Η δικτατορία των ταξιτζήδων της Αθήνας

Η Αθήνα παρούσα σήμερα στις γερμανικές εφημερίδες όχι πια για το σκάνδαλο των Κεντέρη-Θάνου-Σαμπάνη. Οχι σήμερα οι εφημερίδες γράφουν για την ολυμπιακή ατμόσφαιρα της Αθήνας. Για την Αθήνα που γεμίζει σιγά-σιγά κόσμο και μαζί της και μερικές κερκίδες παραπάνω στα στάδια και για την Αθήνα της καθημερινότητας. Παραθέτουμε αποσπάσματα. Frankfurter Allgemeine Zeitung: "Ξέρετε πως στην Αθήνα υπάρχει δικτατορία των ταξιτζήδων; Μπορεί σε όλη την Ευρώπη, μόλις σηκώσεις το χέρι σου να σταματήσει το πρώτο ταξί που θα σε δει για να σε πάρει, στην Αθήνα όμως δεν είναι καθόλου σίγουρο. Γιατί; Ο ταξιτζής αποφασίζει, αν και ποιόν θα πάρει. Κι αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι αποκλείονται οι μεθυσμένοι ή οι παράξενοι τύποι, αλλά απλώς ο οδηγός παίρνει αυτούς που θέλει, και επιπλέον αυτούς που 'ταιριάζουν'...στη διαδρομή του. Δεύτερον ο ταξιτζής επιτρέπεται να παίρνει όσους επιβάτες θέλει. Μπορεί δυο, τρεις ή και τέσσερις. Και πληρώνει ο καθένας κανονικά, δηλαδή ο ταξιτζής πληρώνεται δυο, τρεις ή τέσσερις φορές. Φυσικά πρέπει να πούμε ότι η ταρίφα των ταξί είναι χαμηλή και οι δρόμοι της Αθήνας έχουν συχνά μποτιλιάρισμα, οι φθορές δηλαδή σε ένα ταξί της Αθήνας είναι μεγαλύτερες από ό,τι ένα ταξί σε οποιαδήποτε μεγάλη γερμανική πόλη."

Η ίδια εφημερίδα στο ειδικό ένθετο για τους Ολυμπιακούς γράφει: "Η Αθήνα είναι χωρισμένη στα δύο: η Αθήνα των Αθηναίων και η Αθήνα των Ξένων, δηλαδή της Ολυμπιάδας. Στους πρώτους, τους Αθηναίους ανήκει η νύχτα, στους δεύτερους η ημέρα. Οι πρώτοι τρέχουν στις δουλειές τους, σχεδόν αμέτοχοι των όσων συμβαίνουν γύρω τους. Οι δεύτεροι, οι αθλητές και οι διάφοροι παράγοντες της Ολυμπιάδας πηγαίνουν στα στάδια και τις αθλητικές εγκαταστάσεις, γεμάτοι αγωνία και τη νύχτα ξεκουράζονται. Οι Αθηναίοι όμως τότε 'ξετρυπώνουν'. Στα στάδια και τα γήπεδα αρχίζουν τώρα να έρχονται δειλά δειλά περισσότεροι Έλληνες. Έτσι οι καϋμένοι οι φύλακες των αθλητικών εγκαταστάσεων τώρα έχουν και κάποιους που τους ακούει να επαναλαμβάνουν σαν μαγνητόφωνα 'καλώς ήρθατε, σας ευχόμαστε μια ευχάριστη ημέρα'. Τώρα δεν φυλάνε μόνον άδειες καρέκλες και κερκίδες."

Η Frankfurter Rundschau παρουσιάζει το πορτρέτο ενός Γερμανού αθλητή ελληνικής καταγωγής: "Ο Γιάννης Ζαματουρίδης γιός Έλληνα και Γερμανίδας από την ανατολική Γερμανία. Ο 'μισός'..Έλληνας από την πρώην πόλη Καρλ Μαρξ έχει για τον αθλητισμό τη βιβλική ηλικία των 38 ετών, όμως επειδή ήρθε στο Παρίσι το 2003 έβδομος, συμμετέχει και στην Αθήνα, 'στις ρίζες του', όπως λέει. Μιλάει ελάχιστα ελληνικά και μας εξηγεί ότι ο πατέρας του βρέθηκε αυτοεξόριστος στην πρώην Ανατολική Γερμανία λόγω των διώξεων της Χούντας και εκεί γεννήθηκε κι ο ίδιος. Το 1988 ο Γιάννης Ζαματουρίδης έγινε πρωταθλητής της Ανατολικής Γερμανίας στην πάλη, ενώ το 1990 ήρθε δεύτερος παγκόσμιο πρωτάθλημα. Μπορεί όμως κάποιος στην ηλικία του Ζαματουρίδη να ασχολείται ακόμη με τον αθλητισμό; Ο Ρεχάγκελ είχε δηλώσει: δεν υπάρχουν μεγάλης ηλικίας αθλητές, αλλά καλοί ή κακοί'. Και ο Ότο ξέρει καλά την ελληνική ψυχή."