Μονόδρομος η στήριξη της Ελλάδας

Οι εξελίξεις του συριακού ζητήματος και οι πιθανότητες μίας δυτικής επέμβασης στην περιοχή κυριαρχούν στα σχόλια του γερμανικού Τύπου. Η Frankfurter Allgemeine Zeitung γράφει σχετικά: «Όλα δείχνουν ότι τα δυτικά κράτη, με τις επί μακρόν διστακτικές ΗΠΑ στην κορυφή, θα προχωρήσουν σε μία στρατιωτική προειδοποίηση προς τον σύρο πρόεδρο Άσαντ στο κοντινό μέλλον (…). Μία μαζική δυτική επέμβαση είναι απίθανη –όχι μόνο εξαιτίας του υπέρογκου κόστους, αλλά και επειδή επικρατεί αμηχανία για το τι θα συμβεί στη Συρία μετά από μία τέτοια ένοπλη επιχείρηση. Τα όνειρα οικοδόμησης ενός έθνους (nation building) και του εκδημοκρατισμού διαλύθηκαν μετά τις εμπειρίες στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Η κατάρρευση της Συρίας δεν συμφέρει κανέναν. Πρόκειται περισσότερο για πολιτική ψυχολογία, παρά για μία πραγματική επέμβαση».

Η Badische Zeitung θεωρεί ότι «πολλά θα εξαρτηθούν από το πως μπορεί η αμερικανική κυβέρνηση να αποδείξει τον ισχυρισμό της ότι το συριακό καθεστώς φέρει αδιαμφισβήτητα την ευθύνη της χρήσης χημικών όπλων. Αν είναι έτσι, η διεθνής κοινότητα δεν θα μπορούσε απλά να ανεχτεί αυτήν την παραβίαση των κατακτήσεων του ανθρώπινου πολιτισμού. Μέχρι τώρα πάντως, δεν υπάρχει απόδειξη γι’ αυτό».

Τέλος, η Freie Presse προειδοποιεί: «Οποιαδήποτε επέμβαση της Δύσης θα μπορούσε να προκαλέσει έκρηξη στην πυριτιδαποθήκη της Εγγύς Ανατολής. Οι επιπτώσεις είναι απρόβλεπτες. Η Συρία δεν είναι Λιβύη ή Μαλί. Αν η Ουάσιγκτον επέμβει τώρα στρατιωτικά, τότε οι Αμερικανοί θα πάψουν οριστικά να αποτελούν συνομιλητές και συντονιστές σε αυτήν τη περιοχή. Μπορεί να ακούγεται παράδοξο: η σύνεση θα ήταν σε αυτήν την κατάσταση ισχυρότερο όπλο από τους πυραύλους, καθώς ένα είναι βέβαιο: όλες οι πλευρές πρέπει να προσέλθουν κάποια στιγμή στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων».

«Χωρίς εναλλακτική» η στήριξη της Ελλάδας

Το θέμα των πρόσθετων αναγκών της Ελλάδας για την κάλυψη των χρηματοδοτικών κενών που αναμένεται να προκύψουν τα επόμενα χρόνια είναι παρόν στα ρεπορτάζ και τα σχόλια του γερμανικού τύπου. Η Die Welt του Βερολίνου εκτιμά ότι η παροχή πρόσθετης οικονομικής στήριξης στην Ελλάδα είναι μονόδρομος. Όπως σχολιάζει η εφημερίδα, «δεδομένης της ελληνικής μιζέριας η επιθυμία για ριζικές λύσεις είναι κατανοητή. Αλλά το οικονομικό και πολιτικό κόστος θα ήταν πολύ υψηλά –τόσο στη Γερμανία όσο και στη νότια Ευρώπη».

Ο αρθρογράφος υπενθυμίζει την εκτίμηση της καγκελαρίου Μέρκελ από το 2010, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική επιλογή στη στήριξη της Ελλάδας και επισημαίνει: «Αυτό δεν ίσχυε παλιότερα. Τότε υπήρχε η επιλογή μίας, λίγο ή πολύ, ελεγχόμενης κρατικής χρεοκοπίας. Σήμερα ωστόσο, όταν κανείς δεν πιάνει πια στο στόμα του τη φράση ‘χωρίς εναλλακτική’, αυτή δίνει μία εύστοχη περιγραφή της κατάστασης. (…) Με το πρώτο πακέτο βοήθειας, το πρώτο σπάσιμο του ταμπού, η νομισματική ένωση άρχισε να μεταβάλλεται σε μία ένωση μεταφοράς κεφαλαίων». Ο αρθρογράφος εκτιμά ότι δεν υπάρχει επιστροφή στην πορεία που έχει διανυθεί μέχρι σήμερα και σημειώνει: «Το να αφήσει κανείς τους Έλληνες να καταρρεύσουν του χρόνου θα σήμαινε να καταστρέψει δισεκατομμύρια ευρώ των φορολογουμένων, καθώς και πολιτικό κεφάλαιο». Όπως επισημαίνεται, τα πρόσθετο ποσό για το οποίο γίνεται λόγος δεν είναι αμελητέο, «αλλά οι εκτιμώμενες ανάγκες για το ερχόμενο έτος δεν αξίζουν τόσο, ώστε να παραιτηθεί κανείς παράτολμα από την πιθανότητα εξόφλησης των δανείων που έχουν δοθεί ως τώρα».

«Από την πίσω πόρτα»

Με αυτόν τον τίτλο σχολιάζει η Süddeutsche Zeitung την ιδέα της απευθείας ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών από το Μόνιμο Μηχανισμό Στήριξης (ESM), ειδικά με αφορμή την πρόσφατη πρόταση του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα για αναδρομική εφαρμογή του μέτρου στην περίπτωση της Ελλάδας. Όπως επισημαίνει η εφημερίδα, «η Ιρλανδία και η Ελλάδα εργάζονται ώστε να περιορίζουν τις υποχρεώσεις τους με τη βοήθεια ενός τρικ και χωρίς επίσημο κούρεμα χρέους». Ο αρθρογράφος υπογραμμίζει ότι «μία απευθείας ανακεφαλαιοποίηση, μελλοντική ή αναδρομική, θα είχε όμως σοβαρές επιπτώσεις, για τις οποίες δεν μιλά κανείς μέχρι σήμερα. Από τη μία τα 500 δισ. ευρώ του ESM θα εξαντλούνταν γρήγορα, επειδή οι οίκοι αξιολόγησης απαιτούν για κάθε ευρώ που δανείζει ο Μόνιμος Μηχανισμός Στήριξης, να βάζει δύο ευρώ στην άκρη. Ακόμη σημαντικότερο είναι όμως ότι σε αυτήν την περίπτωση ο ESM και οι χρηματοδότες του δεν θα ήταν πλέον μόνο δανειστές, αλλά και μέτοχοι. Για να το πει κανείς με απλά λόγια, στο εξής θα ανήκαν σε έναν γερμανό φορολογούμενο μικρά μερίδια ιρλανδικών και ελληνικών τραπεζών. Αν μία τράπεζα χρεοκοπούσε τελικά παρά τη βοήθεια, τα χρήματα θα χάνονταν, καθώς σε περίπτωση πτώχευσης ένας μέτοχος έχει πολύ λιγότερα δικαιώματα από έναν πιστωτή».

Επιμέλεια: Άρης Καλτιριμτζής

Υπεύθ. σύνταξης: Δήμητρα Κυρανούδη