Ο γερμανόφωνος τύπος δημοσιεύει νεκρολογίες για τον Μιχάλη Κακογιάννη, τον κατατάσσει στις διεθνείς απαρχές του ελληνικού κινηματογράφου και επανεκτιμά το αλησμόνητο φιλμ "Αλέξης Ζορμπάς".
Η Kurier της Βιέννης με τίτλο «Πέθανε ο σκηνοθέτης του Ζορμπά» κάνει έναν απολογισμό της παραγωγής του Μιχάλη Κακογιάννη: «Σκηνοθέτησε 15 ταινίες, 36 θεατρικά έργα και 7 όπερες στην Ελλάδα και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και στις ΗΠΑ. Έγραφε τα σενάρια μόνος του και για την ταινία του Στέλλα έγραψε τους στίχους για δυο τραγούδια που μελοποίησε ο Μάνος Χατζηδάκις. Παράλληλα μετέφρασε Σαίξπηρ στα ελληνικά και Ευριπίδη στα αγγλικά. Στην Αυστρία ο Κακογιάννης παρουσίασε το 2005 στο Φεστιβάλ Art Carnuntum τη Λυσιστράτη του Αριστοφάνη σαν μουσική επιθεώρηση.» Η ελβετική Neue Zürcher Zeitung υπενθυμίζει την ιδιαίτερη ροπή του Κακογιάννη στην αρχαιότητα: «Τον τραβούσαν τα αρχαία θέματα, η Ηλέκτρα για παράδειγμα ή η Ιφιγένεια, και οι δύο αυτές ταινίες του είχαν προταθεί για Όσκαρ καλύτερης ξένης παραγωγής. Μεγάλη επιτυχία είχαν και οι Τρωάδες του με την Κάθριν Χέμπορν και τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ.» Η Tagesspiegel του Βερολίνου τοποθετεί τον Κακογιάννη στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου: «Αν λάβει κανείς υπόψη μόνο τις παραγωγές που προσέχονται στο εξωτερικό, τότε ο ελληνικός κινηματογράφος βρίσκεται ακόμα στη νεότητά του. Μελίνα ΜερκούρηΕικόνα: picture-alliance/dpa Η γέννησή του συνέβη στις Κάννες το 1955. Ο λόγος για τη Στέλλα του Μιχάλη Κακογιάννη, μια παραλλαγή της ιστορίας της Κάρμεν, αλλά με τη Μελίνα Μερκούρη που επισκίασε κάθε άλλη προηγούμενη ερμηνεύτρια. Έστω κι αν κάποια στιγμή ο Θόδωρος Αγγελόπουλος τον αντικατέστησε ως εκπρόσωπος του ελληνικού καλλιτεχνικού κινηματογράφου, ο θέση του Κακογιάννη στην ιστορία του σινεμά είναι διασφαλισμένη χάρη στα πρώιμα έργα του.»
Η επιτυχία που καταβροχθίζει
Η μεγάλη γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung αφιερώνει στον Έλληνα σκηνοθέτη άρθρο με τίτλο «Για πάντα Ζορμπάς» που υπογράφει ο κριτικός κινηματογράφου Andreas Kilb. Μεταξύ άλλων σημειώνει και τούτα τα χαρακτηριστικά: «Ακόμα και όποιος δεν έχει ιδέα για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, τον Παντελή Βούλγαρη ή τον Κώστα Φέρρη, ξέρει όμως το πρόσωπο του Άντονι Κουίν να υποδύεται τον Αλέξη Ζορμπά. Ήταν μια από εκείνες τις ταινίες που τις καταβροχθίζει η ίδια η επιτυχία τους, η αρχική τους ιδέα – στην περίπτωσή μας μια τραγωδία στο χωριό με θεατές – είναι πιο υποτονική από την τελική τους επίδραση και εξαλείφεται κυριολεκτικά. Δεν αποκλείεται ο Κακογιάννης να ήθελε, όπως και το καζαντζακικό του πρότυπο, να διαλύσει το τουριστικό κλισέ για τον ευγενικό, συναισθηματικό Έλληνα. Αντί αυτού το ενίσχυσε. Όποιος επισκεπτόταν την Ελλάδα τις δεκαετίες του εξήντα και του εβδομήντα αναζητούσε τον Αλέξη Ζορμπά και ο Κακογιάννης παρέμεινε ο άγνωστος σκηνοθέτης μιας πασίγνωστης ταινίας.»
