Πορτρέτο ενός γνωστού ακτιβιστή της ΑΤΤΑΚ

Κι όμως υπάρχουν κάποιοι νέοι που έχουν κάνει τρόπο ζωής την κοινωνική και πολιτική στράτευση. Σ’ αυτούς ανήκει και ο Αλέξης Πασαδάκης, πολιτολόγος και γνωστός ακτιβιστής της ΑΤΤΑΚ. Συγκεκριμένα ο Αλέξης Πασαδάκης είναι συνιδρυτής της οργάνωσης «Δικαιοσύνη τώρα!» που αφορά τις διεθνείς εμπορικές σχέσεις και κυρίως την ΠΟΕ και την πολιτική της έναντι των φτωχών κρατών καθώς και του ετήσιου φεστιβάλ κινηματογράφου Clobale που γίνεται στο Βερολίνο με θέμα την παγκοσμιοποίηση και τις επιπτώσεις της.

Στη σκιαγράφηση του πορτρέτου του ελληνικής καταγωγής ακτιβιστή και επιστήμονα φάνηκε ξεκάθαρα ο ρόλος που παίζει η καταγωγή και τα βιώματα, οικογενειακά και προσωπικά.

Ο παππούς του Γρηγόριος Πασαδάκης γεννήθηκε στην Καβάλα, από γονείς πρόσφυγες από την περιοχή της Κων/πολης. Το 1943 εκτοπίστηκε από τις δυνάμεις κατοχής στη ναζιστική Γερμανία ως εργάτης σε καταναγκαστικά έργα. Μετά την απελευθέρωση ο Γρηγόριος Πασαδάκης αντιμετώπισε το δέλεαρ της επιστροφής στην Ελλάδα, αλλά δεν επέστρεψε τελικά, γιατί «δεν θέλησε να πολεμήσει στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο κατά των ανταρτών».

Όλα αυτά μπόλιασαν την προσωπικότητα του Αλέξη:

«ασφαλώς είναι σημαντική η γνώση ότι η οικογένειά μου έχει μεταναστευτική προέλευση και μάλιστα έζησε διώξεις, προσφυγιά, εκτοπισμούς. Από τις διηγήσεις του παππού μου έμαθα ότι τελικά οι διάφορες εθνικές ταυτότητες διαδραματίζουν περιοριστικό ρόλο ή ακόμη σε σημαδεύουν με συμφορές και πάθη. Παρ’ όλα αυτά μέσα από την οικογένειά μου είχα πλούσιες πολιτισμικές και εθνικές προσλαμβάνουσες, από την Ελλάδα, τη Γερμανία και τη Γαλλία. Οι διηγήσεις του παππού μου, παίζουν σε όλη μου την πορεία σημαντικό ρόλο.»

Ο νεαρός πολιτολόγος, παιδί της τρίτης γενιάς, έχει μητέρα Γαλλίδα. Στο ερώτημα του αυτοπροσδιορισμού, της ταυτότητας ο Αλέξης Πασαδάκης δηλώνει ότι «στην πραγματικότητα δεν ταυτίζομαι ούτε με τους Γερμανούς, ούτε με τους Έλληνες, ούτε και με τους Γάλλους, αλλά καθορίζω την ταυτότητά μου από τη δράση μου, το επάγγελμά μου, από την πολιτική δουλειά και τα πράγματα που μου αρέσουν.»

Ο εθνικισμός και η πατρίδα δεν επηρέασαν ουσιαστικά τον νεαρό ακτιβιστή της ΑΤΤΑΚ. Παρ’ όλα αυτά εκτιμά ότι χωρίς τις διηγήσεις του Έλληνα παππού του δεν θα είχε τις βάσεις για τη σημερινή του πολιτικοποίηση: «οι διηγήσεις του παππού μου για τα βιώματά του στον πόλεμο, τον εκτοπισμό του από τους ναζί και κυρίως η αντιφασιστική του ιδεολογία με απασχόλησαν και με επηρέασαν. Καθόρισαν τα ενδιαφέροντά μου που ήταν η ιστορία και η πολιτική. Οι διηγήσεις του ήταν η καθημερινότητά μου, έτσι ευαισθητοποιήθηκα για θέματα που σήμερα έγιναν δική μου καθημερινότητα. Μπορεί να μην ήταν μονόδρομος, αλλά σίγουρα ήταν οι βάσεις για να ενταχθώ και να κινητοποιηθώ στην ΑΤΤΑΚ, να συνειδητοποιήσω τα κοινωνικά προβλήματα.»

Τέλος ο Αλέξης Πασαδάκης εκτιμά ότι αποτελεί εξαίρεση η ένταση και το πάθος της πολιτικής του στράτευσης: «Για μένα συνιστά αναγκαιότητα να είμαι πολιτικοποιημένος, γιατί βλέπω ξεκάθαρα τις αδικίες σε εθνικό και διεθνές επίπεδο και στη δική μου ζωή. Αισθάνομαι καθημερινά τις πιέσεις π.χ. από το ελαστικό ωράριο εργασίας ή την κατάργηση θέσεων εργασίας. Δεν είμαι όμως μέλος σε κανένα κόμμα, διότι ενώ αποζητώ την αντίσταση και τη διαμαρτυρία, δεν αντέχω τις ιεραρχικές δομές των κομμάτων, γιατί δεν δίνουν καμιά ευκαιρία για προσωπικές αναζητήσεις και πρωτοβουλίες. Για μένα είναι ιδιαίτερα σημαντικό να παίρνω τα πράγματα στα χέρια μου.»

Η δράση του Αλέξη Πασαδάκη ήδη θεωρείται αξιοσημείωτη, επειδή επηρεάζει και κινητοποιεί. Αρκεί να αναφέρουμε ότι η διπλωματική εργασία του στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου με τίτλο «Η εταιρεία Υδάτων του Βερολίνου: από την εμπορευματοποίηση και την μερική ιδιωτικοποίηση στην δημόσια δημοκρατική επιχείρηση» χρησιμοποιήθηκε από τους Γερμανούς πολιτικούς, τόσο στην τοπική βουλή του Βερολίνου, όσο και στην ευρωβουλή ως βάση για συζήτηση των προβλημάτων που δημιουργούνται κατά τις ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων εταιρειών ύδατος.

Βιβή Παπαναγιώτου