‘Οι παραγωγοί’ του Μελ Μπρουκς στο Βερολίνο

Στην πρόσοψη του θεάτρου κυματίζουν κατακόκκινες σημαίες με ένα μαύρο έμβλημα που θυμίζει καταρχάς τον αγκυλωτό σταυρό, με μια προσεκτικότερη ματιά καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για μπρέτσελ, τυπικά αλμυρά γερμανικά ψωμάκια. Στη σκηνή καλλίγραμμες κοπέλες φοράνε ναζιστικές στολές και κανόνια πετάνε κονφετί, ενώ ο Χίτλερ κατεβαίνει από μια γυαλιστερή σκάλα.

Είναι σαφές πως πρόκειται για μια καρικατούρα του Χίτλερ, κάποιοι όμως από τους Γερμανούς αντιδρούν μουδιασμένα: «δεν ξέρω τι να σκεφθώ για αυτό το έργο. Εάν πρόκειται για πρόκληση, για ύμνο. Για μένα δεν ήταν σαφές». «Το βρήκα πολύ αμερικάνικο, πολύ ρηχό. Λυπάμαι», λέει μια γυναίκα.

Το έργο είναι πράγματι ρηχό και αυτή ήταν εξαρχής η πρόθεση. Πρόκειται για έναν μουσικό παραγωγό και έναν λογιστή, οι οποίοι με κάποιο τρόπο ανακαλύπτουν πως αν ανεβάσουν μια μεγάλη αποτυχία θα καταφέρουν να γίνουν πάμπλουτοι. Επιλέγουν κείμενα τα οποία τους φαίνονται σίγουρη αποτυχία και διηγούνται τον έρωτα του Χίτλερ με την Εύα Μπράουν.

«Είναι πολύ απλό. Βήμα πρώτο: θα βρούμε το χειρότερο έργο όλων των εποχών. Βήμα δεύτερο, θα πάρουμε τον χειρότερο σκηνοθέτη όλων των εποχών και βήμα τρίτο: θα κερδίσουμε δυο εκατομμύρια δολάρια. Ένα για μένα και ένα για σένα. Υπάρχουν ένα σωρό ηλικιωμένες κυρίες εκεί έξω», σκέφτεται ο παραγωγός του έργου.

Σίγουρη συνταγή, αλλά προβληματική παράσταση

Παραγωγός είναι ο Κορνήλιος, ο οποίος θα βρει τα χρήματα κάνοντας ‘ευτυχισμένες’ ώριμες κυρίες. Ο Μελ Μπρουκς κάθε άλλο παρά πολιτικά ορθός είναι. Πεινασμένες για σεξ κυρίες, ναζί που χορεύουν περίεργα επί σκηνής και ένας ομοφυλόφιλος σκηνοθέτης, ο οποίος υπόσχεται να ανεβάσει το Χίτλερ όσο πιο ‘καυτά’ γίνεται.

Στο στόχαστρο του Μελ Μπρουκς είναι όμως και η σόουμπιζ. Οι πρωταγωνιστές τους θα καταλήξουν στη φυλακή. Εκεί στήνουν ένα θέατρο και αργότερα θα ζήσουν την επιτυχία στο Μπρόντγουέι.

Η περίοδος τους εθνικοσοσιαλισμού δεν είναι το πραγματικό θέμα όμως η παράσταση είναι προβληματική. Οι ηθοποιοί δεν έχουν καμία ελευθερία αυτοσχεδιασμού, όλα έπρεπε να γίνουν όπως ακριβώς στη Νέα Υόρκη. «Είχαμε έναν σκηνοθέτη» λέει ο ηθοποιός Αντρέας Μπίπερ, «ο οποίος δούλεψε με εμάς με τρόπο πολύ ξένο για μας».

Τεχνική αρτιότητα, αλλά όχι ουσιαστική ψυχαγωγία είναι το συμπέρασμα αν και παρόλα αυτά το θέατρο είναι πάντα γεμάτο.

Kranz / M.Ρηγούτσου

Υπεύθ. σύνταξης: Βιβή Παπαναγιώτου