Εν χορδαίς και τυμπάνοις

Η Μαντόνα τραγουδά για τη Χίλαρυ, είναι ο τίτλος σχετικού πρωτοσέλιδου στο σημερινό φύλλο της Süddeutsche Zeitung του Μονάχου. Όταν είσαι γραμμένος στους εκλογικούς καταλόγους των Δημοκρατικών, μπορεί να χτυπήσει το τηλέφωνό σου και να είναι η ηθοποιός Σκάρλετ Γιόχανσον. Με τη βραχνή φωνή της σου επισημαίνει ότι πρέπει να πάρεις μέρος στις προκριματικές και να ψηφίσεις Ομπάμα. Ναι μεν η φωνή της ακούγεται από κασέτα, αλλά οπωσδήποτε κάνει τη δουλειά της.

Αλλά και η Χίλαρυ Κλίντον έχει τους σταρ της: τη Μαντόνα, τη Τζάνετ Τζάκσον και τον Τζον Μπον Τζόβι. Στις καλλιτεχνικές επιλογές των δύο υποψηφίων αντικατοπτρίζεται και η διαμάχη για την κουλτούρα που θα προσδιορίσει το μέλλον των Δημοκρατικών, το στίγμα δηλαδή της μιας ή της άλλης γενιάς. Η Χίλαρυ έχει τους πιο γνωστούς σταρ που απηχούν το στάτους κβο, ο Μπάρακ τους λιγότερο γνωστούς με το σωστό μήνυμα όμως: ανατροπή του κονσένσους.

Μήπως ανετράπη το κονσένσους στις προεδρικές εκλογές προχθές στη Ρωσία; Όχι βέβαια. Στο κύριο σχόλιό της η Tageszeitung κάνει λόγο για αλλαγή φρουράς. Σε μια χώρα με αυταρχικό πολιτικό καθεστώς αιώνων είναι θετικό που ο Βλάντιμιρ Πούτιν σεβάστηκε το σύνταγμα και δεν επιδίωξε τρίτη θητεία. Από την άλλη όμως ο διάδοχος του θρόνου Ντιμίτρι Μεντβέντγεφ δεν είναι πραγματική επιλογή του κυρίαρχου λαού. Ο κόσμος εσύρθη στην αρένα για να επευφημήσει τον νέο αυτοκράτορα κατά την παράδοση της Νέας Ρώμης.

Τώρα βέβαια και κατά τα δυτικά πρότυπα να γίνονταν οι εκλογές πάλι το δίδυμο Πούτιν Μεντβέντγεφ θα κέρδιζε, επειδή θεωρούνται εγγυητές της σταθερότητας. Το σύστημα όμως δεν είναι ασφαλές. Η παραδοσιακά αφοσιωμένη σε έναν και μόνο ισχυρό άνδρα ρωσική γραφειοκρατία δεν λειτουργεί και είναι απασχολημένη με τον πλουτισμό της. Από την άλλη η οικονομική ανάπτυξη είναι επισφαλής, επειδή στηρίζεται όχι στην υποδομή της ρωσικής βιομηχανίας, αλλά στην υψηλή τιμή του πετρελαίου αυτή τη στιγμή. Λίγο να αλλάξουν τα πράγματα οι κύριοι στο Κρεμλίνο θα σταματήσουν να χαμογελούν με τόση αυτοπεποίθηση.