«Η περίπτωση της Ελλάδας είναι ακραία»
7 Νοεμβρίου 2008
Δημοσίευμα καταπέλτη για την ελληνική οικονομία φιλοξενεί μία από τις μεγαλύτερες οικονομικές εφημερίδες της Γερμανίας η Handelsblatt του Ντύσελντορφ (Γκέρντ Χέλερ):
«Η οικονομική κρίση δεν χτυπά μόνο τις τράπεζες.
Αποκαλύπτει και τις αδυναμίες μεμονωμένων οικονομιών. Το χειρότερο παράδειγμα είναι η Ελλάδα όπου αντιδρώντας στην κρίση τα κρατικά ομόλογα σημείωσαν βουτιά. Η διαφορά απόδοσης του ελληνικού δεκαετούς ομολόγου έναντι του αντίστοιχου γερμανικού αυξήθηκε στις 175 μονάδες βάσης, ενώ στις αρχές του χρόνου ήταν μόλις 30.
Πρόκειται για ψήφο δυσπιστίας των επενδυτών που εκφράζουν φόβους ότι η Αθήνα δεν θα μπορέσει να εξυπηρετήσει το χρέος της.
Η μαζική φυγή από τα ελληνικά κρατικά ομόλογα αυξάνει το δημόσιο χρέος και κλονίζει τη φερεγγυότητα της χώρας.
Αυτό προκαλεί έκπληξη γιατί πολύ καιρό τα επιτόκια στην νομισματική ένωση συνέκλιναν – ήταν ένα από τα βασικά κριτήρια ένταξης.
Στην πιο ακραία περίπτωση τίθεται έτσι το ερώτημα, εάν η Ελλάδα μπορεί να παραμείνει μέλος της νομισματικής ένωσης.
«Ήταν έτοιμη η Ελλάδα για το ευρώ;»
Στη συνέχεια διαβάζουμε ότι η διαφορά απόδοσης έχει αυξηθεί και σε άλλες χώρες, όπως την Ισπανία και την Πορτογαλία, ωστόσο παρόμοια προβλήματα με την Ελλάδα έχει μόνον η Ιταλία.
Η περίπτωση της Ελλάδας όμως είναι ακραία. Ήδη το 2001 όταν εντάχθηκε στην νομισματική ένωση, πολλοί αναρωτήθηκαν εάν η χώρα ήταν έτοιμη για το ευρώ.
Οι αμφιβολίες διασκεδάστηκαν τότε, αφενός για πολιτικούς λόγους, αφετέρου με την επισήμανση ότι ο μικρός όγκος της ελληνικής οικονομίας δεν έχει ιδιαίτερη βαρύτητα.
«Η Ελλάδα», γράφει στη συνέχεια η εφημερίδα, «υφάρπαξε την ένταξή της στην νομισματική ένωση».
Αναφέρεται επίσης στην απογραφή Αλογοσκούφη, τονίζει ότι το δημόσιο χρέος είχε εκτιναχθεί επί των προηγούμενων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και επισημαίνει:
«Ο κ. Αλογοσκούφης όμως δεν μπορεί να δικαιολογείται εσαεί προβάλλοντας τις αμαρτίες των προκατόχων του. Γιατί και ο ίδιος δεν έκανε πολλά για να βάλει μία τάξη και να μειώσει το χρέος.
Μολονότι η Ελλάδα έχει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, πάνω από τον κοινοτικό μέσο όρο, κατάφερε να εκπληρώσει το συγκεκριμένο κριτήριο μόλις το 2006».
Έλλειψη διαρθρωτικών αλλαγών και απερίσκεπτες δαπάνες»
«Δύο είναι τα βασικά αίτια αυτής της κρίσης», σύμφωνα με την εφημερίδα:
«Η έλλειψη διαρθρωτικών αλλαγών και οι απερίσκεπτες δαπάνες.
Το γεγονός ότι η συντηρητική κυβέρνηση φοβάται τις μεταρρυθμίσεις και τη φιλελευθεροποίηση καθιστά την ελληνική οικονομία ολοένα και λιγότερο ανταγωνιστική.
Οι συντηρητικοί είχαν υποσχεθεί λιγότερο κράτος το 2004, ωστόσο έκτοτε μεγαλώνει η στρατιά των δημοσίων υπαλλήλων αλλά και το χρέος των κρατικών επιχειρήσεων.
Ορισμένοι πολιτικοί στην Αθήνα ζητούν χαλάρωση του συμφώνου σταθερότητας.
Αυτό όμως θα οδηγούσε σε ακόμη μεγαλύτερες δαπάνες και στην επιβράδυνση των μεταρρυθμίσεων σε προβληματικές χώρες, όπως την Ελλάδα, την Ιταλία και την Πορτογαλία.
Και τότε η ειδική περίπτωση Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει ένα σοβαρό πρόβλημα για την νομισματική ένωση».
Η μείωση των επιτοκίων και η γαλλογερμανική δυσθυμία
«Το βήμα της ΕΚΤ για μείωση των βασικών επιτοκίων έρχεται πολύ αργά» εκτιμά η γερμανική εφημερίδα Tagesspiegel για τη χθεσινή απόφαση μείωσης των επιτοκίων:
«Διότι χρειάζεται μισό χρόνο περίπου για να επηρεάσει θετικά την οικονομία. Εξάλλου το ότι η παγκόσμια οικονομία προχωρά ολοταχώς προς την ύφεση δεν διαπιστώθηκε χθες, ούτε πριν από μερικές εβδομάδες.
Όταν οι Αμερικανοί μείωναν ήδη τα βασικά επιτόκια στο τέλος του 2007, οι κεντρικές τράπεζες των ευρωπαϊκών χωρών και η ΕΚΤ ήταν ακόμη προσκολλημένες στο δόγμα της σταθερότητας των τιμών.»
«Η διαφορά απόψεων Μέρκελ – Σαρκοζί φαίνεται να βαθαίνει» διαπιστώνει τέλος η γαλλική εφημερίδα Le Monde με αφορμή τη σημερινή έκτακτη σύνοδο κορυφής της ΕΕ:
«Αυτό το κλίμα των υποψιών επιβαρύνει την ευρωπαϊκή πολιτική και ασφαλώς οι 27 δεν μπορούν να επιβάλλουν την απρόσκοπτη λειτουργία στις γαλλογερμανικές σχέσεις.
Την κατάσταση περιπλέκει ο ιδιάζων ρόλος της Μεγάλης Βρετανίας και των πρώην κομμουνιστικών χωρών.
Όμως η γαλλογερμανική φιλία παραμένει μια σημαντική διάσταση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και θα ήταν κρίμα να ανατραπεί.»