"Καμένη αισιοδοξία"

«Η επανεκλογή του πρωθυπουργού Καραμανλή θεωρούνταν τυπικό ζήτημα», γράφει η εφημερίδα. «Ωστόσο, ήρθαν οι καταστροφικές πυρκαγιές αυτού του καλοκαιριού, και για την αντιμετώπισή τους, που εκλαμβάνεται ως ελλειμματική, οι Έλληνες καθιστούν υπεύθυνους τους κυβερνώντες, παρά την αντιπολίτευση»…»Στο κυβερνών κόμμα επικρατεί συγκρατημένη αισιοδοξία, παραπέμποντας στη αξιοσημείωτη εξέλιξη της οικονομίας των τελευταίων ετών και αναμένοντας να επιβραβευτεί από τους ψηφοφόρους. Ο Καραμανλής δεν ακολούθησε με ιδιαίτερη αποφασιστικότητα μια μεταρρυθμιστική πολιτική. Τουλάχιστον όμως η πολιτική δεν στάθηκε εμπόδιο στην οικονομική εξέλιξη και αυτό είναι ήδη το ήμισυ του παντός στην Ελλάδα»…»Ο Καραμανλής ζητά εκ νέου τη λαϊκή εντολή για να συνεχίσει τη μεταρρυθμιστική του πολιτική για την «επανίδρυση» του κράτους. Αλλά στο νέο κοινοβούλιο η Νέα Δημοκρατία δεν πρόκειται να τόσο ισχυρή όσο με τις 164 έδρες που είχε σήμερα»…«Ο αντίπαλος του Καραμανλή, Γιώργος Παπανδρέου, πρόεδρος του Πασόκ από το 2004, ως αρχηγός της αντιπολίτευσης δίνει καιρό τώρα μια άνευρη εικόνα. Ακόμα και οπαδοί του Πασόκ έχουν την αίσθηση ότι κάνει αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση, χωρίς πειστική πολιτική αντιπρόταση. Στους διαδρόμους κυκλοφορεί ότι οι μέρες του Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ είναι μετρημένες αν χάσει μία ακόμα εκλογική μάχη. Στα καφέ γύρω από το σύνταγμα κυκλοφορούν τα ονόματα των επίδοξων διαδόχων, μεταξύ αυτό και της πρώην επιτρόπου Άννας Διαμαντοπούλου. Αλλά ακόμα το όνομα Παπανδρέου με την τρίτη γενιά στην πολιτική ηγεσία είναι αναντικατάστατο σήμα κατατεθέν. Το ίδιο και στη Νέα Δημοκρατία με το όνομα του πρωθυπουργού, ο θείος του οποίου οδήγησε την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση.

«Στην Ελλάδα ο προεκλογικός αγώνας γίνεται στους δρόμους, κάτι που βιώνεται και από τους τουρίστες που κυκλοφορούν στο κέντρο της Αθήνας. Αυτή το φορά όμως μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του καλοκαιριού η πολιτική ζωή τρέφεται από την απομυθοποίηση και την εξέγερση», γράφει η «Λιμπερασιόν».

Η συντάκτρια αναφέρεται εκτενώς στους δύο κύριους διεκδικητές της πρωθυπουργίας, οι οποίοι, όπως υποστηρίζει ο Ηλίας Νικολακόπουλος, καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, «επελέγησαν ως αρχηγοί των κομμάτων τους εξαιτίας του ονόματός τους, κληρονομικώ διακαιώματι»…»Ο γέρος Καραμανλής δεν είχε παιδιά, άρα η πολιτική του κληρονομιά πέρασε στον ανιψιό του. Η εκλογή του Κωστάκη στην κορυφή τη Ν. Δ. δεν προκάλεσε προβλήματα, διότι δεν κληρονόμησε μόνο το όνομα, αλλά διαθέτει και το χάρισμα ενός τυπικού έλληνα πολιτικού», λέει ο καθηγητής Νικολακόπουλος. Για το Γιώργο Παπανδρέου η κατάσταση δεν είναι ίδια. Ναι μεν η πορεία του στην πολιτική είναι παρόμοια, αλλά ο ίδιος απέφυγε τις λαϊκιστικές κορώνες του πατέρα, του, είναι διακριτικός, μετριοπαθής, φαίνεται να απορρίπτει το πατερναλιστικό στυλ. Στην Ελλάδα όμως το να «σκοτώνει» κανείς το πατέρα του έχει τα ρίσκα του. Τα ελληνικά ΜΜΕ», καταλήγει η Λιμπερασιόν «κάνουν πλάκα με την ελαφρά ξενική προφορά του που κληρονόμησε από την αμερικανίδα μητέρα του. Το χαρτί της πολιτικής δυναστείας έχει και τα όριά του».