Η πολιτική μάχη για το 65ωρο στην Ευρωβουλή

Η οδηγία για το 65ωρο επιστρέφει προς συζήτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ορίζει ότι κάθε χώρα-μέλος μπορεί να νομοθετήσει το αποκαλούμενο «οπτ-άουτ», δηλαδή μία ατομική ρήτρα εξαίρεσης, η οποία θα «επιτρέπει» σε κάθε εργαζόμενο να συμφωνήσει, αν θέλει, αυξημένο χρόνο εργασίας, που θα φθάνει τις 60 ώρες την εβδομάδα ή ακόμα και τις 65 ώρες μαζί με τις εφημερίες για ιατρικό προσωπικό και συναφή επαγγέλματα.

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προσπαθεί να αποτρέψει τη νέα οδηγία.

Ακόμη και το Λαϊκό Κόμμα δυσκολεύτηκε στη διαμόρφωση ενιαίας θέσης

Ο εισηγητής του Κοινοβουλίου, ο Ισπανός ευρωβουλευτής της Σοσιαλιστικής Ομάδας Αλεχάνδρο Θέρκας, εξηγεί ότι:

«22 χώρες είναι σήμερα υπέρ του οπτ-αουτ. Μόνο η Ελλάδα, η Ισπανία, η Κύπρος, η Μάλτα και η Πορτογαλία έχουν διαφορετική άποψη. Κάποτε είχαμε αναστέλλουσα μειοψηφία για να σταματήσουμε το οπτ αουτ στο Συμβούλιο Υπουργών, αλλά η Γαλλία και η Ιταλία πέρασαν στο αντίπαλο στρατόπεδο. Όμως εδώ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πολλοί είναι αυτοί που θέλουν να σταματήσουν το οπτ αουτ.

Πιστεύω λοιπόν ότι μπορούμε να ανατρέψουμε την απόφαση του Συμβουλίου»

Πρόκειται για μία από τις πιο διαμφισβητούμενες ευρωπαϊκές οδηγίες των τελευταίων ετών. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι την τελευταία στιγμή ακόμα και η πιο ισχυρή πολιτική ομάδα, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, δυσκολευόταν να καταλήξει σε ενιαία γραμμή, όπως επισημαίνει στην Deutsche Welle ο επικεφαλής της ομάδας, ο Γάλλος ευρωβουλευτής Ζοζέφ Ντολ:

«Ο συμβιβασμός στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα είναι δύσκολος, γιατί όλες οι χώρες επιμένουν στον σεβασμό της εθνικής νομοθεσίας τους και δεν υποχωρούν. Πάντως από το μεσημέρι της Τρίτης διαφαίνεται μία ελπίδα προσέγγισης γιατί βλέπουμε να σημειώνεται πρόοδος στις τροπολογίες και να πλησιάζουμε τη θέση του Συμβουλίου Υπουργών. Πιστεύω όμως ότι θα πρέπει να περιμένουμε την ψηφοφορία της Τετάρτης για να βγάλουμε συμπεράσματα»

Οι Έλληνες ευρωβουλευτές είναι κατά της οδηγίας

Οι Έλληνες ευρωβουλευτές όλων των κομμάτων δηλώνουν αντίθετοι στο 65ωρο.

Η ευρωβουλευτής της Ν.Δ. Μαρία Παναγιωτοπούλου-Κασσιώτου υποστηρίζει ότι στο θέμα αυτό δεν συγκρούονται απλώς κομματικές γραμμές ή πολιτικές αντιλήψεις, αλλά μακραίωνες πολιτιστικές παραδόσεις :

«Η μία πολιτιστική παράδοση είναι η ελεύθερη σύμβαση εργοδότη - εργαζομένου. Τέτοιου είδους συμβάσεις έχουν στις βόρειες χώρες και κυρίως στη Μεγάλη Βρετανία. Αντίθετα εμείς, χτίζοντας σιγά - σιγά το κοινωνικό μας κράτος στη νότια Ευρώπη, έχουμε βασιστεί σε συμβάσεις που γίνονται από συλλογικά όργανα»

Τα Ευρωπαϊκά συνδικάτα αντίθετα με το 65ωρο

Το απόγευμα της Τρίτης 15.000 εργαζόμενοι από όλη την Ευρώπη διαδήλωσαν στο Στρασβούργο την αντίθεσή τους στο 65ωρο. Τα συνδικάτα υποστηρίζουν ότι είναι απαράδεκτο να απορυθμίζεται το καθεστώς εργασίας σε περίοδο οικονομικής κρίσης.

Από την πλευρά τους οι Βρετανοί συντηρητικοί αντιστρέφουν το επιχείρημα και δηλώνουν ότι ακριβώς επειδή διανύουμε οικονομική κρίση θα πρέπει να δίνουμε στους εργαζόμενους την ευκαιρία να βγάζουν περισσότερα χρήματα, δουλεύοντας περισσότερες ώρες. Μιλώντας στην Deutsche Welle, ο γενικός γραμματέας της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικάτων, ο Βρετανός Τζων Μονκς, δηλώνει αντίθετος στην απορρύθμιση του χρόνου εργασίας:

«Προσωπικά πιστεύω ότι πολλοί εργαζόμενοι θα είναι ευάλωτοι στην κρίση και ότι πολλοί εργοδότες θα εκμεταλλευθούν την κατάσταση. Ξέρω για παράδειγμα ένα εστιατόριο στο Λονδίνο που στέλνει τους σερβιτόρους στο σπίτι τους σε μέρες που δεν έχει δουλειά, χωρίς να τους πληρώνει, ενώ όταν εμφανίζεται κόσμος τους τηλεφωνεί να έρθουν αμέσως στη δουλειά. Δεν λέω φυσικά ότι όλοι συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο, αλλά σίγουρα θα βρεθούν αρκετοί εργοδότες που θα κάνουν κάτι τέτοιο».

Όλο και περισσότερες χώρες της ανατολικής Ευρώπης δηλώνουν υπέρ του 65ωρου. Αλλά οι πρώτοι διδάξαντες παραμένουν οι Βρετανοί, σύμφωνα με τον γενικό γραμματέα της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικάτων:

«Οι Βρετανοί άνδρες είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενη κατηγορία πληθυσμού σε όλη τη δυτική Ευρώπη. Πιστεύω ότι αυτό δεν συνεπάγεται υψηλή, αλλά αντιθέτως πολύ χαμηλή παραγωγικότητα. Σημαίνει επίσης κακή ποιότητα ζωής και ελάχιστο χρόνο για οικογενειακή και προσωπική ζωή. Κι όμως, πολλοί Βρετανοί το ανέχονται και η κυβέρνηση ξέρει ότι το ανέχονται».