Δηλώσεις Ράις: υπαναχώρηση της αμερικανικής κυβέρνησης;

Συνεχίζεται στη Γερμανία η συζήτηση για τις μυστικές πτήσεις της CIA, τα βασανιστήρια, αλλά και για τις ευθύνες της προηγούμενης κυβέρνησης στην κατά λάθος απαγωγή του Χάλεντ Αλ Μάζρι.

Frankfurter Allgemeine Zeitung: «Η αμερόληπτη αντιπαράθεση για τις δραστηριότητες της CIA στη Γερμανία και για τη συμπεριφορά της έναντι ενός Γερμανού πολίτη δεν διευκολύνθηκαν καθόλου με τις αντιφατικές και διφορούμενες δηλώσεις αμερικανικών υπηρεσιών και επισήμων. Παρά την εμπιστευτική ενημέρωση του πρώην Αμερικανού πρέσβυ Κόουτς προς τον Σίλι ότι η CIA κατά λάθος κυνήγησε τον Μάζρι, πέφτει κομμάτι δύσκολο στην κα Κοντολίζα Ράις να το αποδεχθεί δημόσια. Όμως όπου δεν αναγνωρίζεται το λάθος, ελλοχεύει ο κίνδυνος της επανάληψής του.»

Süddeutsche Zeitung: «Η Κοντολίζα Ράις στην Ουκρανία τοποθετήθηκε ξεκάθαρα για τα βασανιστήρια δηλώνοντας ότι η συνθήκη της Γενεύης ισχύει και για τους Αμερικανούς δημοσίους υπαλλήλους σε διεθνές επίπεδο. Φαίνεται ότι το Γκουαντάναμο, οι φυλακές της CIA και το όλο σύστημα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας αργά, αλλά σταθερά καταρρέουν. Για την κυβέρνηση Μπους είναι μια σκληρή ήττα. Το πολιτικό της προσωπικό αρχίζει να τρικλίζει, τα πρώτα δείγματα πανικού είναι εμφανή.»

Frankfurter Rundschau: «Τι καταλαβαίνει επιτέλους η Ουάσιγκτον με την έκφραση ‘φρικτή και απάνθρωπη συμπεριφορά’; Εάν απαγορεύεται στο εξής στους δημόσιους υπαλλήλους των ΗΠΑ να βασανίζουν, αυτό σημαίνει ότι θα επιτρέπουν σε ιδιωτικούς υπαλλήλους επί συμβάσει την εκτέλεση αυτού του έργου; Θα ισχύουν για τις φυλακές της CIA οι διεθνείς κανονισμοί για τα βασανιστήρια; Και στο Κίεβο λοιπόν παρά την υπαναχώρηση η κα Ράις δεν μας έδωσε τις απαραίτητες απαντήσεις, αντίθετα πολλαπλασίασε τα ερωτηματικά.»

Η δίκη του Σαντάμ στη Βαγδάτη και κυρίως οι συνθήκες διεξαγωγής της σχολιάζεται έντονα από τις περισσότερες γερμανικές εφημερίδες. Χαρακτηριστικό είναι το σχόλιο της Tageszeitung: «Στην αίθουσα του δικαστηρίου συντελέστηκε ήδη η θρησκευτική και εθνική τριχοτόμηση της χώρας: στο δικαστήριο των δυνάμεων κατοχής δικάζονται σουνίτες από έναν Κούρδο δικαστή με σιίτες μάρτυρες. Πρέπει να γεμίσει η αίθουσα με αίμα για να αντηληφθούν πως έτσι δεν γίνεται επεξεργασία των τραυμάτων του παρελθόντος ενός λαού; Τόσο τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας για τους συμμετέχοντες στη δίκη, όσο και η αμφισβητούμενη νομική υπόσταση αυτού του δικαστηρίου συνηγορούν υπέρ της άποψης ότι ο Σαντάμ πρέπει να δικαστεί από ένα διεθνές δικαστήριο. Αλλιώς, το μόνον που μπορούμε να υποθέσουμε, είναι ότι οι ΗΠΑ θέλουν να μετατρέψουν μια πρώην δικτατορία σε νέο φαρ - ουέστ.»