Η Κερατέα "μικρογραφία των ελληνικών προβλημάτων"

«Δύσκολοι καιροί για την Πορτογαλία», είναι ο τίτλος ανάλυσης της εφημερίδας Handelsblatt για την οικονομική κρίση στη χώρα: «Αν και η Πορτογαλία βρισκόταν μέχρι πρότινος στη μέση της λίστας των καλύτερων οικονομικών επιδόσεων της ευρωζώνης, οι χρηματαγορές την κατέταξαν στους αδύναμους κρίκους της ένωσης.

Γιατί; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Διότι η Πορτογαλία επί πολλά χρόνια δαπανούσε πολλά και παρήγαγε λίγα συσσωρεύοντας έτσι ένα απαράδεκτο έλλειμμα.»

«Για να προωθηθεί τώρα η ανταγωνιστικότητα της χώρας είναι αναγκαίες μια σειρά μεταρρυθμίσεις. Πρώτον, στον εργασιακό τομέα πρέπει να προωθήσει ευέλικτες σχέσεις μέσω της μείωσης των μισθών και ορισμένων απολύσεων. Δεύτερον, πρέπει να συρρικνωθεί το κρατικό μερίδιο στην οικονομία. Έτσι θα δημιουργούν περιθώρια για ιδιωτικές επενδύσεις στην παιδεία και την υγεία και ταυτόχρονα θα συρρικνωθεί και η γραφειοκρατία. Ασφαλώς τα πρώτα βήματα προς την κατεύθυνση αυτή έχουν γίνει, αλλά πρέπει να γίνουν ακόμη περισσότερα.»

«Το ερώτημα όμως είναι επαρκούν όλα αυτά; Αυτό θα το δείξει μόνον ο χρόνος, αλλά η Πορτογαλία δεν φαίνεται να έχει πολύ χρόνο στη διάθεσή της. Γι’ αυτό το ζήτημα της ένταξης στον μηχανισμό στήριξης πιέζει. Όλα όμως εξαρτώνται από το εάν οι επενδυτές επανακτήσουν την εμπιστοσύνη τους προς την πορτογαλική οικονομία. Εάν δεν συμβεί κάτι τέτοιο και η εξυπηρέτηση του χρέους παραμείνει στα σημερινά επίπεδα τότε κανένα δραστικό πρόγραμμα εξυγίανσης και δημοσιονομικής πειθαρχίας δεν μπορεί να επαναφέρει την ισορροπία στην πορτογαλική οικονομία. Σε αυτή την περίπτωση η Πορτογαλία χρειάζεται βοήθεια.

Θα αλλάξει όμως η βοήθεια την σημερινή κατάσταση; Εκτιμούμε πως όχι. Η ένταξη στον μηχανισμό στήριξης του ευρώ συνεπάγεται απώλεια της εθνικής κυριαρχίας στον τομέα της οικονομικής πολιτικής, ενώ οι όροι τους οποίους θα πρέπει να εκπληρώσει η Πορτογαλία θα είναι σχεδόν οι ίδιοι που πρέπει να εκπληρώσει και σήμερα. Απλώς η Πορτογαλία με την ένταξή της στον μηχανισμό στήριξης του ευρώ θα διασφαλίσει ανεκτά επίπεδα επιτοκίων για νέες πιστώσεις.»

«Η Ιρλανδία και η απεριόριστη ευθύνη», τιτλοφορεί το σχόλιό της η Süddeutsche Zeitung για την κατάσταση του ιρλανδικού τραπεζικού συστήματος: «Η Ιρλανδία έχει σχεδόν καταρρεύσει για να σώσει τις τράπεζές της. Μια κυρίαρχη χώρα διακυβεύει την πιστοληπτική της ικανότητα μόνον και μόνον για να περισώσει τις απώλειες των πιστωτικών ιδρυμάτων, των τραπεζών. Είναι σκάνδαλο.» «Οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι κλείνουν τώρα τις τρύπες στον ιρλανδικό προϋπολογισμό, αλλά και στους τραπεζικούς ισολογισμούς. Απαράδεκτο.»

«Η Ιρλανδία δεν επιτρέπεται να αναλαμβάνει απεριόριστη ευθύνη έναντι των τραπεζών. Τα σαθρά δάνεια των τραπεζών πρέπει να παραγραφούν για να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Για τις όποιες απώλειες πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη οι ιδιοκτήτες και οι πιστωτές των τραπεζών. Και μόνον τότε επιτρέπεται να ενισχυθούν οι τράπεζες με τα απαραίτητα κεφάλαια.

Το παράδειγμα των Ιρλανδών δεν επιτρέπεται να γίνει πεπατημένη. Διότι δεν είναι μόνον ο Ιρλανδός υπουργός Οικονομικών που έχει προβλήματα με τις τράπεζες.

Τα προβλήματα αυτά αμβλύνονται μόνον με μια ελεγχόμενη διαδικασία χρεοκοπίας των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Χρειάζεται τόλμη. Το ευρωπαϊκό μέτρο σύγκρισης δεν αναγνωρίζει ως συστημικής σημασίας τις ιρλανδικές, τις ελληνικές ή τις πορτογαλικές τράπεζες.»

«Κάθε βράδυ μια μάχη» γράφει στο ρεπορτάζ του στην Frankfurter Rundschau ο Γκερντ Χέλερ για τις διαμαρτυρίες κατά της χωματερής στην Κερατέα.

Ο αρθρογράφος αναφέρει διεξοδικά το ιστορικό της υπόθεσης και τη βίαιη αντίσταση των κατοίκων κατά της χωματερής και καταλήγει:

«Η διένεξη αυτή δείχνει τη νόσο από την οποία πάσχει η Ελλάδα. Δεν υπάρχει κοινωνική συναίνεση. Όλο και περισσότεροι Έλληνες πιστεύουν ότι μπορούν να περιφρονούν το νόμο για να περάσουν τα όποια αιτήματά τους, είτε με μη πληρωμή εισιτηρίου στις συγκοινωνίες και στα διόδια, είτε με μπλόκα στους δρόμους.

Ο ‘πόλεμος της Κερατέας’ δείχνει όμως και κάτι άλλο: Που μπορεί να οδηγήσει η άποψη πολλών πολιτικών ότι μπορούν να κυβερνούν χωρίς να λάβουν υπ’ όψιν τους τους πολίτες. Στην Ελλάδα δεν υφίσταται διαφάνεια στις διαδικασίες των πολιτικών αποφάσεων. Οι πολίτες αισθάνονται παγιδευμένοι στο δίχτυ της διαφθοράς και του νεποτισμού.

Στην Κερατέα αντικατοπτρίζεται η αθλιότητα της πολιτικής. Ουδείς υπουργός έκανε τον κόπο να εξηγήσει στους πολίτες της Κερατέας τι σχεδιάζεται για τη χωματερή. Δηλαδή ότι δεν πρόκειται να είναι μια παραδοσιακή χωματερή, με καπνούς, δυσωδίες, γλάρους και γάτες που θα ψάχνουν στα σκουπίδια, αλλά μια σύγχρονη εγκατάσταση αποτέφρωσης και ανακύκλωσης απορριμμάτων.

Μπορεί τώρα ο υπουργός Εσωτερικών Ραγκούσης να διαβεβαιώνει ότι είναι ανοιχτός για διάλογο, για βελτιώσεις στα σχέδια για τη χωματερή, αλλά τώρα μάλλον είναι αργά, ο διάλογος έπρεπε ήδη να έχει γίνει.»