«Θέλω να φέρω τους ανθρώπους κοντά»

Μόνο δύο άτομα βρίσκονται στη σκηνή: Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και ο Γιώργος Καλούδης. Ο πρώτος τραγουδά και παίζει λαούτο και κλασική κιθάρα, ο δεύτερος τσέλο και κρητική λύρα. Είναι Πέμπτη βράδυ και οι δύο μουσικοί, οι οποίοι περιοδεύουν αυτό το διάστημα στη Γερμανία, βρίσκονται στη σκηνή της εκκλησίας Passionskirche του Βερολίνου, η οποία χρησιμοποιείται και για πολιτιστικές εκδηλώσεις. Αυτός ο προτεσταντικός ναός είναι γνωστός στα ελληνικά ως Εκκλησία των Παθών. Και στα τραγούδια του Αλκίνοου αυτό το βράδυ γίνεται πολύς λόγος για τα πάθη, κυρίως βέβαια τα ερωτικά.

Ποια Ευρώπη θέλουμε;

Ο μουσικός όμως δεν περιορίστηκε μόνο σε αυτά. Όταν ήρθε η στιγμή να τραγουδήσει τρία παραδοσιακά της Κύπρου τα προλόγισε υπενθυμίζοντας στο κοινό τη γενικότερη κατάσταση που επικρατεί σήμερα στη γηραιά ήπειρο, τα διλήμματα τα οποία τίθενται και ότι αξίζει να δραστηριοποιηθεί ο καθένας για μία κοινή Ευρώπη.

«Δεν είμαστε πολιτικοί», είπε. «Αυτό όμως που μπορούμε κατά την άποψη μου να κάνουμε είναι να δώσουμε μια απάντηση στην ερώτηση ΄τι είδους Ευρώπη θέλουμε΄. Θέλουμε πράγματι μια Ευρώπη όπου καθημερινώς παιδιά λιποθυμούν στο σχολείο επειδή δεν έχουν αρκετό φαγητό να φάνε, όπου άνθρωποι πεθαίνουν γιατί δεν τους παρέχεται η αναγκαία ιατρική περίθαλψη; Εάν αποφασίσουμε ότι μια τέτοια Ευρώπη δεν τη θέλουμε, ότι δεν είναι η Ευρώπη που ονειρευτήκαμε, τότε θα πρέπει ο καθένας μας και όλοι μαζί να εργαστούμε από κοινού ως φίλοι, ως συγγενείς και ως συγκάτοικοι του ίδιου σπιτιού, να το φτιάξουμε όπως εμείς το θέλουμε».

Όπως τόνισε, η ειρήνη στην οποία ζουν οι λαοί της ΕΕ δεν είναι κάτι το αυτονόητο. Ως Κύπριος γνωρίζει καλά πόσο γρήγορα μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. «Θέλω να φέρω τους ανθρώπους κοντά», είπε κάποια στιγμή ο Αλκίνοος Ιωαννίδης.

«Δεν είμαι οπαδός της στρατευμένης τέχνης»

Μιλώντας μαζί του πριν από τη συναυλία τον ρωτήσαμε σε ποιο βαθμό τον επηρεάζει η κρίση στην καλλιτεχνική του δουλειά. Ήδη διαπιστώνει μέσα του αναζητήσεις, προβληματισμούς και διεργασίες, θα απαντήσει. Αλλά όλα αυτά δεν τον έχουν ακόμη οδηγήσει στο σημείο, ώστε τα τεκταινόμενα τριγύρω του να μετουσιωθούν και να βρουν συγκεκριμένη καλλιτεχνική έκφραση. Δεν πρόκειται όμως να βιαστεί.

«Αλλιώς», εκτιμά, « υπάρχει πάντα ο κίνδυνος του λαϊκισμού, ο κίνδυνος του να λες αυτά που θέλει να ακούσει ο κόσμος για να γίνεις αγαπητός ή αρεστός. Συνήθως αυτά δεν έχουν καλλιτεχνικό ενδιαφέρον. Εγώ δεν είμαι οπαδός της στρατευμένης τέχνης ή του πολιτικού τραγουδιού. Θεωρώ ότι στο τέλος το πολιτικό τραγούδι δεν εξυπηρέτησε ούτε την τέχνη ούτε την πολιτική».

Νέοι μετανάστες μεταξύ των ακροατών

Τις άμεσες επιπτώσεις της κρίσης τις έβλεπε κανείς και στη σύνθεση του κοινού της συναυλίας. Όπως διαπίστωσε ένας γερμανός θεατής, «προπάντων μου έχει κάνει εντύπωση ο μεγάλος αριθμός πολύ νεαρών ατόμων από την Ελλάδα, φοιτητών και άλλων, που εμφανώς μόλις πρόσφατα έχουν έρθει για να βρουν δουλειά. Με εντυπωσίασε ακόμη ο πάρα πολύ ο μεγάλος ενθουσιασμός αυτών των νέων για τον Αλκίνοο Ιωαννίδη που εντωμεταξύ έχει ξεπεράσει τα σαράντα».

Αλλά πώς να μη τους ενθουσιάζει από τη στιγμή που τους εκφράζει, όπως με το τραγούδι του «Πατρίδα», όπου εξιστορεί προσωπικά βιώματα και κάνει λόγο για έναν κόσμο που έχει αγριέψει και βράζει σαν καζάνι.

Παναγιώτης Κουπαράνης

Υπεύθ. σύνταξης: Άρης Καλτιριμτζής