«Η πολυπολιτισμικότητα ευνοεί την εσωμάτωση των μεταναστών στις νέες τους πατρίδες».

Η δυνητική τρομοκρατική απειλή καθορίζει τα «αμυντικά στοιχεία» που εμπεριέχει ο νόμος. Αρκούν οι βάσιμες υποψίες και η λεγόμενη «πρόγνωση κινδύνου» προκειμένου να απελαθεί στο εξής κάποιος αλλοδαπός, υποστηρίζει η Διεθνής Αμνηστεία.

Φυσικά τα προβλήματα αυτά δεν αφορούν μόνο τη Γερμανία, αλλά ολόκληρη της Ευρωπαϊκή Ένωση. Στο πλαίσιο μάλιστα της παγκοσμιοποίησης η μετανάστευση καθίσταται κοινός παράγοντας για όλες τις ανεπτυγμένες χώρες. Όπως δείχνουν οι δημοσκοποπήσεις οι πολίτες της Ευρώπης εγκρίνουν την αμυντική πολιτική των κυβερνήσεων τους έναντι των μεταναστών. Και όλα αυτά, ενώ οι δημογράφοι και οι οικονομολόγοι προειδοποιούν ότι απαιτείται ακόμη περισσότερη μετανάστευση για να διατηρηθούν οι σημερινές ισορροπίες μεταξύ οικονομικά ενεργού πληθυσμού και συνταξιούχων. «Θέλουμε μετανάστες, αλλά εκείνους που χρειάζεται η οικονομία μας και όχι τους άλλους», απαντούν κυρίως οι συντηρητικοί και τελικά συμφωνούν και οι σοσιαλδημοκράτες. Ένας «αντιφατικός διαχωρισμός» θα πει στη Ντόιτσε Βέλε ο καθηγητής πολιτικής επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Κολωνίας Κρίστοφ Μπούτερβέγκε:

«Νομίζω ότι ο διαχωρισμός αυτός, ανάμεσα σε μετανάστες που χρειαζόμαστε και εκείνους που δεν χρειαζόμαστε, είναι αντιφατικός και κοντόφθαλμος. Παραγνωρίζει το γεγονός ότι υπάρχουν μετανάστες που έχουν ανάγκη να μεταναστεύσουν προκειμένου να επιβιώσουν και γίνεται μια επιλογή στηριγμένη στο στενό και πρόσκαιρο εθνικό συμφέρον και όχι στο μακροπρόθεσμο. Πέραν τούτου η διάκριση αυτή υποβαθμίζει τον παράγοντα που αποκαλούμε ανθρώπινα δικαιώματα».

Τα επιχειρήματα εκέινων που βλέπουν αρνητικά τη μετανάστευση είναι συχνά αντιφατικά, εκτιμά ο γερμανός καθηγητής. Οι ίδιοι που υποστήριζαν την προς Ανατολάς διεύρυνση της ΕΕ, τάσσονται υπέρ μιας αμυντικής πολιτικής έναντι της μετανάστευσης, επικαλούμενοι το πρόβλήμα της ανεργίας.

«Οι αντίπαλοι της μετανάστευσης επικαλούνται διάφορα επιχειρήματα και γεγονότα προκειμένουν να εντείνουν τους φόβους των πολιτών στις ανεπτυγμένες κοινωνίες. Χρησιμοποιούν την παγκοσμιοποίηση, τη διεύρυνση και τον κίνδυνο της τρομοκρατίας κατά το δοκούν προκειμένου να καλλιεργούν φόβους στους πολίτες των χωρών τους και με πρόσχημα αυτά τα γεγονότα δικαιολογούν αυταρχικά και αμυντικά μέτρα και νόμους.

Στο πλαίσιο ενός νεοφιλελευθερισμού που συνεχώς διευρύνεται, καλλιεργείται η ανασφάλεια στους πολίτες των ανεπτυγμένων χωρών», υπογραμμίζει ο καθηγητής Μπούτερβέγκε.

Έτσι υποχωρούν πολύ εύκολα σε πολιτικές περικοπών οι πολίτες. Και η μετανάστευση πολλές φορές χρησιμεύει στην στρατηγική αυτή. Έτσι παρατηρούμε το φαινόμενο να θεωρείται η αφομοίωση των μεταναστών «αναγκαιότητα» και να θεωρείται η διπλή υπηκοότητα των μεταναστών «κίνδυνος για την ασφάλεια της χώρας». Ακόμη και η πολυπολιτισμικότητα θεωρείται «προστάδιο κακών εξελίξεων για το εθνικό κράτος», αναφέρει ο γερμανός πολιτικός επιστήμονας:

«Θεωρώ ότι δεν στηρίζονται στην πραγματικότητα οι φόβοι αυτοί. Η διπλή υπηκοότητα δεν δημιουργεί κρίση νομιμότητας έναντι της μιας ή της άλλης χώρας, αλλά αντανακλά μια πραγματικότητα. Από την άλλη μεριά η πολυπολιτισμικότητα, που είναι μια δυναμική διαδικασία, δεν σημαίνει τίποτε άλλο από την ειρηνική συνύπαρξη διαφόρων πολιτισμών που ούτως ή άλλως υπάρχουν και σε κοινωνίες χωρίς μετανάστες. Είναι ένα κλισέ ακόμη στο μεγάλο οπλοστάσιο των φόβων που καλλιεργούνται από διάφορες πλευρές.Η αφομοίωση των μεταναστών που κάποιοι θέλουν να επιβάλουν είναι τελικά το αντίθετο της κοινωνικής ενσωμάτωσης», καταλήγει ο Κρίστοφ Μπούτερβέγκε, καλώντας τις πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης να αναπτύξουν μια μεταναστευτική πολιτική που θα δίνει ευκαιρίες ισότιμης συμμετοχής στους μετανάστες.

Σταμάτης Ασημένιος