Στο καλό Άλεκ...

«Σε πενθούμε συγγενείς και φίλοι με πρώτα τα παιδιά σου, την Αμαλία και τον Νίκο και τα τρία εγγόνια σου, αγαπημένε μας Άλεκ… Και πέρα από μας, όσοι επιζώντες λογοτέχνες και μη έχουν διαβάσει τα πρωτοποριακά σου γραπτά και έχουν ακούσει τα καταπελτικά σου σχόλια που τα εκφωνούσες με την επιβλητική μπάσα φωνή σου από το μικρόφωνο της αντιδικτατορικής εκπομπής της DeutscheWelle»…Με αυτές τις φράσεις ο Κώστας Νικολάου, διευθυντής της ελληνικής εκπομπής της DeutscheWelleτα χρόνια της δικτατορίας, συνόψισε το στίγμα του Αλέξανδρου Σχινά που «ταξίδεψε» πριν από λίγες μέρες πλήρης ημερών.

Συγγενείς, φίλοι, συνοδοιπόροι σε αυτό το συναρπαστικό ταξίδι ζωής, άνθρωποι που τον γνώρισαν και μοιράστηκαν καλές και κακές στιγμές, που συνδέθηκαν μαζί του στον αγώνα κατά της χούντας, μαζεύτηκαν στην εκκλησία των Αγ. Θεοδώρων στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών για να τον «αποχαιρετήσουν» με μια σεμνή τελετή. Να προσκυνήσουν στον οικογενειακό τάφο τον άνθρωπο που «με αιχμηρό σαρκασμό, εξουθενωτικά για τους δικτάτορες και εμψυχωτικά για τους καταπιεζόμενους Έλληνες σχόλια» σφράγισε μια ολόκληρη εποχή της σύγχρονης ιστορίας.

Οι μνήμες του Κώστα Νικολάου αναβλύζουν αυτό το παγερό ηλιόλουστο πρωινό. Πηγαίνουν πολύ πίσω, στην εποχή της αλλαγής φρουράς από τον Παπαδόπουλο στον Ιωαννίδη και στην εφαρμογή του μέτρου της εκ περιτροπής κυκλοφορίας μονών και ζυγών αυτοκινήτων στο κέντρο της Αθήνας. «Είχες πει τότε, αγαπημένε μας Άλεκ, η χούντα είναι μια και αδιαίρετη. Και κατεβάζει, όποτε το κρίνει σκόπιμο, πότε τα μονά τανκς και πότε τα ζυγά»…Αλλά και ο καθένας έχει να θυμηθεί και να αφηγηθεί μικρές, ανθρώπινες στιγμές στη συναναστροφή με τον Αλέξανδρο, που μπορεί να φαντάζουν ως λεπτομέρειες στο πολύμορφο παζλ της προσωπικότητάς του, αλλά που όλες μαζί συνθέτουν τη μοναδικότητα αυτού του «αιώνιου έφηβου» της σκέψης…

«Γνώριζες άριστα», κλείνει ο Νικολάου αυτό το νοερό ταξίδι στον δημοσιογράφο και συγγραφέα Αλέξανδρο Σχινά, «ότι ο καθένας που φεύγει από αυτήν τη ζωή, ακόμη και ο πιο αχαμνός, αφήνει πίσω του ένα χνάρι. Και το χνάρι που αφήνεις εσύ πίσω σου θα μείνει ανεξίτηλο»…

Στο καλό Άλεκ…

Eιρήνη Αναστασοπούλου, Αθήνα