Από το χωριό στο κόκκινο χαλί και πίσω

Αυτό το Σάββατο στις 16 Φεβρουαρίου του 2013 ήταν ένα ιδιαίτερο Σάββατο. Ο Ρομά Νάζιφ Μούιτς ούτε στο όνειρό του δεν μπορούσε να φανταστεί ότι στο κόκκινο χαλί που στρώθηκε στην φετινή Μπερλινάλε θα ήταν ένα από τα πιο πολυσυζητημένα πρόσωπα. Κέρδισε την Αργυρή Άρκτο για το ρόλο του στην ταινία του Ντάνις Τάνοβιτς «Ένα επεισόδιο στη ζωή ενός μεταλλοσυλλέκτη». Ο Μούιτς σε αυτή την ταινία δεν παίζει παρά τον εαυτό του και τη ζωή του. Πώς δηλαδή προσπαθεί να τα βγάλει πέρα για να θρέψει την οικογένειά του.

Εκείνο το Σάββατο όμως πέρασε πια και ο σταρ πλέον Νάζιφ Μούιτς επέστρεψε στο χωριό του, το Πόλιτσε στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη. Ο ταχυδρόμος του κουβαλάει καθημερινά γράμματα και συγχαρητήρια τηλεγραφήματα από ολόκληρο τον κόσμο. Ο Μούιτς είναι πλέον ένας σταρ και οι συγχωριανοί του το αναγνωρίζουν. Στην είσοδο του χωριού υπάρχει μια πινακίδα με μια καρδιά που γράφει «Εδώ κατοικεί ο καλύτερος ηθοποιός της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης».

Συγχαρητήρια και συνεντεύξεις

Και το τηλέφωνό του χτυπάει ασταμάτητα. Πολλοί θέλουν να τον συγχαρούν άλλοι δημοσιογράφοι θέλουν να του πάρουν συνέντευξη. Δεν αρνείται να μιλήσει σε κανέναν και δεν τσιγκουνεύεται το χρόνο. «Ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα συνέβαινε κάτι τέτοιο» λέει ενώ δεν σταματάει να διηγείται στους συγχωριανούς του πώς ήταν όταν πήρε το βραβείο στο Βερολίνο. «Όταν πήρα το βραβείο, όλο το διάστημα ήταν ένας σωματοφύλακας μαζί μου. Ούτε στην τουαλέτα δεν μπορούσα να πάω μόνος μου, ούτε ένα τσιγάρο δεν μπορούσα να καπνίσω μόνος μου. Όπου και να πήγαινα ήταν πάντα κάποιος μαζί μου».

Η ιστορία ξεκίνησε στα μέσα του 2011 όταν η γυναίκα του έκανε μια αποβολή και έπρεπε να πάει άμεσα στο νοσοκομείο. Δεν είχαν όμως χρήματα, ούτε ασφάλιση κι έτσι ο γιατρός δεν τους δέχθηκε. 490 ευρώ θα στοίχιζε η περίθαλψη, χρήματα όμως που δεν είχε ο Μούιτς. Στο τέλος με μια κάρτα ασφάλισης που δανείστηκε κατάφερε να πάει τη γυναίκα του στο γιατρό.

Όταν ο διάσημος σκηνοθέτης Ντάνις Τάνοβιτς (No Mans Land, 2001) άκουσε την ιστορία μάζεψε 17.000 ευρώ και πήγε με μια μικρή ομάδα και μια ψηφιακή κάμερα να γυρίσει την ιστορία. Ο Μούιτς και η γυναίκα του συμφώνησαν να γυριστεί η ταινία αν και ποτέ δεν φανταζόντουσαν ότι θα είχε τόσο μεγάλη επιτυχία.

Οι δικοί του άνθρωποι

Τώρα ο Μούιτς επέστρεψε στο χωριό του. Η Αργυρή Άρκτος είναι τοποθετημένη σε ένα ράφι και καμιά φορά παίζουν τα παιδιά μαζί της. Όσο για το επίσημο κουστούμι που του χάρισαν το έχει βάλει κάπου στην άκρη. Τώρα για τη δουλειά δεν χρειάζεται παρά το παλιό τζην. Επίσημα χείλη του υποσχέθηκαν μια καλύτερη δουλειά από το να μαζεύει μεταλλικά αντικείμενα.

Οι φίλοι και οι γνωστοί είναι περήφανοι για το δικό τους άνθρωπο και δεν χάνουν ευκαιρία, όταν μιλάει με δημοσιογράφους, να τους λένε κι αυτοί τα προβλήματά τους. Για το γεγονός ότι είναι ανασφάλιστοι, ότι τα σπίτια έχουν χιλιάδες προβλήματα, ότι δεν υπάρχει αρκετή δουλειά και φαγητό. Καμιά φορά όμως περισσεύει το "νοιάξιμο" για τον άλλο. Ένας φίλος του Μούιτς του έφερε ξύλα για τη σόμπα. Τον είδε στην τηλεόραση στο Βερολίνο, στο κόκκινο χαλί και κατάλαβε πως όταν γύριζε δεν θα είχε προλάβει να κόψει ξύλα για να ζεσταθεί.

Mirsad Camdic / Zoran Arbutina / Μαρία Ρηγούτσου

Υπεύθ. Σύνταξης: Στ. Ασημένιος