έφεραν μια ψηφίδα αλλαγής, έστω και επιφανειακής.

Φαίνεται ότι η οργάνωση Δορυφόρος με το συμπόσιό της την περασμένη Κυριακή (24.02.10) θέλησε να κάνει το πρώτο βήμα: Κάλεσε φόρα, φορείς, θεσμούς και μεμονωμένα πρόσωπα να καταθέσουν τις απόψεις και τις προτάσεις τους για τους κοινούς στόχους και τα προβλήματα των Ελλήνων της Γερμανίας.

Ο Κώστας Τάτσης, επικεφαλής της οργανωτικής επιτροπής του συμποσίου και πρώην πρόεδρος της Κοινότητας του Μονάχου, δήλωσε στο μικρόφωνο της Ελληνικής Εκπομπής της Deutsche Welle ότι το στίγμα του συμποσίου ήταν «προς ποια κατεύθυνση πρέπει να δοθούν λύσεις και αν αυτή τη στιγμή οι Έλληνες της Γερμανίας έχουν ή μπορούν να έχουν κοινό βηματισμό. Ως βασικές προτεραιότητες των αποδήμων αναδείχθηκαν στο συμπόσιο: η εκπαίδευση και η πολιτική συμμετοχή, η παρέμβασή μας στην πολιτική ζωή της Γερμανίας.»

Η τελευταία διαπίστωση ήταν αναμενόμενη καθώς η πολιτική συμμετοχή των Ελλήνων στα πολιτικά πράγματα είναι ιδιαίτερα περιορισμένη.

Ποιο συγκεκριμένο μήνυμα στέλνει το συμπόσιο για το θέμα αυτό προς τον οργανωμένο ελληνισμό και γενικά προς τους Έλληνες της Γερμανίας; «Στο συμπόσιο διαπιστώθηκε ότι η συντριπτική πλειοψηφία αποδέχεται πως όποιος θέλει την αναβάθμιση της παροικίας μας, πρέπει να συμμετέχει πιο ενεργά στην πολιτική της χώρας που ζούμε.»

Η πολιτική της παλιννόστησης είναι πια ‘ξεπερασμένη’

Είναι αλήθεια ότι η περιορισμένη πολιτική συμμετοχή των Ελλήνων στη Γερμανία ευνοείται ιδιαίτερα από τον ελληνοκεντρικό προσανατολισμό των Κοινοτήτων και ίσως των περισσότερων ελληνικών συλλόγων στη Γερμανία.

Σε αυτό ακριβώς ο Κώστας Τάτσης επισημαίνει ότι «οι Κοινότητες πρέπει να διαδραματίσουν έναν άλλο ρόλο πια για να πείσουν την τρίτη γενιά ότι έχουν λόγο ύπαρξης. Διότι εδώ υπάρχει μία αντίφαση: ενώ οι περισσότεροι Έλληνες της Γερμανίας αργά, αλλά σταθερά έχουν αποδεχθεί ότι η πολιτική της παλιννόστησης είναι ‘ξεπερασμένη’, οι Κοινότητες λειτουργούν ακόμη με γνώμονα αυτή ακριβώς την πολιτική.»

Πόση επιρροή έχει όμως ένα συμπόσιο; Τι διαδικασίες μπορεί να κινήσει;

Ο κ. Τάτσης είναι αισιόδοξος και εκτιμά ότι το συμπόσιο και οι συμμετέχοντες σε αυτό μπορούν να δρομολογήσουν:«την εξειδίκευση κάθε θεματικής ενότητας. Μπορούν δηλαδή να βρουν πρακτικές λύσεις εφαρμογής της α ή β θέσης. Ασφαλώς σε κάτι τέτοιο μπορεί να παίξουν σημαντικό ρόλο η Ομοσπονδία Ελληνικών Κοινοτήτων (ΟΕΚ) και το ΣΑΕ, εάν θέλουν.»

Δεν διεκδικούμε πρωτοπορίες

Τελικά αντέχει ο «Δορυφόρος» να τραβήξει μπροστά;

Με πλήρη αυτοπεποίθηση ο κ. Τάτσης απαντά: «Επιφυλάξεις είχαμε πριν από τη διεξαγωγή του συμποσίου. Τώρα δεν έχουμε, διότι εκτιμούμε ότι αν μη τι άλλο δεν θα αμφισβητηθεί η πρόθεσή μας. Γιατί το τρένο χάνεται και εμείς πήραμε μια πρωτοβουλία. Κάναμε το ξεκίνημα. Που σημαίνει ότι δεν διεκδικούμε κάποια πρωτοπορία, αλλά απλώς ξεκινάμε κάτι. Μακάρι αύριο να μας πουν η ΟΕΚ ή το ΣΑΕ ή κάποιος άλλος φορέας αναλαμβάνουμε το α ή β ζήτημα να το εξειδικεύσουμε. Καμία αντίρρηση. Το μήνυμά μας είναι: όλα εξαρτώνται από μας. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι ναι μεν χρειάζεται σαφώς η σύνδεσή μας με την Ελλάδα, αλλά δεν πρέπει να εξαρτάται η επιτυχία των φορέων μας από την Ελλάδα, διότι τότε κάνουμε στρατηγικό λάθος.»

«Στρατηγικό λάθος» λοιπόν η μονομερής προσήλωση των ελληνικών φορέων στην Ελλάδα.

Και το ακούμε αυτό από ανθρώπους που αγωνίστηκαν για να ρίξουν οι Έλληνες της Γερμανίας την ψήφο τους στις ελληνικές κάλπες στις περσινές εκλογικές αναμετρήσεις.

Τί να πούμε; Κάθε αρχή και δύσκολη ή δύσκολη η απεξάρτηση;

Γιατί δεν φθάνει –κατά τη γνώμη μας- μόνον η θέληση για απεξάρτηση, αλλά χρειάζεται και η αντιπαράθεση με τα ελληνικά κόμματα, τα οποία μέχρι τώρα δεν φάνηκαν καθόλου διατεθειμένα να χάσουν τις ψήφους των Ελλήνων της Γερμανίας, ούτε το πελατειακό τους αλισβερίσι και γιατί όχι ούτε καν τη μικρή πια, αλλά σίγουρη οικονομική πηγή: τις μηνιαίες συνδρομές των μελών τους από τη Γερμανία.

Βιβή Παπαναγιώτου

Υπεύθ. σύνταξης: Σπύρος Μοσκόβου