Προς τα που βαδίζει η ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική;

Στην φετεινή έκθεσή του προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την «Κοινή Εξωτερική Πολιτική και την Πολιτική Ασφάλειας» της Ε.Ε. ο Γερμανός ευρωβουλευτής καταγράφει με ρεαλισμό τις προοπτικές και τα προβλήματα της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής.

Ερώτηση : Με την έκθεσή σας διεκδικείτε μία νέα αρμοδιότητα για το Ευρωπαϊκό

Κοινοβούλιο στον τομέα της Εξωτερικής Πολιτικής, προτείνοντας την αποκαλούμενη «εκ των προτέρων προσέγγιση». Τί σημαίνει αυτό για τον σχεδιασμό μίας κοινής ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής ;

Απάντηση : Μέχρι σήμερα γινόταν στην Ε.Ε. ό,τι γίνεται και στα περισσότερα εθνικά

Κοινοβούλια. Η εξωτερική πολιτική ήταν αποκλειστική υπόθεση της εκτελεστικής εξουσίας και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο απλώς ασκούσε έλεγχο εκ των υστέρων στην υλοποίησή της. ΄Ομως θα ήταν πολύ καλύτερα εάν μπορούσαμε, τουλάχιστον σε ουσιαστικά θέματα στρατηγικού σχεδιασμού, να συμπεριλάβουμε εκ των προτέρων το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στην όποια συζήτηση, έτσι ώστε να ασκούμε όχι μόνο κριτική, αλλά και θετική επιρροή...

ΕΡ : ...και να μην επιδοκιμάζουμε απλώς τις ήδη ειλημμένες αποφάσεις, αλλά να

συνδιαμορφώνουμε τη μελλοντική κατεύθυνση, έτσι δεν είναι ;

ΑΠ : ...μα θα είχαμε και πολύ λιγότερες συγκρούσεις εκ των υστέρων, εάν είχαμε

συμπεριληφθεί από την αρχή σε συζητήσεις για θέματα που αφορούν τις αρμοδιότητές μας. Στις δράσεις που απαιτούν χρηματοδότηση για παράδειγμα, το Ευρωκοινοβούλιο θα εγκρίνει πιο εύκολα τα σχετικά κονδύλια, εφόσον γνωρίζει ότι μας οδηγούν στη σωστή κατεύθυνση...

ΕΡ : Προς το παρόν πάντως συμβαίνει το εξής : Λέμε ότι δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τον σημερινό μηχανισμό λήψης αποφάσεων στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής. ΄Οταν όμως προσπαθούμε να αλλάξουμε τον μηχανισμό, τότε οι διαφορές απόψεων παραλύουν τις όποιες αποφάσεις...

ΑΠ : Σήμερα η κατάσταση έχει ως εξής : Η εξωτερική πολιτική, η πολιτική ασφάλειας και άμυνας εξακολουθούν να συμπεριλαμβάνονται στον πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας για κάθε χώρα – μέλος. Γι αυτό κανείς δεν μπορεί να αποχωριστεί εύκολα την αρχή της ομοφωνίας στις υποθέσεις αυτές. Πιστεύω όμως ότι αυτό θα είναι όλο και πιο απαραίτητο, όσο θα μεγαλώνει η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση. Μόνο αν δεχθούμε τις αποφάσεις «κατά πλειοψηφία» θα είμαστε ικανοί για δράση στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, προς όφελος όλων των χωρών – μελών.

ΕΡ : Τί να περιμένουμε από τον υπό ίδρυση «Ευρωπαϊκό Οργανισμό ΄Αμυνας» ;

ΑΠ : Νομίζω ότι είναι ένας πολύ χρήσιμος θεσμός, γιατί μπορεί να οδηγήσει σε πιο ορθολογική αξιοποίηση κονδυλίων στον χώρο της αμυντικής πολιτικής. Δεν πρόκειται να αυξήσουμε την στρατιωτική ισχύ της Ευρώπης ενισχύοντας απλώς τους αμυντικούς προϋπολογισμούς σε εθνικό επίπεδο ! Πρώτα-πρώτα δεν διαθέτουμε πλέον τόσο πολλά χρήματα. Αλλά εκτός αυτού πολλά κονδύλια δεν διατίθενται με ορθολογικό τρόπο. Ξοδεύουμε ποσό ίσο με το 40% του αμυντικού προϋπολογισμού των ΗΠΑ, αλλά έχουμε μόνο το 10% της αποτελεσματικότητας σε στρατιωτική ισχύ, γιατί ο καθένας «κάνει τα δικά του» αν μου επιτρέπεται να το πω έτσι...

Αν όμως είχαμε κοινή δράση στην έρευνα, στον σχεδιασμό και στις προμήθειες, θα μπορούσαμε με τα ίδια χρήματα, εκμεταλλευόμενοι τις συνέργειες που θα προέκυπταν, να πετύχουμε πολύ περισσότερα. Και ταυτόχρονα να μειώσουμε το τεχνολογικό «χάσμα» που μας χωρίζει από τις Ηνωμένες Πολιτείες...

ΕΡ : Προτείνετε την ίδρυση ενός Πανευρωπαϊκού Υπουργείου Εξωτερικών με τον τίτλο «Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Εξωτερικής Δράσης». Πρόκειται για μία «υπαλληλική επανάσταση», κάτι που βεβαίως είναι μάλλον «σχήμα οξύμωρο», διότι συνήθως οι υπάλληλοι δεν προσφέρονται για επαναστάσεις, έτσι δεν είναι ;

ΑΠ : Πιστεύω - και άλλωστε αυτό προβλέπεται και στο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα - ότι η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, εφόσον έχει έναν Υπουργό Εξωτερικών, θα πρέπει να έχει και έναν ενιαίο μηχανισμό σε όλες τις εθνικές πρωτεύουσες, ώστε να μπορούμε να εξηγήσουμε και να επιβάλουμε την πολιτική μας ! Αυτή η κοινή δράση από την Ουάσιγκτον μέχρι το Τόκιο είναι μία πολύ σημαντική υπόθεση. Μάλιστα σε βάθος χρόνου πιστεύω ότι σε πολλές μικρότερες χώρες οι χώρες – μέλη της Ε.Ε. δεν θα έχουν δική τους πρεσβεία, αλλά θα προτιμούν μία κοινή διπλωματική εκπροσώπηση. Θα μπορούσαμε έτσι να ασκήσουμε μεγαλύτερη πολιτική ισχύ, εξοικονομώντας ταυτόχρονα και πολλά χρήματα...

ΕΡ : Χρειαζόμαστε λιγότερη Αμερική ; Περισσότερη Αμερική ; Η μήπως τελικά δεν

πρέπει καν να αυτοπροσδιοριζόμαστε σε σύγκριση με την Αμερική ;

ΑΠ : Πρέπει να δούμε ότι οι Αμερικανοί, παρά τις όποιες διαφορές μας σε πολύ συγκεκριμένα θέματα, έχουν τις ίδιες αξίες με εμάς. Ως βιομηχανικές δυνάμεις έχουμε και κοινά συμφέροντα. Γι αυτό είναι σημαντικό να έχουμε μία σχέση συνεργασίας, την οποία όμως μπορούμε να έχουμε μόνο εάν εμείς οι ίδιοι συνεισφέρουμε ένα «ειδικό βάρος» και αυτό πάλι μπορούμε να το πετύχουμε μόνο με κοινή δράση ! Ξέρετε, κάποτε είχε ειπωθεί το εξής : Υπάρχουν μεγάλες και μικρές χώρες στην Ευρώπη. Αλλά από την οπτική γωνία των Αμερικανών είναι όλες μικρές ! Μόνο που οι πιο «μεγάλες» από τις «μικρές» δεν το έχουν καταλάβει αυτό ακόμη...

ΕΡ : Το τελευταίο ερώτημα αφορά μία νέα πρόκληση του διεθνούς δικαίου : Τα «υπό κατάρρευση» κράτη ( “failed states” ).

Ποια εργαλεία δράσης διαθέτουμε για να τα αντιμετωπίσουμε ;

ΑΠ : Πρέπει να δούμε ότι ήδη σήμερα η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση δίνει τα τριπλάσια

χρήματα απ ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ως οικονομική βοήθεια σε τρίτες χώρες. Αυτό σημαίνει ότι η προληπτική διπλωματία, η διαχείριση κρίσεων και η λειτουργία της δημοκρατίας πρέπει να αποκτήσουν μεγαλύτερη προτεραιότητα για την πολιτική μας, έτσι ώστε και οι χώρες αυτές να βελτιώσουν την κατάστασή τους. ΄Ενας πόλεμος θα σημαίνει πάντα την αποτυχία της πολιτικής !

Γιάννης Παπαδημητρίου (Στρασβούργο)

Πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, άλλοτε στενός συνεργάτης του Χέλμουτ Κολ και από τους πιο έμπειρους ευρωβουλευτές, ο ΄Ελμαρ Μπροκ δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Στην φετεινή έκθεσή του προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την «Κοινή Εξωτερική Πολιτική και την Πολιτική Ασφάλειας» της Ε.Ε. ο Γερμανός ευρωβουλευτής καταγράφει με ρεαλισμό τις προοπτικές και τα προβλήματα της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής.

Πριν από λίγες μέρες στο Στρασβούργο ο ΄Ελμαρ Μπροκ μίλησε στην Deutsche Welle.

Ερώτηση : Με την έκθεσή σας διεκδικείτε μία νέα αρμοδιότητα για το Ευρωπαϊκό

Κοινοβούλιο στον τομέα της Εξωτερικής Πολιτικής, προτείνοντας την αποκαλούμενη «εκ των προτέρων προσέγγιση». Τί σημαίνει αυτό για τον σχεδιασμό μίας κοινής ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής ;

Απάντηση : Μέχρι σήμερα γινόταν στην Ε.Ε. ό,τι γίνεται και στα περισσότερα εθνικά

Κοινοβούλια. Η εξωτερική πολιτική ήταν αποκλειστική υπόθεση της εκτελεστικής εξουσίας και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο απλώς ασκούσε έλεγχο εκ των υστέρων στην υλοποίησή της. ΄Ομως θα ήταν πολύ καλύτερα εάν μπορούσαμε, τουλάχιστον σε ουσιαστικά θέματα στρατηγικού σχεδιασμού, να συμπεριλάβουμε εκ των προτέρων το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στην όποια συζήτηση, έτσι ώστε να ασκούμε όχι μόνο κριτική, αλλά και θετική επιρροή...

ΕΡ : ...και να μην επιδοκιμάζουμε απλώς τις ήδη ειλημμένες αποφάσεις, αλλά να

συνδιαμορφώνουμε τη μελλοντική κατεύθυνση, έτσι δεν είναι ;

ΑΠ : ...μα θα είχαμε και πολύ λιγότερες συγκρούσεις εκ των υστέρων, εάν είχαμε

συμπεριληφθεί από την αρχή σε συζητήσεις για θέματα που αφορούν τις αρμοδιότητές μας. Στις δράσεις που απαιτούν χρηματοδότηση για παράδειγμα, το Ευρωκοινοβούλιο θα εγκρίνει πιο εύκολα τα σχετικά κονδύλια, εφόσον γνωρίζει ότι μας οδηγούν στη σωστή κατεύθυνση...

ΕΡ : Προς το παρόν πάντως συμβαίνει το εξής : Λέμε ότι δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τον σημερινό μηχανισμό λήψης αποφάσεων στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής. ΄Οταν όμως προσπαθούμε να αλλάξουμε τον μηχανισμό, τότε οι διαφορές απόψεων παραλύουν τις όποιες αποφάσεις...

ΑΠ : Σήμερα η κατάσταση έχει ως εξής : Η εξωτερική πολιτική, η πολιτική ασφάλειας και άμυνας εξακολουθούν να συμπεριλαμβάνονται στον πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας για κάθε χώρα – μέλος. Γι αυτό κανείς δεν μπορεί να αποχωριστεί εύκολα την αρχή της ομοφωνίας στις υποθέσεις αυτές. Πιστεύω όμως ότι αυτό θα είναι όλο και πιο απαραίτητο, όσο θα μεγαλώνει η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση. Μόνο αν δεχθούμε τις αποφάσεις «κατά πλειοψηφία» θα είμαστε ικανοί για δράση στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, προς όφελος όλων των χωρών – μελών.

ΕΡ : Τί να περιμένουμε από τον υπό ίδρυση «Ευρωπαϊκό Οργανισμό ΄Αμυνας» ;

ΑΠ : Νομίζω ότι είναι ένας πολύ χρήσιμος θεσμός, γιατί μπορεί να οδηγήσει σε πιο ορθολογική αξιοποίηση κονδυλίων στον χώρο της αμυντικής πολιτικής. Δεν πρόκειται να αυξήσουμε την στρατιωτική ισχύ της Ευρώπης ενισχύοντας απλώς τους αμυντικούς προϋπολογισμούς σε εθνικό επίπεδο ! Πρώτα-πρώτα δεν διαθέτουμε πλέον τόσο πολλά χρήματα. Αλλά εκτός αυτού πολλά κονδύλια δεν διατίθενται με ορθολογικό τρόπο. Ξοδεύουμε ποσό ίσο με το 40% του αμυντικού προϋπολογισμού των ΗΠΑ, αλλά έχουμε μόνο το 10% της αποτελεσματικότητας σε στρατιωτική ισχύ, γιατί ο καθένας «κάνει τα δικά του» αν μου επιτρέπεται να το πω έτσι...

Αν όμως είχαμε κοινή δράση στην έρευνα, στον σχεδιασμό και στις προμήθειες, θα μπορούσαμε με τα ίδια χρήματα, εκμεταλλευόμενοι τις συνέργειες που θα προέκυπταν, να πετύχουμε πολύ περισσότερα. Και ταυτόχρονα να μειώσουμε το τεχνολογικό «χάσμα» που μας χωρίζει από τις Ηνωμένες Πολιτείες...

ΕΡ : Προτείνετε την ίδρυση ενός Πανευρωπαϊκού Υπουργείου Εξωτερικών με τον τίτλο «Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Εξωτερικής Δράσης». Πρόκειται για μία «υπαλληλική επανάσταση», κάτι που βεβαίως είναι μάλλον «σχήμα οξύμωρο», διότι συνήθως οι υπάλληλοι δεν προσφέρονται για επαναστάσεις, έτσι δεν είναι ;

ΑΠ : Πιστεύω - και άλλωστε αυτό προβλέπεται και στο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα - ότι η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, εφόσον έχει έναν Υπουργό Εξωτερικών, θα πρέπει να έχει και έναν ενιαίο μηχανισμό σε όλες τις εθνικές πρωτεύουσες, ώστε να μπορούμε να εξηγήσουμε και να επιβάλουμε την πολιτική μας ! Αυτή η κοινή δράση από την Ουάσιγκτον μέχρι το Τόκιο είναι μία πολύ σημαντική υπόθεση. Μάλιστα σε βάθος χρόνου πιστεύω ότι σε πολλές μικρότερες χώρες οι χώρες – μέλη της Ε.Ε. δεν θα έχουν δική τους πρεσβεία, αλλά θα προτιμούν μία κοινή διπλωματική εκπροσώπηση. Θα μπορούσαμε έτσι να ασκήσουμε μεγαλύτερη πολιτική ισχύ, εξοικονομώντας ταυτόχρονα και πολλά χρήματα...

ΕΡ : Χρειαζόμαστε λιγότερη Αμερική ; Περισσότερη Αμερική ; Η μήπως τελικά δεν

πρέπει καν να αυτοπροσδιοριζόμαστε σε σύγκριση με την Αμερική ;

ΑΠ : Πρέπει να δούμε ότι οι Αμερικανοί, παρά τις όποιες διαφορές μας σε πολύ συγκεκριμένα θέματα, έχουν τις ίδιες αξίες με εμάς. Ως βιομηχανικές δυνάμεις έχουμε και κοινά συμφέροντα. Γι αυτό είναι σημαντικό να έχουμε μία σχέση συνεργασίας, την οποία όμως μπορούμε να έχουμε μόνο εάν εμείς οι ίδιοι συνεισφέρουμε ένα «ειδικό βάρος» και αυτό πάλι μπορούμε να το πετύχουμε μόνο με κοινή δράση ! Ξέρετε, κάποτε είχε ειπωθεί το εξής : Υπάρχουν μεγάλες και μικρές χώρες στην Ευρώπη. Αλλά από την οπτική γωνία των Αμερικανών είναι όλες μικρές ! Μόνο που οι πιο «μεγάλες» από τις «μικρές» δεν το έχουν καταλάβει αυτό ακόμη...

ΕΡ : Το τελευταίο ερώτημα αφορά μία νέα πρόκληση του διεθνούς δικαίου : Τα «υπό κατάρρευση» κράτη ( “failed states” ).

Ποια εργαλεία δράσης διαθέτουμε για να τα αντιμετωπίσουμε ;

ΑΠ : Πρέπει να δούμε ότι ήδη σήμερα η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση δίνει τα τριπλάσια

χρήματα απ ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ως οικονομική βοήθεια σε τρίτες χώρες. Αυτό σημαίνει ότι η προληπτική διπλωματία, η διαχείριση κρίσεων και η λειτουργία της δημοκρατίας πρέπει να αποκτήσουν μεγαλύτερη προτεραιότητα για την πολιτική μας, έτσι ώστε και οι χώρες αυτές να βελτιώσουν την κατάστασή τους. ΄Ενας πόλεμος θα σημαίνει πάντα την αποτυχία της πολιτικής !

Γιάννης Παπαδημητρίου (Στρασβούργο)

Πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, άλλοτε στενός συνεργάτης του Χέλμουτ Κολ και από τους πιο έμπειρους ευρωβουλευτές, ο ΄Ελμαρ Μπροκ δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Στην φετεινή έκθεσή του προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την «Κοινή Εξωτερική Πολιτική και την Πολιτική Ασφάλειας» της Ε.Ε. ο Γερμανός ευρωβουλευτής καταγράφει με ρεαλισμό τις προοπτικές και τα προβλήματα της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής.

Πριν από λίγες μέρες στο Στρασβούργο ο ΄Ελμαρ Μπροκ μίλησε στην Deutsche Welle.

Ερώτηση : Με την έκθεσή σας διεκδικείτε μία νέα αρμοδιότητα για το Ευρωπαϊκό

Κοινοβούλιο στον τομέα της Εξωτερικής Πολιτικής, προτείνοντας την αποκαλούμενη «εκ των προτέρων προσέγγιση». Τί σημαίνει αυτό για τον σχεδιασμό μίας κοινής ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής ;

Απάντηση : Μέχρι σήμερα γινόταν στην Ε.Ε. ό,τι γίνεται και στα περισσότερα εθνικά

Κοινοβούλια. Η εξωτερική πολιτική ήταν αποκλειστική υπόθεση της εκτελεστικής εξουσίας και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο απλώς ασκούσε έλεγχο εκ των υστέρων στην υλοποίησή της. ΄Ομως θα ήταν πολύ καλύτερα εάν μπορούσαμε, τουλάχιστον σε ουσιαστικά θέματα στρατηγικού σχεδιασμού, να συμπεριλάβουμε εκ των προτέρων το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στην όποια συζήτηση, έτσι ώστε να ασκούμε όχι μόνο κριτική, αλλά και θετική επιρροή...

ΕΡ : ...και να μην επιδοκιμάζουμε απλώς τις ήδη ειλημμένες αποφάσεις, αλλά να

συνδιαμορφώνουμε τη μελλοντική κατεύθυνση, έτσι δεν είναι ;

ΑΠ : ...μα θα είχαμε και πολύ λιγότερες συγκρούσεις εκ των υστέρων, εάν είχαμε

συμπεριληφθεί από την αρχή σε συζητήσεις για θέματα που αφορούν τις αρμοδιότητές μας. Στις δράσεις που απαιτούν χρηματοδότηση για παράδειγμα, το Ευρωκοινοβούλιο θα εγκρίνει πιο εύκολα τα σχετικά κονδύλια, εφόσον γνωρίζει ότι μας οδηγούν στη σωστή κατεύθυνση...

ΕΡ : Προς το παρόν πάντως συμβαίνει το εξής : Λέμε ότι δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τον σημερινό μηχανισμό λήψης αποφάσεων στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής. ΄Οταν όμως προσπαθούμε να αλλάξουμε τον μηχανισμό, τότε οι διαφορές απόψεων παραλύουν τις όποιες αποφάσεις...

ΑΠ : Σήμερα η κατάσταση έχει ως εξής : Η εξωτερική πολιτική, η πολιτική ασφάλειας και άμυνας εξακολουθούν να συμπεριλαμβάνονται στον πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας για κάθε χώρα – μέλος. Γι αυτό κανείς δεν μπορεί να αποχωριστεί εύκολα την αρχή της ομοφωνίας στις υποθέσεις αυτές. Πιστεύω όμως ότι αυτό θα είναι όλο και πιο απαραίτητο, όσο θα μεγαλώνει η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση. Μόνο αν δεχθούμε τις αποφάσεις «κατά πλειοψηφία» θα είμαστε ικανοί για δράση στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, προς όφελος όλων των χωρών – μελών.

ΕΡ : Τί να περιμένουμε από τον υπό ίδρυση «Ευρωπαϊκό Οργανισμό ΄Αμυνας» ;

ΑΠ : Νομίζω ότι είναι ένας πολύ χρήσιμος θεσμός, γιατί μπορεί να οδηγήσει σε πιο ορθολογική αξιοποίηση κονδυλίων στον χώρο της αμυντικής πολιτικής. Δεν πρόκειται να αυξήσουμε την στρατιωτική ισχύ της Ευρώπης ενισχύοντας απλώς τους αμυντικούς προϋπολογισμούς σε εθνικό επίπεδο ! Πρώτα-πρώτα δεν διαθέτουμε πλέον τόσο πολλά χρήματα. Αλλά εκτός αυτού πολλά κονδύλια δεν διατίθενται με ορθολογικό τρόπο. Ξοδεύουμε ποσό ίσο με το 40% του αμυντικού προϋπολογισμού των ΗΠΑ, αλλά έχουμε μόνο το 10% της αποτελεσματικότητας σε στρατιωτική ισχύ, γιατί ο καθένας «κάνει τα δικά του» αν μου επιτρέπεται να το πω έτσι...

Αν όμως είχαμε κοινή δράση στην έρευνα, στον σχεδιασμό και στις προμήθειες, θα μπορούσαμε με τα ίδια χρήματα, εκμεταλλευόμενοι τις συνέργειες που θα προέκυπταν, να πετύχουμε πολύ περισσότερα. Και ταυτόχρονα να μειώσουμε το τεχνολογικό «χάσμα» που μας χωρίζει από τις Ηνωμένες Πολιτείες...

ΕΡ : Προτείνετε την ίδρυση ενός Πανευρωπαϊκού Υπουργείου Εξωτερικών με τον τίτλο «Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Εξωτερικής Δράσης». Πρόκειται για μία «υπαλληλική επανάσταση», κάτι που βεβαίως είναι μάλλον «σχήμα οξύμωρο», διότι συνήθως οι υπάλληλοι δεν προσφέρονται για επαναστάσεις, έτσι δεν είναι ;

ΑΠ : Πιστεύω - και άλλωστε αυτό προβλέπεται και στο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα - ότι η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, εφόσον έχει έναν Υπουργό Εξωτερικών, θα πρέπει να έχει και έναν ενιαίο μηχανισμό σε όλες τις εθνικές πρωτεύουσες, ώστε να μπορούμε να εξηγήσουμε και να επιβάλουμε την πολιτική μας ! Αυτή η κοινή δράση από την Ουάσιγκτον μέχρι το Τόκιο είναι μία πολύ σημαντική υπόθεση. Μάλιστα σε βάθος χρόνου πιστεύω ότι σε πολλές μικρότερες χώρες οι χώρες – μέλη της Ε.Ε. δεν θα έχουν δική τους πρεσβεία, αλλά θα προτιμούν μία κοινή διπλωματική εκπροσώπηση. Θα μπορούσαμε έτσι να ασκήσουμε μεγαλύτερη πολιτική ισχύ, εξοικονομώντας ταυτόχρονα και πολλά χρήματα...

ΕΡ : Χρειαζόμαστε λιγότερη Αμερική ; Περισσότερη Αμερική ; Η μήπως τελικά δεν

πρέπει καν να αυτοπροσδιοριζόμαστε σε σύγκριση με την Αμερική ;

ΑΠ : Πρέπει να δούμε ότι οι Αμερικανοί, παρά τις όποιες διαφορές μας σε πολύ συγκεκριμένα θέματα, έχουν τις ίδιες αξίες με εμάς. Ως βιομηχανικές δυνάμεις έχουμε και κοινά συμφέροντα. Γι αυτό είναι σημαντικό να έχουμε μία σχέση συνεργασίας, την οποία όμως μπορούμε να έχουμε μόνο εάν εμείς οι ίδιοι συνεισφέρουμε ένα «ειδικό βάρος» και αυτό πάλι μπορούμε να το πετύχουμε μόνο με κοινή δράση ! Ξέρετε, κάποτε είχε ειπωθεί το εξής : Υπάρχουν μεγάλες και μικρές χώρες στην Ευρώπη. Αλλά από την οπτική γωνία των Αμερικανών είναι όλες μικρές ! Μόνο που οι πιο «μεγάλες» από τις «μικρές» δεν το έχουν καταλάβει αυτό ακόμη...

ΕΡ : Το τελευταίο ερώτημα αφορά μία νέα πρόκληση του διεθνούς δικαίου : Τα «υπό κατάρρευση» κράτη ( “failed states” ).

Ποια εργαλεία δράσης διαθέτουμε για να τα αντιμετωπίσουμε ;

ΑΠ : Πρέπει να δούμε ότι ήδη σήμερα η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση δίνει τα τριπλάσια

χρήματα απ ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ως οικονομική βοήθεια σε τρίτες χώρες. Αυτό σημαίνει ότι η προληπτική διπλωματία, η διαχείριση κρίσεων και η λειτουργία της δημοκρατίας πρέπει να αποκτήσουν μεγαλύτερη προτεραιότητα για την πολιτική μας, έτσι ώστε και οι χώρες αυτές να βελτιώσουν την κατάστασή τους. ΄Ενας πόλεμος θα σημαίνει πάντα την αποτυχία της πολιτικής !

Γιάννης Παπαδημητρίου (Στρασβούργο)

v