Από "γεράκι" πιστωτής: Ο Πολ Γούλφοβιτς υποψήφιος πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας

Η επιλογή του κ. Μπους να στείλει στην Παγκόσμια Τράπεζα τον Π. Γούλφοβιτς, «γεράκι» του πενταγώνου και πλέον ένθερμο υποστηρικτή του πολέμου στο Ιράκ, προκάλεσε διεθνώς κριτική. Σημειώνεται ότι είχε προηγηθεί η επιλογή του John Βolton, επίσης σκληροπυρηνικού της κυβέρνησης Μπους, στη θέση του νέου αμερικανού πρέσβη στον ΟΗΕ.

Όπως ανέφερε ο Τζώρτζ Μπους, πριν ανακοινώσει την απόφασή του συνομίλησε με αρκετούς ξένους ηγέτες. Σύμφωνα με ανακοίνωση του κυβερνητικού εκπροσώπου στο Βερολίνο, ο γερμανός καγκελάριος Σρέντερ είπε στον αμερικανό πρόεδρο ότι «θα παρακολουθήσει θετικά την υπόθεση», μια διατύπωση που δεν δείχνει ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Κυρίως οι Ευρωπαίοι αντιδρούν κριτικά στην επιλογή Γούλφοβιτς. Ο γάλλος υπουργός Εξωτερικών Μισέλ Μπαρνιέ συνέστησε στην Ουάσιγκτον «να επανεξετάσει την πρόταση, υπό το φως και άλλων υποψηφιοτήτων». Αλλά ο αμερικανός πρόεδρος Τζώρτζ Μπους επέμεινε στη χθεσινή συνέντευξη τύπου ότι ο Γούλφοβιτς «θα είναι ένας πολύ καλός πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας».

Η επιλογή ικανοποιεί τους συντηρητικούς στις ΗΠΑ. Ωστόσο, ο δημοκρατικός υποψήφιος στις εκλογές Τζων Κέρι εκτίμησε ότι η διακυρηχθείσα από το Μπους επαναπροσέγγιση με τους συμμάχους ήταν μάλλον «έπεα πτερόεντα».

Ο Μπους φαίνεται να γνωρίζει ότι πρέπει να πουλήσει έξυπνα στους ξένους επικριτές την επιλογή του υποψηφίου του. Αφενός, ο Γούλφοβιτς δεν διαθέτει κανενός είδους εμπειρία στα τραπεζικά και καλείται να διευθύνει έναν οργανισμό με 10.000 υπαλλήλους που διαχειρίζεται πάνω από 100 δισεκατομμύρια δολλάρια ετησίως. Και αφετέρου, είναι η δεύτερη φορά που άνθρωπος του Πενταγώνου αναλαμβάνει τη διοίκηση της Παγκόσμιας Τράπεζας. Προηγήθηκε από το 1968 μέχρι το 1981 ο πρώην υπουργός Άμυνας Ρόμπερτ Μακναμάρα, ο οργανωτής του πολέμου του Βιετνάμ, που και σήμερα ακόμα κατηγορείται ότι έδινε τις πιστώσεις όχι με βάση τις ανάγκες της εκάστοτε χώρας, αλλά το βαθμό υποστήριξης της αμερικανικής πολιτικής.

Η επιλογή Γούλφοβιτς ξυπνά τώρα στους Ευρωπαίους τις μνήμες του παρελθόντος, καθώς φοβούνται επιστροφή στην εποχή που η Παγκόσμια Τράπεζα είχε χάσει την ουδετερότητά της.