Πρόεδρος γερμανικού συνδικάτου με ελληνική καταγωγή

Η εκλογή του 45χρονου Μίχαελ Βασιλιάδη στο αξίωμα του προέδρου σε ένα από τα μεγαλύτερα συνδικάτα της Γερμανίας Χημείας και Ενέργειας (IG BCE) χαιρετίστηκε από ολόκληρο το γερμανικό τύπο σαν «επιτυχημένη πολιτική ανάδειξης νέων στελεχών με μεταναστευτική καταγωγή» του συγκεκριμένου συνδικάτου.

Αρκετές γερμανικές εφημερίδες τόνισαν όμως παράλληλα ότι η βιογραφία του κ. Βασιλιάδη δεν συνάδει με την στερεότυπη πορεία ενός παιδιού μετανάστη, υποδηλώνοντας έτσι ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται μάλλον για την εξαίρεση και όχι για τον κανόνα.

Διαβάζοντας το βιογραφικό του διαπιστώνουμε ακριβώς το αντίθετο: ο Μίχαελ Βασιλιάδης γεννήθηκε το 1964 στο Έσεν, στην καρδιά της περιοχής του Ρουρ. Μετά το σχολείο εξειδικεύθηκε στην χημική τεχνολογία και άρχισε να εργάζεται στον κολοσσό ‘Μπάγιερ – Λεβερκούζεν’, εκεί που παλαιότερα είχε εργαστεί ως ανειδίκευτος εργάτης και ο πατέρας του.

Εδώ και 29 χρόνια είναι μέλος του συνδικάτου Χημείας και Ενέργειας και από το 1981 μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος.

Στη συνδικαλιστική του καριέρα φαίνεται να ακολούθησε πιο γρήγορους ρυθμούς από ό,τι ίσως άλλοι Έλληνες ή ελληνικής καταγωγής συνδικαλιστές. Αυτή είναι και η διαφορά με τη στερεότυπη βιογραφία ενός παιδιού «γκασταρμπάιτερ»: ο Μίχαελ Βασιλιάδης μιλούσε τέλεια γερμανικά, ήταν ιδιαίτερα επίμονος και επιμελής και από το 1997 κατέκτησε το πόστο του γραμματέα στο προεδρείο του BCE. Από τον Οκτώβριο είναι πρόεδρός του: πρόεδρος του τρίτου σε μέγεθος συνδικάτου της Γερμανίας.

Γιος Έλληνα γκασταρμπάιτερ και Γερμανίδας νοικοκυράς

Τι σημαίνει όμως αυτό για τον ίδιο, τον γιο του Έλληνα «γκασταρμπάιτερ» στην ‘Μπάγιερν Λεβερκούζεν’; «Είμαι γιος «γκασταρμπάιτερ», αλλά και εργάτη που δούλευε στην παραγωγή σε χημικό εργοστάσιο. Αυτά τα δύο στοιχεία δείχνουν ότι στη Γερμανία εργάζονταν και εργάζονται χιλιάδες μετανάστες στη βιομηχανία και επομένως θα έπρεπε να είναι φυσιολογική εξέλιξη η ανάδειξη κάποιου από αυτούς σε υψηλά πόστα των συνδικάτων. Είμαι υπερήφανος για ό,τι κατόρθωσα και ελπίζω να προωθήσω ένα βήμα παραπάνω την κοινωνική ενσωμάτωση.»

Είναι αλήθεια ότι η προώθηση της κοινωνικής ενσωμάτωσης των ξένων στην Γερμανία ήταν συστατικό στοιχείο της καθημερινής δράσης και δραστηριοτήτων των γερμανικών συνδικάτων από τότε που οι ξένοι, δηλαδή από τη δεκαετία του ΄60, έγιναν πολλοί, αλλά και δραστήριοι. Επομένως επηρεάζει θετικά η μεταναστευτική προέλευση, η καταγωγή την καριέρα ενός συνδικαλιστή. Αυτό ακριβώς επισημαίνει και ο κ. Βασιλιάδης: «Το γεγονός ότι έζησα ταυτόχρονα σε διαφορετικές κουλτούρες, την ελληνική, και τη γερμανική λόγω καταγωγής και την ιταλική λόγω γάμου, με έκανε κοσμοπολίτη, αλλά και γνώστη ξένων γλωσσών και νοοτροπιών. Αυτή είναι η πραγματική εικόνα στην βιομηχανία και επιβεβαιώνει ότι οι συνάδελφοι στα συνδικάτα ανεξάρτητα από εθνικότητα και κουλτούρα εργάζονται απρόσκοπτα.»

Πόσο «κανονική» θεωρείται όμως στην πράξη η ανάδειξη ενός ξένου ή Γερμανού με μεταναστευτική καταγωγή ως ανώτατου συνδικαλιστικού στελέχους;

Ο Μίχαελ Βασιλιάδης εκτιμά ότι ήρθε πια το πλήρωμα του χρόνου: «Νομίζω πως σήμερα είναι απολύτως αναγκαίο να υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα, τέτοια πρότυπα. Υπάρχει εξάλλου το δυναμικό.»

Ελληνικής καταγωγής, αλλά κοσμοπολίτης και ισότιμο μέλος της γερμανικής κοινωνίας

Τα πρότυπα παίζουν καθοριστικό ρόλο σε κάθε κοινωνία και ασφαλώς και στη γερμανική. Τα 50 χρόνια μετανάστευσης μάλλον είναι υπέρ αρκετά για να υπογραμμίσουν ότι η Γερμανία είναι μεταναστευτική χώρα και ασφαλώς για να αναδείξουν τέτοιες προσωπικότητες.

Ο Μίχαελ Βασιλιάδης θέλει, αλλά και είναι de facto πρότυπο πλήρους κοινωνικής ενσωμάτωσης, με πλήρη συνείδηση της κουλτούρας καταγωγής και εκείνης της νέας πατρίδας, της γενέθλιας χώρας.

Η καθημερινότητα του Μίχαελ Βασιλιάδη αποκαλύπτει και κάτι άλλο: ότι είχε ελάχιστες επαφές με τους Έλληνες της Γερμανίας, με τους μαζικούς, πολιτικούς ή θρησκευτικούς τους φορείς.

Γιατί; Από τη μια ο οργανωμένος ελληνισμός της Γερμανίας δεν τον είχε «ανακαλύψει», από την άλλη ούτε εκείνος είχε αναζητήσει τους ελληνικούς φορείς, διότι ήταν και είναι ένας Γερμανός πολίτης με ελληνική μεν καταγωγή, αλλά με κουλτούρα κοσμοπολίτικη, γνώστης της γερμανικής κοινωνίας και πολιτικής.

Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι μάλλον δεν είχε ανάγκη τους ελληνικούς φορείς για εκπροσώπηση και διεκδικήσεις ή αντ’ αυτού διεκπεραιώσεις. Ήταν και είναι πλήρες και ισότιμο μέλος της χώρας που γεννήθηκε.

Βιβή Παπαναγιώτου

Υπεύθ. σύνταξης: Γιώργος Παππάς