«Δεν είναι επιλογή να αγνοήσουμε τον φόβο»

Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι και οι προειδοποιήσεις για επερχόμενο κίνδυνο, όπως το βράδυ παραμονής πρωτοχρονιάς στο Μόναχο, αποδεικνύουν με τον πιο σαφή τρόπο ότι στο εξής η τρομοκρατική απειλή θα γίνει αναπόσπαστο στοιχείο της καθημερινότητάς μας και στην Ευρώπη. Το ζητούμενο είναι πως θα πρέπει να αντιμετωπίσουν οι πολίτες το φόβο και οι πολιτικοί τη διαχείριση των πληροφοριών για πιθανή επίθεση.

"Καλή η στάση της αστυνομίας του Μονάχου"

Ο ψυχολόγος Γένς Χόφμαν μίλησε στη Γερμανική Ραδιοφωνία για αυτό το θέμα και επαίνεσε καταρχήν τις αρχές του Μονάχου για τη στάση τους. «Βρήκα τον τρόπο επικοινωνίας της αστυνομίας στο Μόναχο μετρημένο και πολύ καλό», είπε. «Έκανε συγκεκριμένη περιγραφή του κινδύνου, έδωσε συγκεκριμένες οδηγίες συμπεριφοράς λέγοντας στον κόσμο ότι θα πρέπει να αποφεύγει τους σταθμούς. Και όταν πέρασε ο κίνδυνος, το ανακοίνωσε. Κατά την άποψή μου πρόκειται για μια πολύ λογική διαχείριση μιας απειλητικής κατάστασης, όπου οι αρχές έπρεπε να βρουν τη σωστή ισορροπία ανάμεσα στη διαφώτιση, στην περιγραφή του κινδύνου, άλλα παράλληλα να αποφύγουν την πρόκληση πανικού».

Η ειλικρίνεια αποτελεί για τον ειδικό το κατάλληλο εργαλείο σε αυτές τις περιπτώσεις, δεδομένου ότι ούτως ή άλλως κανείς δεν μπορεί να αποτρέψει ολοκληρωτικά τρομοκρατικά χτυπήματα. Πολύ σημαντικός είναι επίσης και ο διάλογος.

"Να μην καταπιέζουμε το φόβο μας"

«Νομίζω ότι η αστυνομία και οι πολιτικοί θα πρέπει να αναφέρονται σε αυτή τη θεματική, στις εανασφάλειες που προκαλεί, για να ξεκινά διάλογος, όχι μόνο με πολιτικούς όρους αλλά και ιδιωτικά, δηλαδή πως ο καθένας προσωπικά θα πρέπει να αντιμετωπίζει έκτακτες καταστάσεις, συναγερμούς. Το έχουμε δει στην Αγγλία που ο κόσμος για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα βρέθηκε εκτεθειμένος στην τρομοκρατία του IRA και ανέπτυξε έτσι μια ομαλή σχέση με τον κίνδυνο».

Πάνω από όλα όμως δεν πρέπει να καταπιέζει ή να αγνοεί κανείς τον φόβο του επειδή «ο φόβος έρχεται από την πίσω πόρτα, λειτουργεί στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας κι αυτό μπορεί να προκαλέσει κρίσεις φόβου ή κάτι ανάλογο. Πρέπει να διακρίνουμε ανάμεσα στον υπαρκτό κίνδυνο και τον υπερβολικό. Για όλα αυτά όμως πρέπει κανείς να μιλάει με άλλους χωρίς να υπερβάλει. Από ένα σημείο και ύστερα θα πρέπει να συμμετέχει κανείς στην κοινωνική ζωή, να κατεβαίνει στο κέντρο και να ξεπερνά τις ανησυχίες του. Θα ήταν τραγικό ξαφνικά να αποφεύγει εστιατόρια, θέατρα ή αίθουσες συναυλιών και να οδηγείται από μόνος του στον κοινωνικό αποκλεισμό», επισημαίνει ο γερμανός ψυχολόγος.

DLF/Ντόρις Σιμόν/Ειρήνη Αναστασοπούλου