Μνήμη Σταμάτη Ασημένιου

Ήταν μια μέρα της δεκαετίας του ενενήντα όταν ο Σταμάτης τηλεφώνησε στη σύνταξη προτείνοντας τη συνεργασία του. Τον ξέραμε από τις ανταποκρίσεις του για την Ελληνική Εκπομπή της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας και από την έκδοση της ομογενειακής εφημερίδας Μεταναστευτικά Νέα. Η δουλειά του όμως στη Deutsche Welle και η συνεργασία μας με το ραδιόφωνο και αργότερα με την τηλεόραση του ΣΚΑΙ ήταν η πλατφόρμα, μέσα από την οποία ανέδειξε σε όλο τους το εύρος τις γνώσεις και τις ικανότητές του. Κατάφερε έτσι, όπως έλεγε χαριτολογώντας να κάνει επιτέλους «απόσβεση» στις σπουδές του.

Είχε γεννηθεί στην Αθήνα το 1963, είχε σπουδάσει πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Βόννης και αργότερα είχε διδάξει ως επιστημονικός συνεργάτης στο Πανεπιστήμιο του Έσσεν ζητήματα εκπαιδευτικής πολιτικής, μετανάστευσης και πολιτικής συμμετοχής. Είχε πλούσια δράση στους κόλπους των ελληνικών κοινοτήτων της Γερμανίας, σταθερά προσανατολισμένος στην ένταξη των μεταναστών στη γερμανική κοινωνία προς όφελος και των δύο πλευρών και όχι στην εθνική περιχαράκωση και τελικά στην περιθωριοποίηση των ξένων.

Το αποκορύφωμα της σταδιοδρομίας του Σταμάτη ήρθε στις δύσκολες ώρες της ελληνικής κρίσης και των ελληνογερμανικών εντάσεων από το 2010 και μετά. Η τηλεοπτική σύνδεση του ΣΚΑΙ με το στούντιο της Deutsche Welle στο βραδινό δελτίο ειδήσεων ήταν γι' αυτόν και για μας η μεγάλη πρόκληση. Ο Σταμάτης κατάφερνε σε δύσκολες στιγμές να ερμηνεύει, να εκλογικεύει και να αποδραματοποιεί τη γερμανική πολιτική έναντι της ελληνικής κρίσης. Ήταν ό,τι πολυτιμότερο μπορούσε να προσφέρει η Deutsche Welle στην Ελλάδα μέσα στη συγκεκριμένη συγκυρία.

Ο Σταμάτης ήταν πατριώτης με την ευγενέστερη έννοια του όρου, οραματιζόταν μια Ελλάδα καλύτερη από τη σημερινή και ήθελε να δουλέψει γι' αυτήν. Ο Σταμάτης ήταν αριστερός με την καλύτερη έννοια του όρου, οραματιζόταν μια αριστερή κυβέρνηση που δεν θα αλώνει μόνο πατείς με πατώ σε την εξουσία, αλλά θα αγωνίζεται για την υλική και πνευματική ευημερία των πολλών. Δυστυχώς η αρρώστια που τον προσέβαλε τον τελευταίο χρόνο δεν τον άφησε να συμβάλει άλλο προς την κατεύθυνση αυτών των ιδανικών. Αυτόν τον τελευταίο χρόνο που δεν μπορούσε να έρθει στη σύνταξη μας έλειπε. Από σήμερα θα μας λείπει για πάντα. Η σκέψη μας είναι τώρα στη γυναίκα και τις δυο κόρες που αφήνει.

Σπύρος Μοσκόβου