Διαφήμιση και ηλικιωμένοι

Εδώ και σαράντα χρόνια γεννιούνται λιγότεροι άνθρωποι στη Γερμανία από όσους πεθαίνουν. Παράλληλα ο μέσος όρος ηλικίας αυξάνεται. Σε περίπου πενήντα χρόνια ένας στους τρεις Γερμανούς θα είναι πάνω από 65 χρονών. Το 2011 ήταν περίπου ένας στους πέντε Γερμανούς. Πάνω από 720 δισ. ευρώ υπολογίζεται ότι μπορούν να ξοδέψουν για καταναλωτικά αγαθά οι άνθρωποι που είναι πάνω από πενήντα ετών. Μια μεγάλη αγορά, η οποία έχει δυνατότητες ανάπτυξης. Μέχρι σήμερα, όμως, ο κλάδος της διαφήμισης είχε μάλλον παραμελήσει αυτό το κομμάτι του πληθυσμού.

Στην αλλαγή της χιλιετίας έγινε αντιληπτό πως το συγκεκριμένο τμήμα αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι της αγοράς και ότι καταναλώνει με διαφορετικό τρόπο από ό,τι παλαιότερα, δηλώνει η Βέρα Γκέρλινγκ από το πανεπιστήμιο του Ντόρντμουντ, η οποία ασχολείται με τη γήρανση του πληθυσμού. «Παλαιότερα συνέδεε κανείς την αγορά για ηλικιωμένους με την κατανάλωση φαρμάκων. Τα τελευταία χρόνια όμως, διαπιστώνουμε πως υπάρχει μεγάλη εξέλιξη και αυτή η ομάδα του πληθυσμού έχει αποκτήσει μεγαλύτερη δημοσιότητα και αξία για τις επιχειρήσεις».

Ο κλάδος ανακάλυψε λοιπόν τη συγκεκριμένη ομάδα πληθυσμού αλλά δεν είναι όλα τόσο ικανοποιητικά, ισχυρίζεται ο Αλεξάντερ Βιλντ, ο οποίος έχει φτιάξει μια διαδικτυακή πύλη που απευθύνεται σε ηλικιωμένους: «Ένας παππούς με το εγγονάκι του κάθονται σε ένα παγκάκι και τρώνε καραμέλες έχοντας ένα θλιμμένο ύφος». Για πολλούς ηλικιωμένους αυτό το είδος διαφήμισης είναι απαράδεκτο. Δεν θέλουν πια τα κλισέ του παππού και της γιαγιάς. Πώς όμως μπορεί κανείς να τους προσεγγίσει; Μια ενιαία διαφήμιση που θα ικανοποιεί τους πάντες δεν υπάρχει.

Δεν πείθονται εύκολα

Γενικά ισχύει ότι οι ηλικιωμένοι εξαιτίας της εμπειρίας τους είναι πιο «δύσκολοι» και δεν πείθονται εύκολα, για παράδειγμα όταν κάποιος διάσημος διαφημίζει διάφορα προϊόντα. Πέρα από όλα αυτά όμως, θα πρέπει κανείς να λαμβάνει υπόψη του τις βιολογικές διαφορές με την πάροδο του χρόνου. Για παράδειγμα «η προσοχή, η συγκέντρωση ατονούν και δεν είναι εύκολο να λαμβάνουν γρήγορα και σύνθετα μηνύματα» εξηγεί ο Αλεξάντερ Βιλντ.

Ένα παράδειγμα θα μπορούσε να αποτελέσει η Ιαπωνία. Εκεί έχει αναγνωριστεί εδώ και χρόνια τι μπορούν να προσφέρουν και πόσο πολύ μπορούν να συμβάλουν οικονομικά. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ΗΠΑ. Και εκεί έχει αναγνωριστεί εγκαίρως η αξία των ηλικιωμένων ανθρώπων. Εκεί αντιμετωπίζονται διαφορετικά από ό,τι στην Ευρώπη. Το να γερνάς δεν είναι στίγμα αλλά μία θετική εξέλιξη της ζωής.

Insa Wrede / Μαρία Ρηγούτσου

Υπεύθ. σύνταξης: Άρης Καλτιριμτζής