Οι γυμνιστές του χθες και του αύριο

Όλοι τούς γνωρίζουν, από κοντά ή από μακριά: τους γυμνιστές. Κυκλοφορούν σε ειδικές κλειστές παραλίες όχι μόνο σε νησιά της Β. Γερμανίας, αλλά και σε πολλά ευρωπαϊκά θέρετρα. Σήμερα η γύμνια τους δεν προκαλεί το δημόσιο αίσθημα. Παλαιότερα ωστόσο τα πράγματα δεν ήταν έτσι.

Επιστροφή στο φυσικό

Τι λένε όμως καταρχήν οι ίδιοι οι γυμνιστές; Είναι κάτι το καταπληκτικό να βρίσκεται κανείς σε ένα λιβάδι και να μην πρέπει να είναι ντυμένος, και να διαπερνά ο αέρας και το φως το δέρμα, λέει μια γυμνίστρια. Είναι πολύ ωραίο. Και επηρεάζει και την ψυχή. Κάνω γυμνισμό από τα εφηβικά μου χρόνια, λέει ένας άνδρας. Ήρθαμε όλοι γυμνοί στον κόσμο, κι εξάλλου είναι πιο υγιεινό, δεν έχεις βρεγμένο μαγιό, ζεις την πραγματική φύση.

Αυτό τονίζουν όλοι, ότι ο γυμνισμός είναι κάτι το φυσικό. Ισχύει όμως; Αν γυρίσουμε πίσω την ιστορία, θα δούμε ότι οι άνθρωποι ήταν μάλλον ντυμένοι. Όπως και ο Αδάμ και η Εύα μετά την εκδίωξή τους από τον Παράδεισο. Ο Μίχαελ Τσίμερμαν, σήμερα ένας από τους ακτιβιστές στον σύνδεσμο γυμνιστών του Αμβούργου, έπρεπε να συνηθίσει να περιφέρεται γυμνός. «Κανονικά δεν κυκλοφορεί κανείς στο δρόμο γυμνός, γιατί η γύμνια είναι κάτι που αφορά τον ιδιωτικό τομέα», λέει. «Στην αρχή είχα πολλά προβλήματα. Μου προκαλούσε ερεθισμό η θέα μιας όμορφης γυναίκας, έτσι συμβαίνει με τους άνδρες. Κι αυτό μου δημιουργούσε πρόβλημα».

Προβλήματα είχαν από την αρχή οι γυμνιστές. Το κίνημα ξεκίνησε το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα ως αντίδραση στον εκβιομηχανισμό και την αστυφιλία. Πίσω στη φύση, ήταν το σλόγκαν με τις νέες μορφές ζωής, με τη χρήση φαρμακευτικών βοτάνων, τους χορτοφάγους, τα εναλλακτικά ρούχα χωρίς κορσέ και βέβαια το γυμνισμό.

Γυμνοί σε όλα

Παρά τον αντίθετο άνεμο το κίνημα των γυμνιστών κέρδισε έδαφος. Συστήθηκαν ενώσεις και σύλλογοι και οι προοδευτικές γυναίκες κατάργησαν τον κορσέ. Στο τέλος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης υπήρχαν ήδη 100.000 οργανωμένοι γυμνιστές.

Κατά το Τρίτο Ράιχ οι σύλλογοι γυμνιστών συνέχισαν να υπάρχουν υπό την προϋπόθεση ότι θα αναγνώριζαν τους εθνικοσοσιαλιστικούς νόμους. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το κίνημα των γυμνιστών γνώρισε νέα άνθηση. Ο Βόλφγκανγκ Βάινριχ διετέλεσε για πολλά χρόνια αντιπρόεδρος του Γερμανικού Συνδέσμου Γυμνιστών.

«Θέλαμε να επιτύχουμε την ανοχή απέναντι στο γυμνό», λέει, «τη δυνατότητα να κάνουμε γυμνοί δραστηριότητες και μάλιστα και τα δύο φύλα μαζί. Εκείνο που πάντα υπερασπιστήκαμε ήταν ότι ο γυμνισμός είναι μια υπόθεση για οικογένειες. Έπρεπε να τον υπερασπιζόμαστε από υποψίες ότι γίνονταν σεξουαλικά παιχνίδια. Γι αυτό και είπαμε, όποιος έρχεται σε μας, είτε έρχεται με την οικογένειά του ή ας μείνει καλύτερα σπίτι. Γι αυτό και σήμερα πολλές από τις ενώσεις μας φέρουν το όνομα, οικογενειακές αθλητικές ενώσεις».

Στις δεκαετίες του 50 και του 60 συχνά οι γυμνιστές άκουγαν διάφορα αστεία και πικάντικα ανέκδοτα, ενώ στην πρώην Ανατολική Γερμανία ο γυμνισμός ήταν κάτι το πιο αποδεκτό. Σήμερα το φύλο συκής έπεσε ολοκληρωτικά. Οι γυμνιστές δεν κάνουν μόνο μπάνιο στη θάλασσα και ηλιοθεραπεία, αλλά πηγαίνουν και σε κάμπινγκ γυμνιστών, σε τουρνουά γκολφ και ιππασίας, σε κρουαζιέρες, ακόμη και σαφάρι. Ο τουριστικός τομέας διέγνωσε τα σημεία των καιρών και προσφέρει νέους στόχους ακόμα και για γυμνισμό παιδιών.

Heide Soltau/Ειρήνη Αναστασοπούλου

Επιμέλεια Σύνταξης: Σπύρος Μοσκόβου