Αφρικανοί πρόσφυγες στο Αμβούργο

Η ελπίδα του Αντρέας είναι το Αμβούργο. Για να φτάσει εδώ, ο 30χρονος έπρεπε να ζήσει μια μεγάλη και άκρως επικίνδυνη «οδύσσεια». Όταν τελείωσε τις σπουδές του στη Γκάνα μετέβη στη Λιβύη για να εργαστεί. Τότε, όμως, ξέσπασε ο πόλεμος εναντίον του καθεστώτος Καντάφι. Ο Αντρέας αναζήτησε μια καλύτερη τύχη στην Ευρώπη. Διέσχισε τη Μεσόγειο και έφτασε καταρχήν στην Ιταλία. Επί δυο χρόνια ζούσε σε διάφορους προσφυγικούς καταυλισμούς μέχρι τη στιγμή που του χορηγήθηκε μια τουριστική βίζα με την «παράκληση» να φύγει. «Ήρθαν και μου είπαν, ‘πάρε 400 ευρώ, με αυτά πρέπει να τα βγάλεις πέρα, το πρόγραμμα αρωγής τελείωσε’».

Πηγαίνετε στη Γερμανία

Εκτός από χρήματα, όμως, ο Αντρέας και άλλοι 80 πρόσφυγες άκουσαν και μια συμβουλή: «Πηγαίνετε στη Γερμανία, εκεί έχουν περισσότερα λεφτά». Έτσι λοιπόν βρέθηκαν στο δρόμο για τη Γερμανία. Με την τουριστική βίζα στα χέρια τους άλλωστε, αυτό δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο. Τελικός τους προορισμός ήταν το Αμβούργο, όπου ζούσαν καταρχήν στο δρόμο. Από τις αρχές Ιουνίου, όμως, ο ιερέας Ζίγκχαρντ Βιλμ τους φιλοξενεί στην εκκλησία του Σανκτ Πάουλι.

«Δεν μπορούμε απλά να βλέπουμε πώς οι άνθρωποι πεθαίνουν εδώ στο δρόμο. Μιλάμε για ανθρώπους. Έχουν ανάγκες, υπάρχουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτά είναι τα ερωτήματα στα οποία πρέπει να απαντήσουμε. Όταν η πολιτική κλείνει τα μάτια της, τότε πρέπει να ανοίξουμε τα δικά μας. Έτσι είναι τα πράγματα».

Το θέμα τείνει, όμως, να εξελιχθεί σε διελκυστίνδα μεταξύ της εκκλησίας και της τοπικής κυβέρνησης του Αμβούργου, που παραπέμπει στην αναγκαιότητα τήρησης των νόμων: η αίτηση για παροχή ασύλου πρέπει να υποβληθεί στην πρώτη χώρα υποδοχής, στην προκειμένη περίπτωση στην Ιταλία. Αυτό προβλέπει η λεγόμενη διάταξη Δουβλίνο ΙΙ, όπως τονίζει ο εκπρόσωπος της τοπικής κυβέρνησης Γιοργκ Σμολ: «Οι άντρες αυτοί που ήρθαν από την Αφρική, ήρθαν σε εμάς με τουριστική βίζα που έχει ισχύ τριών μηνών. Πέραν αυτού δεν μπορούν να λάβουν άλλη νόμιμη άδεια παραμονής. Και γι΄ αυτό πρέπει να επιστρέψουν».

Κινητοποίηση πολιτών

Μπορεί οι αρχές να παραμένουν αδρανείς, όχι όμως και οι κάτοικοι της συνοικίας Σανκτ Πάουλι. Πολλοί πλένουν τα ρούχα των προσφύγων, προσφέρουν τρόφιμα ή χρήματα. Ανάμεσά τους η Σουζάνε Μέλερ-Ούζινγκ: «Το ζητούμενο για μένα είναι η παροχή βοήθειας εδώ και τώρα».

Αφρικανοί πρόσφυγες έχουν βρει καταφύγιο και σε άλλες συνοικίες του Αμβούργου. Ο αριθμός τους ξεπερνά τις 20.000 και αναμένεται να αυξηθεί ακόμη περισσότερο σύμφωνα με την τοπική κυβέρνηση, εάν τους δοθεί άδεια παραμονής.

Ο Αντρέας και οι υπόλοιποι πρόσφυγες συνεχίζουν να ελπίζουν σε μια νέα αρχή στο Αμβούργο. Η δημοτική αρχή δεν έχει αποφασίσει ακόμη για την τύχη τους.

M. Erath /J. Hahn / Κ. Συμεωνίδης

Υπεύθ. σύνταξης: Άρης Καλτιριμτζής